Adam Willmann

Adam Willmann
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1908 ; Rawa Ruska
Data śmierci	1995
	Ambasador PRL na Węgrzech
Okres	od 14 lipca 1955; do 12 października 1959
Poprzednik	Bogdan Hamera
Następca	Henryk Grochulski
	Ambasador PRL we Włoszech
Okres	od 1962; do 1967
Poprzednik	Jan Druto
Następca	Wojciech Chabasiński
	Ambasador PRL w Finlandii
Okres	od 12 maja 1972; do 22 września 1978
Poprzednik	Aleksander Juszkiewicz
Następca	Włodzimierz Wiśniewski
	Podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
Okres	od 6 listopada 1969; do marca 1972
	Odznaczenia

Adam Willmann (ur. 16 lutego 1908 w Rawie Ruskiej^[1], zm. 1995) – polski działacz państwowy i dyplomata, ambasador PRL na Węgrzech (1955–1959), we Włoszech (1962–1967) i Finlandii (1972–1978), wiceminister spraw zagranicznych (1969–1972).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Kazimierza. Z wykształcenia filolog romanista, absolwent Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1930), w okresie studiów ukończył także kurs języka francuskiego na Universite de Poitiers (sierpień 1929). W latach 1928–1939 pracował w następujących miejscach: Zarząd Okręgowy Woj. Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej (Lwów), od praktykanta po zastępcę dyrektora okręgu, następnie kierował administracją i buchalterią Instytutu Techniki Szybownictwa, Studium Lotniczego Politechniki Lwowskiej i Laboratorium Aerodynamicznego.

W latach 1940–1941 pracował w Zarządzie Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu we Lwowie, po ukończeniu kursu podwyższającego kwalifikacje, mianowany kierownikiem finansowym Państwowych Kas Oszczędności i Państwowego Kredytu Rejonu Ponikowickiego. W latach 1941–1944 pracował w zakładzie „Kontakt” i Spółdzielni Inżynierskiej we Lwowie jako: urzędnik administracyjny i kierownik administracyjny^[1].

Po wojnie pracował jako szef biura, potem dyrektor administracyjny w Zakładach Ceramicznych „Opoczno”. Od sierpnia 1945 w Świdnicy, był zastępcą dyrektora i dyrektorem Delegatury Zjednoczenia Przemysłu Materiałów Ogniotrwałych. Od września 1947 w Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Żarowie, od października dyrektor. Od 14 listopada 1947 w PPR, następnie w PZPR. Z początkiem 1949 został powołany na Naczelnego Dyrektora Zjednoczenia Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach. Od czerwca 1951 początkowo wicedyrektor departamentu planowania w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego, po reorganizacji ministerstwa, od kwietnia 1952 dyrektor Departamentu Planowania Ministerstwa Hutnictwa^[1].

Od lutego 1955 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, od lipca pełnił obowiązki polskiego ambasadora na Węgrzech, przebywając w Budapeszcie podczas powstania węgierskiego 1956. Od lipca 1959 do 1967 sprawował misję ambasadora PRL we Włoszech. W marcu 1967 mianowany dyrektorem Departamentu IV MSZ, w listopadzie 1969 został wiceministrem spraw zagranicznych, odpowiadał m.in. za prace nad układem polsko-niemieckim. W 1972 ponownie wysłany na placówkę, tym razem do Helsinek, gdzie przebywał do 6 czerwca 1979.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Sztandaru Pracy II klasy (1964)^[2]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (16 lipca 1954)^[3]
Srebrny Krzyż Zasługi (7 marca 1939)^[4]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (12 stycznia 1955)^[5]
Wielki Oficer Orderu Zasługi Republiki Włoskiej (1965)^[6]^[7]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-11-12] .
↑ Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
↑ M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1394 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie hutnictwa”.
↑ M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 101 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/96 - na wniosek Ministra Hutnictwa.
↑ Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.
↑ Le Onorificenze (Dettaglio decorato)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
Andrzej Werblan, Władysław Gomułka sekretarz generalny PPR, Warszawa 1988.

[:0-1] Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [online], katalog.bip.ipn.gov.pl [dostęp 2020-11-12] .

[2] Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.

[3] M.P. z 1954 r. nr 105, poz. 1394 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w pracy zawodowej w dziedzinie hutnictwa”.

[4] M.P. z 1939 r. nr 57, poz. 101 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[5] M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 - Uchwała Rady Państwa z dnia 12 stycznia 1955 r. nr 0/96 - na wniosek Ministra Hutnictwa.

[6] Order Odrodzenia dla G. Saragata. Odznaczenia włoskie dla przywódców polskich. „Dziennik Polski”. 246, s. 1, 16 października 1965.

[7] Le Onorificenze (Dettaglio decorato)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]