Agnieszka Grochowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Agnieszka Grochowska
Ilustracja
Agnieszka Grochowska (2017)
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1979
Warszawa

Zawód

aktorka

Współmałżonek

Dariusz Gajewski (od 2004)

Lata aktywności

od 2001

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Agnieszka Grochowska-Gajewska (ur. 31 grudnia 1979 w Warszawie) – polska aktorka teatralna i filmowa, laureatka nagrody na Festiwalu Filmowym w Gdyni za drugoplanową rolę kobiecą w filmie Trzy minuty. 21:37 i za pierwszoplanową rolę kobiecą w filmie Obce niebo, a także Orła za główną rolę kobiecą w filmie Bez wstydu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w 1979 w Warszawie. Jest córką dziennikarza i ekonomistki, ma młodszą o dwa lata siostrę Monikę[1]. W okresie szkoły podstawowej uczęszczała do ogniska aktorskiego działającego przy warszawskim Teatrze Ochota prowadzonym przez Halinę i Jana Machulskich[2]. W 2002 roku ukończyła studia na Wydziale Aktorskim Akademii Teatralnej w Warszawie. Od 2003 roku jest aktorką Teatru Studio w Warszawie.

W pierwszej dekadzie lat 2000. uważana była za jedną z najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia[3]. Zadebiutowała w 2001 roku w sztuce Teatru Telewizji Beatryks Cenci, gdzie wcieliła się w tytułową postać. Po ukończeniu studiów wystąpiła w serialu telewizyjnym Zaginiona, w którym wcieliła się w postać Uli Tokarskiej, która upozorowała własne zaginięcie. Następnie otrzymała angaż w Teatrze Studio w Warszawie, na którego scenie grała w spektaklach w reżyserii Zbigniewa Brzozy, m.in. w Mewie u boku Krystyny Jandy oraz w Amadeuszu, gdzie partnerowała Zbigniewowi Zapasiewiczowi. Za rolę w tych sztukach otrzymała nominację nagrody Feliksa za najciekawszy debiut teatralny sezonu.

Przed kamerą zadebiutowała w 2002 roku, w filmie AlaRm, w reżyserii swojego przyszłego męża, Dariusza Gajewskiego. Z Gajewskim rok później zrealizowała dramat Warszawa, w którym wcieliła się w postać naiwnej Klary. Następnie wcieliła się w główną postać w polsko-szwedzkim filmie Podróż Niny (2004). W tym samym roku wystąpiła w niemieckim obrazie Unterwegs. Przełomem w jej karierze aktorskiej okazała się postać Tani w filmie Magdaleny Piekorz Pręgi. Za rolę w tym obrazie została nominowana do Polskiej Nagrody Filmowej oraz do Europejskiej Nagrody Filmowej w kategorii plebiscytu widzów dla najlepszej aktorki europejskiej. Została również po raz pierwszy nominowana do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego.

W 2006 wystąpiła u boku Borysa Szyca w filmie Południe-Północ, za który otrzymała drugą nominację do nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. W tym samym roku wystąpiła w komedii romantycznej Tylko mnie kochaj, w którym zagrała u boku Macieja Zakościelnego i Agnieszki Dygant, oraz w adaptacji powieści Janusza Leona Wiśniewskiego Samotność w sieci w reżyserii Witolda Adamka, w którym zagrała drugoplanową rolę Natalii. Następnie wystąpiła jako zmęczona małżeńską rutyną Ola w filmie Hania w reżyserii Janusza Kamińskiego. Zagrała także Dorotę, asystentkę w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w serialu politycznym Agnieszki Holland Ekipa. Użyczyła również głosu w polskiej wersji językowej filmu studia Pixar Ratatuj. W 2007 otrzymała nagrodę „Shooting Stars” dla najbardziej obiecującej aktorki, przyznaną podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.

W 2008 roku zagrała pierwszoplanową rolę w produkcji amerykańsko-polskiej Mała wielka miłość, w którym partnerował jej Joshua Leonard. Następnie rozpoczęła pracę na planie filmu Upperdog (2009), w którym wcieliła się w postać Marii, Polki, która postanawia połączyć rozdzielone przed laty rodzeństwo. Za rolę w tym filmie otrzymała w 2010 roku nagrodę Amanda dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[4] oraz została nominowana do nagrody Kanon, przyznawanej podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Kosmorama w Trondheim[5]. W 2010 roku wystąpiła również w filmie Jana Jakuba Kolskiego Wenecja oraz w pierwszym tryptyku Macieja Ślesickiego Trzy minuty. 21:37, za którego otrzymała Złotego Lwa za drugoplanową rolę kobiecą podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2010 roku wystąpiła również w filmie koprodukcji belgijsko-polskiej Stepy w reżyserii Vanji d’ Alcantary. Grochowska wcieliła się w postać Niny, żony polskiego oficera, która zostaje zesłana wraz ze swoim maleńkim dzieckiem w głąb stepów Azji Centralnej, do pracy w sowchozie. Gdy dziecko zaczyna chorować, zdesperowana matka ucieka w poszukiwaniu lekarstwa. Za tę rolę otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmów w Ostendzie w 2011 roku[6]. Obraz został również zakwalifikowany do konkursu głównego 63. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Locarno, a sama Grochowska otrzymała pozytywne recenzje, m.in. w amerykańskim The Hollywood Reporter[7].

W styczniu 2012 roku odbyła się polska premiera filmu Agnieszki Holland W ciemności, w którym Grochowska zagrała jedną z głównych ról. Obraz został nominowany do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny podczas 84. ceremonii wręczenia Oscarów, a Grochowska była nominowana do Polskich Nagród Filmowych za najlepszą główną rolę kobiecą. Następnie wcieliła się w postać Danuty Wałęsy w filmie Andrzeja Wajdy Wałęsa. Człowiek z nadziei (2012).

11 kwietnia 2014 została odznaczona brązowym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis[8].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od lipca 2004 jest żoną reżysera Dariusza Gajewskiego[1]. W 2012 urodził się ich pierwszy syn – Władysław[9], a w 2016 drugi – Henryk[10].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Agnieszka Grochowska (2002)

Filmy[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Rola
2002 AlaRm Sylwia
2003 Warszawa Klara
2004 Unterwegs Kazia
Pręgi Tatiana
2005 Возьми себя в руки Ilonka
Ninas resa Nina
2006 Wszyscy jesteśmy Chrystusami matka Adasia
Tylko mnie kochaj Julia
Samotność w sieci Natalia
Południe-Północ Julia
2007 Hania Ola
2008 Mała wielka miłość Joanna
Magiczne drzewo mama
Limousine Ania
2009 Upperdog Maria
Nie opuszczaj mnie Rolska
2010 Wenecja Barbara
Trzy minuty. 21:37 lektorka
Beyond the Steppes Polka Nina
2011 W ciemności Klara Keller
80 milionów Anka
2012 Bez wstydu siostra Tadka
2013 Wałęsa. Człowiek z nadziei Danuta Wałęsa
2014 Obce ciało Kris Nilska
2015 Child 44 Nina Andreeva
Ambasador nadziei Irina
Obce niebo Basia
2018 Miłość jest wszystkim Krysia Szwarc-Wolińska
Moja gwiazda: Teen Spirit Marla
2021 Żeby nie było śladów Grażyna Popiel
2022 Jak pokochałam gangstera Milena „Czarna”
Fucking Bornholm Maja Malecka
2023 Kos pułkownikowa Maria Giżyńska
Skołowani Julia Lewińska
Dzień Matki Nina Nowak
Akademia pana Kleksa Anna Niezgódka, matka Ady

Seriale[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Rola Uwagi
2003 Zaginiona Ula Tokarska
Na dobre i na złe siostra Dominika odc. 165
2007 Ekipa asystentka Dorota
2017 Polizeiruf 110 Anna Kowalska[11] odc. Das Beste für mein Kind
2018 Nielegalni pułkownik Ewa Dębska
2019 Sanktuarium zła doktor Zofia Kowalska
Motyw Anna „Czarna” Czarnecka
2020 W głębi lasu Laura Goldsztajn
2022 Zachowaj spokój Laura Goldsztajn-Kopińska

Polski dubbing[edytuj | edytuj kod]

Spektakle teatralne[edytuj | edytuj kod]

Teatr Studio w Warszawie
  • 2006: Sługa dwóch panów (w reżyserii Rimasa Tuminasa) jako Beatrice
  • 2005: Géza dzieciak (w reżyserii Zbigniewa Brzozy) jako Vízike
  • 2004: Więź (w reżyserii Zbigniewa Brzozy) jako Josie
  • 2003: Bal pod Orłem (w reżyserii Zbigniewa Brzozy)
  • 2003: Mewa (w reżyserii Zbigniewa Brzozy) jako Nina Zarieczna
  • 2002: Zima (w reżyserii Mateusza Bednarkiewicza) jako Śnieżynka
  • 2002: Amadeus (w reżyserii Zbigniewa Brzozy) jako Konstancja Weber
Teatr Mały w Warszawie
  • 2001: Zima (w reżyserii Mateusza Bednarkiewicza) jako Śnieżynka
  • Kopciuch (w reżyserii Janusza Głowackiego) jako Kopciuch
Teatr Narodowy w Warszawie
  • 2004: Kopciuch (w reżyserii Willa Pomerantza) jako Kopciuszek
Teatr Nowy Praga w Warszawie
  • 2007: Życie towarzyskie i uczuciowe (w reżyserii Mateusza Bednarkiewicza) jako Elżbieta
Teatr 2xU/Usta Usta w Warszawie
  • 2007: Gwiazdy spadają w sierpniu (w reżyserii Marcina Libery)
Teatr na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie
  • 2006: Król Lear (w reżyserii Andrieja Konczałowskiego) jako Kordelia
Teatr Telewizji
  • 2011: Rzecz o banalności miłości, jako Hannah Arendt
  • 2010: Boulevard Voltaire (reż. Andrzej Bart), jako Paulina
  • 2007: Pozory mylą, jako Julie-Ann Jobson
  • 2006: Więź, jako Josie
  • 2006: Techniki negocjacyjne, jako Lena Rajska
  • 2006: Pastorałka, jako Maria / Synowa gospodarza
  • 2005: Piaskownica, jako Ona I
  • 2005: Ameryka, część druga, jako Irena
  • 2004: Antygona, jako Antygona
  • 2003: Siła komiczna, jako Emka
  • 2003: Lekcja angielskiego, jako Marta
  • 2001: Beatryks Cenci, jako Beatryks Cenci
Teatr 6 Piętro w Warszawie
  • 2019: Niezwyciężony, jako Emily

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Polskie Nagrody Filmowe (Orły)
Europejska Nagroda Filmowa
  • 2005: nagroda publiczności dla najlepszej europejskiej aktorki – Pręgi (nominacja)
Festiwal Filmowy w Gdyni
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Berlinie
  • 2007: nagroda dla gwiazdy jutra („Shooting Stars”)
Międzynarodowy Festiwal Filmowy Kosmorama w Trondheim
  • 2010: najlepsza pierwszoplanowa rola kobieca – Upperdog (nominacja do nagrody Kanon)
Festiwal Filmów w Ostendzie
  • 2011: najlepsza aktorka – Stepy
Nagroda Amanda
  • 2010: najlepsza aktorka pierwszoplanowa – Upperdog
Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego
  • 2010: nagroda główna – Nie opuszczaj mnie i Trzy minuty. 21:37 (nominacja)
  • 2007: nagroda główna – Południe-Północ (nominacja)
  • 2005: nagroda główna – Pręgi (nominacja)
Złota Kaczka
  • 2005: najlepsza polska aktorka – Pręgi (nominacja)
Wąż
  • 2015: występ poniżej talentu - Obce ciało

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b https://www.kobieta.pl/artykul/agnieszka-grochowska
  2. Paweł Gzyl, Agnieszka Grochowska, aktorka eksportowa, w: Głos Wielkopolski (Magazyn), 8.3.2019, s. 23.
  3. Biografia Agnieszki Grochowskiej. Stopklatka.pl. [dostęp 2010-08-24].
  4. Agnieszka Grochowska zdobyła norweskiego Oscara. Wp.pl. [dostęp 2010-08-24].
  5. Agnieszka Grochowska nominowana do Kanon Award. Stopklatka.pl. [dostęp 2010-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-16)].
  6. Flamandzkie Nagrody Filmowe. [dostęp 2012-07-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-12)].
  7. Agnieszka Grochowska chwalona przez amerykańską prasę. Stopklatka.pl. [dostęp 2010-08-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-13)].
  8. a b Największe gwiazdy polskiego kina na przyznaniu medali „Zasłużony Kulturze”. afterparty.pl. [dostęp 2014-04-11]. (pol.).
  9. Tygodnik Życie na Gorąco nr 34, 21 sierpnia 2014, s. 16–17.
  10. Agnieszka Grochowska 2 miesiące temu urodziła dziecko. Zobacz, jak teraz się prezentuje!, se.pl [dostęp 2016-12-04].
  11. Das Beste für mein Kind | Polizeiruf 110, Erstes Deutsches Fernsehen (ARD) [dostęp 2017-12-03] (niem.).
  12. “Eternals”: obsada polskiego dubbingu – wSyncu, web.archive.org, 5 listopada 2021 [dostęp 2021-11-20] [zarchiwizowane z adresu 2021-11-05].
  13. M.P. z 2014 r. poz. 757.
  14. Prezydent: To dobre lata dla polskiej kultury. prezydent.pl, 2014-05-26. [dostęp 2014-05-26].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]