Aeternitas
| personifikacja wieczności, trwania (trwałości), nieśmiertelności | |
 Personifikacja wieczności z Solem i Luną na monecie Domicjana | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Atrybuty |
berło, róg obfitości, pochodnia, glob i ster, feniks |
Aeternitas (łac. aeternĭtās – wieczność, wieczny byt, nieskończoność) – rzymskie uosobienie wieczności, trwania (trwałości), nieśmiertelności.
Na monetach cesarstwa pojawia się dopiero w okresie panowania Flawiuszów (od Wespazjana) i występuje aż do początku rządów Dioklecjana, zanikając całkowicie w okresie tetrarchii. Na ich rewersach przedstawiana w bardzo różnorodnej postaci i z rozmaitymi atrybutami. Początkowo zwykle jako stojąca (rzadziej siedząca) postać kobieca z długim berłem i rogiem obfitości, trzymająca pochodnię lub glob i ster albo feniksa, a także symbole słońca (Sol) i księżyca (Luna). Wyjątkowo widnieje na denarach Julii Domny z popiersiami jej synów, i Septymiusza Sewera (księżyc z gwiazdami). Na monetach Filipa I i jego syna symbolizuje ją słoń jako zwierzę długowieczne; w drugiej połowie III wieku – postać Sola z globem.
W propagandzie imperium stanowiła przede wszystkim symbol trwałości i ciągłości władzy, a także zdolności jej odradzania się (feniks), zwłaszcza po narodzinach cesarskiego potomstwa. Na monetach bitych w imieniu cesarzowych oznaczała również upamiętnienie zmarłej małżonki. Wyobrażana najczęściej z legendami (inskrypcjami) Aeternitas i Aeternitas Augusti/Augustae; rzadko Aeternit[as] Imper[ii] (na monetach Filipa Młodszego i Karusa), wyjątek stanowi Aeternitas Populi Romani za Wespazjana.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Helmut Kahnt: Das grosse Münzlexikon von A bis Z. Regenstauf: H. Gietl, 2005, s. 16
- B. Ralph Kankelfitz: Römische Münzen von Pompejus bis Romulus. Augsburg: Battenberg, 1996
- Seth W. Stevenson, C. Roach Smith, Frederic W. Madden: A Dictionary of Roman Coins, Republican and Imperial. London: G. Bell & Sons, 1889, s. 23-25
