Dubrowa (rejon mołodecki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Adamaryn)
Dubrowa
Дубрава
ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

mołodecki

Sielsowiet

Olechnowicze

Populacja (2009)
• liczba ludności


542[1]

Kod pocztowy

222324

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Dubrowa”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Dubrowa”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Dubrowa”
Ziemia54°06′N 27°06′E/54,100000 27,100000

Dubrowa (biał. Дубрава) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim.

Znajduje się tu parafialna cerkiew prawosławna pw. Narodzenia Matki Bożej[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W końcu XVIII wieku było to miasto szlacheckie wchodzące w skład powiatu mińskiego w województwie mińskim[3].

Znane w I RP z kilkudziesięcioletniego procesu toczonego przez miejscowego dziedzica Marcinkiewicza z plebanem (więcej na ten temat w „Słownik Geograficzny”). Od Marcinkiewiczów miejscowość kupił ostatni wojewoda miński Adam Chmara (Kawaler Orła Białego, Członek Rady Nieustającej, marszałek Trybunału Litewskiego, zmarły w lecie 1805 roku) znany z oszałamiającej kariery, którą zrobił w czasach panowania króla Stanisława Augusta oraz ze swojej działalności społecznej. W Dubrowie wojewoda Adam Chmara wybudował pałac i kościół, w którym go pochowano i które się nie zachowały.

W pobliżu w majątku Adamaryn urodził się Benedykt Dybowski.

Kościół w Dubrowie zachował się w ruinach[4].

W latach 1921–1945 wieś i osada (wcześniej kolonia) leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie stołpeckim, a od 1927 w powiecie mołodeckim, w gminie Raków[5].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały:

  • wieś – 400 osób, 42 były wyznania rzymskokatolickiego, 354 prawosławnego a 4 mahometańskiego. Jednocześnie 40 mieszkańców zadeklarowało polską, 349 białoruską a 11 rosyjską przynależność narodową. Było tu 66 budynków mieszkalnych[6]. W 1931 w 88 domach zamieszkiwało 479 osób[7].
  • osadę – 90 osób, 47 było wyznania rzymskokatolickiego, 43 prawosławnego. Jednocześnie wszyscy mieszkańcy zadeklarowali polską przynależność narodową. Było tu 17 budynków mieszkalnych[6]. W 1931 w 44 domach zamieszkiwało 266 osób[8].

Wierni należeli do miejscowych parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Rakowie i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Rakowie[9].

Wieś w kulturze[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość pojawia się na kartach powieści Sergiusza Piaseckiego Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy[10].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Приход храма Рождества Пресвятой Богородицы д. Дуброво. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-08]. (ros.).
  3. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 90.
  4. Globus Białorusi Zdjęcia kościoła i miejscowości
  5. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472.
  6. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 1, 1924, s. 75.
  7. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
  8. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 30.
  9. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 373.
  10. Sergiusz Piasecki: Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy. Dziekanów Leśny: LTW, 2020, s. 275. ISBN 978-83-7565-297-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]