Afrowiórka gładka
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| Xerus rutilus[1] | |
| (Cretzschmar, 1828)[2] | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
afrowiórka gładka |
| Synonimy | |
| |
| Podgatunki | |
| |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |
 | |
Afrowiórka gładka[5] (Xerus rutilus) – gatunek ssaka z podrodziny afrowiórek (Xerinae) w rodzinie wiewiórkowatych (Sciuridae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Afrowiórka gładka występuje w zależności od podgatunku[6][7][8]:
- X. rutilus rutilus – północno-wschodni Sudan i wschodnia Erytrea.
- X. rutilus dabagaia – Somalia i południowa Etiopia.
- X. rutilus dorsalis – zachodnia Kenia, wschodnia Uganda i południowo-wschodni Sudan.
- X. rutilus intensus – Etiopia, tam gdzie nie występuje podgatunek stephanicus.
- X. rutilus massaicus – południowa Kenia (Masai Mara).
- X. rutilus rufifrons – północna Kenia (północna Ewaso Ng’iro).
- X. rutilus saturatus – południowo-wschodnia Kenia i północno-wschodnia Tanzania.
- X. rutilus stephanicus - wschodnia Etiopia, Somalia i północno-wschodnia Kenia.
Zapisy dotyczące Dżibuti nie są przypisane do konkretnego podgatunku.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek po raz pierwszy naukowo opisał w 1828 roku niemiecki zoolog Philipp Jakob Cretzschmar nadając mu nazwę Sciurus rutilus[2]. Jako miejsce typowe odłowu holotypu Cretzschmar wskazał „wschodnie zbocza Abisynii” (obecnie Etiopia)[2]. Jedyny przedstawiciel rodzaju afrowiórka[5] (Xerus) opisanego w 1833 roku przez niemieckich zoologów Friedricha Wilhelma Hempricha i Christiana Gottfrieda Ehrenberga[3].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Xerus: gr. ξηρος xēros „suchy ląd, suchy (bez wody)”[9].
- rutilus: łac. rutilus „złoty, czerwony, kasztanowy”[10].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 226–269 mm, długość ogona 182–203 mm; masa ciała 152–369 g[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Xerus rutilus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ a b c d P.J. Cretzschmar: Säugethiere. W: E. Rüppell: Atlas zu der Reise im nördlichen Afrika. Zoologie. Frankfurt am Main: Gedruckt und in Commission bei Heinr. Ludw. Brönner, 1826, s. 59. (niem.)
- ↑ a b W. Hemprich & Ch.G. Ehrenberg: Symbolae physicae, seu, Icones et descriptiones corporum naturalium novorum aut minus cognitorum: quae ex itineribus per Libyam Aegyptum Nubiam Dongalam Syriam Arabiam et Habessiniam publico institutis. Berolini: Ex Officina Academica, venditur a Mittlero, 1828, s. sig. ee, ryc. 9. (łac.)
- ↑ F. Cassola, Xerus rutilus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020 [online], wersja 2020-3 [dostęp 2020-12-25] (ang.).
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 204. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.)
- ↑ C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 608. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.)
- ↑ a b J. Koprowski, E. Goldstein, K. Bennett & C. Pereira: Family Sciuridae (Tree, Flying and Ground Squirrels, Chipmunks, Prairie Dogs and Marmots). W: D.E. Wilson, T.E. Lacher, Jr & R.A. Mittermeier (red. red.): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 6: Lagomorphs and Rodents I. Barcelona: Lynx Edicions, 2016, s. 782. ISBN 978-84-941892-3-4. (ang.)
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Species Xerus (Xerus) rutilus. W: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-12-23].
- ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 711, 1904 (ang.).
- ↑ E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 200. (ang.)