Admirał Tribuc

Admirał Tribuc
(Адмирал Трибуц)
	; Admirał Tribuc, 2017
Klasa	niszczyciel rakietowy
Typ	Udałoj
Projekt	1155 (Friegat)
Oznaczenie NATO	Udaloy
	Historia
Stocznia	im. A.A. Żdanowa, Leningrad
Położenie stępki	19 kwietnia 1980
Wodowanie	26 marca 1983
	MW ZSRR
Nazwa	Admirał Tribuc
Wejście do służby	30 grudnia 1985
	MW Rosji
Wejście do służby	1991
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 6930 t; pełna: 7570 t
Długość	163,5 m
Szerokość	19 m
Zanurzenie	5,2 m
	Napęd
	COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby
Prędkość	29 węzłów
Zasięg	5000 mil morskich przy 14 węzłach
	Uzbrojenie
	• 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I); • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I); • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (2, 64 pociski); • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV); • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII)
Wyrzutnie torpedowe	8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop
	Wyposażenie lotnicze
	2 śmigłowce Ka-27PŁ
Załoga	220 (29 oficerów)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Admirał Tribuc (ros. Адмирал Трибуц) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1985 roku.

Budowa i opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Główny artykuł: Niszczyciele rakietowe projektu 1155.

„Admirał Tribuc” był szóstym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)^[1], znanego też od pierwszego okrętu, oraz na zachodzie, jako typ Udałoj (Udaloy)^[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 11 czerwca 1979 roku^[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Władimira Tribuca (1900–1977). Stępkę położono 19 kwietnia 1980 roku w stoczni im. A.A. Żdanowa w Leningradzie (numer budowy 733), okręt został zwodowany 26 marca 1983 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1985 roku^[2].

Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)^[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele^[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym^[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ^[1]. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)^[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski). „Admirał Tribuc” był pierwszym okrętem serii, który otrzymał całe przewidziane projektem uzbrojenie i wyposażenie^[4].

Okręty wyposażone były w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną^[1]. „Admirał Tribuc” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10^[4].

Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM) i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM^[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów^[5].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Admirał Tribuc” od 15 lutego 1986 roku wchodził w skład Floty Oceanu Spokojnego^[2].

W dniach 18–23 listopada 1987 złożył wizytę w Adenie, a 16–21 maja 1990 roku na wyspie Penang w Malezji^[6]. Od 5 grudnia 1992 do 23 maja 1993 roku działał w ramach sił międzynarodowych na Zatoce Perskiej^[6].

Od 22 grudnia 1994 roku do 2003 roku pozostawał w rezerwie, przechodząc długotrwały remont we Władywostoku^[2]^[6]. W dniach 10–15 lutego 2004 roku złożył wizytę w Inczon z okazji stulecia bitwy pod Czemulpo^[6].

8–9 listopada 2008 ewakuował 22 rannych z atomowego okrętu podwodnego „Nierpa”, na którym wybuchł pożar^[7].

W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 564^[8].

W grudniu 2021 roku w związku z przygotowaniami do inwazji na Ukrainę wypłynął w składzie grupy krążownika „Wariag” z Władywostoku na Morze Śródziemne, gdzie następnie działał, nie wpływając na Morze Czarne^[9]. Między innymi w lipcu 2022 okręty te śledziły amerykańską grupę lotniskowca USS „Harry S. Truman” (CVN-75) na Adriatyku^[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Apalkow 2005 ↓, s. 56-57.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18.
↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
↑ ^a ^b Apalkow 2005 ↓, s. 56-59.
↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
↑ ^a ^b ^c ^d Apalkow 2005 ↓, s. 61.
↑ 20 ofiar awarii okrętu podwodnego. Agencja Lotnicza Altair, 08-11-2008. [dostęp 2020-11-16].
↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.
↑ ^a ^b Gianluca Di Feo: Rosyjska flota kontra amerykański lotniskowiec na Morzu Śródziemnym [LA REP]. wyborcza.pl, 15 sierpnia 2021. [dostęp 2022-08-18].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. Nr 1/1995. (ros.).
A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g.. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).

[CITEREFApalkow200556-57-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Apalkow 2005 ↓, s. 56-57.

[CITEREFBierieżnoj199518-2] Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18.

[CITEREFVego198634-3] Vego 1986 ↓, s. 34.

[CITEREFApalkow200556-59-4] Apalkow 2005 ↓, s. 56-59.

[CITEREFApalkow200553-5] Apalkow 2005 ↓, s. 53.

[CITEREFApalkow200561-6] Apalkow 2005 ↓, s. 61.

[7] 20 ofiar awarii okrętu podwodnego. Agencja Lotnicza Altair, 08-11-2008. [dostęp 2020-11-16].

[CITEREFCar′kow201513-8] Car′kow 2015 ↓, s. 13.

[rep-9] Gianluca Di Feo: Rosyjska flota kontra amerykański lotniskowiec na Morzu Śródziemnym [LA REP]. wyborcza.pl, 15 sierpnia 2021. [dostęp 2022-08-18].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

projektu 1155 (Udaloy)	„Udałoj” „Wiceadmirał Kułakow” „Marszał Wasilewski” „Admirał Zacharow” „Admirał Spiridonow” „Admirał Tribuc” „Marszał Szaposznikow” „Siewieromorsk” (ex „Simferopol”) „Admirał Lewczenko” „Admirał Winogradow” „Admirał Charłamow” „Admirał Pantielejew”
projektu 1155.1 (Udaloy II)	„Admirał Czabanienko”