Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Aino-Kaisa Saarinen pojawiła się 7 marca 1998 roku w Lahti podczas zawodów Pucharu Świata, zajmując 51. miejsce w biegu na 15 km techniką dowolną. Był to jej jedyny start pucharowy w sezonie 1997/1998 i wobec braku zdobytych punktów nie została uwzględniona w klasyfikacji generalnej. Taka sama sytuacja miała miejsce w kolejnym sezonie, w którym również wystąpiła jedynie w Lahti, zajmując miejsce w piątej dziesiątce. W lutym 1999 roku wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Saalfelden, gdzie zajęła piętnaste miejsce w biegu na 5 km techniką klasyczną, a na dystansie 15 stylem dowolnym zajęła 23. miejsce. Pierwsze punkty Pucharu Świata zdobyła 3 marca 2000 roku w Lahti, gdzie była szesnasta w sprincie stylem dowolnym. Saarinen wystartowała jeszcze w trzech biegach sezonu 1999/2000, zdobywając punkty także 8 marca w Oslo, gdzie w sprincie klasykiem była dwudziesta. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 49. miejsce.
Pierwszy raz w czołowej dziesiątce zawodów pucharowych znalazła się 4 lutego 2001 roku w Novym Měscie, gdzie zajęła szóstą pozycję w sprincie stylem dowolnym. W pozostałych jedenastu biegach PŚ, w których wystartowała w sezonie 2000/2001, siedmiokrotnie punktowała. W klasyfikacji generalnej zajęła 28. miejsce. W lutym 2001 roku brała także udział w mistrzostwach świata w Lahti, gdzie była jedenasta w sprincie stylem dowolnym. W kolejnym sezonie wypadła zdecydowanie słabiej, punktując tylko trzykrotnie. Najlepszy wynik osiągnęła 13 marca 2002 roku w Oslo, plasując się na 19. pozycji w sprincie klasykiem. Pozwoliło jej to zająć 62. miejsce w klasyfikacji generalnej. Nie znalazła się w kadrze Finlandii na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w 2002 roku.
W sezonie 2002/2003 tylko raz znalazła się w czołowej dziesiątce, ale jednocześnie pierwszy raz w karierze stanęła na podium: 8 marca 2003 roku w Oslo była trzecia na dystansie 30 km techniką klasyczną. W biegu tym wyprzedziły ją jedynie NorweżkaBente Skari oraz inna Finka, Annmari Viljanmaa. Poza tym punktowała jeszcze dziewięć razy i sezon ten ukończyła na 27. miejscu. Podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme w 2003 roku wystartowała w trzech konkurencjach i w każdej plasowała się w trzeciej dziesiątce. Najlepszy wynik osiągnęła w biegu na 15 km stylem klasycznym, który zakończyła na 25. pozycji. W kalendarzu sezonu 2003/2004 brak było dużej międzynarodowej imprezy, więc Finka częściej pojawiała się w zawodach Pucharu Świata. W dwudziestu startach tylko dwa razy nie zdobyła punktów, a w pierwszej dziesiątce meldowała się siedmiokrotnie. Mimo to nie zdołała stanąć na podium - najlepszy wynik osiągnęła 26 lutego 2004 roku w Drammen, gdzie była czwarta w sprincie klasykiem, przegrywając walkę o podium ze swą rodaczką Eliną Hietamäki. W klasyfikacji generalnej była ostatecznie czternasta, a w klasyfikacji sprinterskiej zajęła siódmą pozycję.
Z mistrzostw świata w Oberstdorfie w 2005 roku także wróciła bez medalu. Zajęła tam między innymi piąte miejsce w sztafecie, ósme w sprincie klasykiem, a na dystansie 30 km klasykiem zajęła czwarte miejsce - walkę o brąz przegrała z RosjankąNatalją Baranową-Masałkiną o nieco ponad 5 sekund. Z dwudziestu zawodów PŚ w sezonie 2004/2005 jedne opuściła, a w pozostałych tylko raz nie zdobyła punktów. Dziewięciokrotnie zajmowała miejsce w czołowej dziesiątce, w tym raz stanęła na podium: 16 marca 2005 roku w Göteborgu była druga za Norweżką Marit Bjørgen w sprincie stylem klasycznym. W klasyfikacji generalnej dało jej to ósme miejsce, a wśród sprinterek była czwarta. Najważniejszym punktem sezonu 2005/2006 były igrzyska olimpijskie w Turynie. Już w swoim pierwszym olimpijskim starcie, sprincie drużynowym techniką klasyczną, wspólnie z Virpi Kuitunen wywalczyła brązowy medal. Była także siódma w sztafecie oraz biegu na 10 km klasykiem. Starty pucharowe rozpoczęła od zajęcia drugiego miejsca w sprincie stylem dowolnym 22 października 2005 roku w Düsseldorfie, jednak w żadnym z pozostałych biegów nie plasowała się wyżej niż na szóstym miejscu. W klasyfikacji generalnej wypadła nieco słabiej niż przed rokiem, zajmując dwunaste miejsce.
Kolejny medal zdobyła na rozgrywanych w 2007 roku mistrzostw świata w Sapporo, gdzie razem z Virpi Kuitunen, Riittą-Liisą Roponen i Pirjo Muranen zajęła pierwsze miejsce w biegu sztafetowym. Indywidualnie była szósta w biegu łączonym na 15 km oraz czwarta na dystansie 30 km, gdzie w wale o trzecie miejsce lepsza okazała się Therese Johaug z Norwegii. Dwa miesiące wcześniej brała udział w pierwszej edycjiTour de Ski, kończąc ten cykl na czwartej pozycji. Z sześciu etapów w piątym była druga (Val di Fiemme - 15 km klasykiem) i przed ostatnim była druga w klasyfikacji ogólnej. W ostatnim etapie uzyskała dopiero 24. wynik i spadła tuż za podium. Trzecia w cyklu Wałentyna Szewczenko z Ukrainy wyprzedziła ją o zaledwie 1 sekundę. W pozostałych startach pucharowych zawsze punktowała, czterokrotnie stając na podium. Najpierw była trzecia 13 grudnia 2006 roku w Cogne (10 km klasykiem), następnie trzecia 20 stycznia w Rybińsku (15 km stylem dowolnym) i 14 marca w Drammen (sprint klasykiem), a 17 marca 2007 roku w Oslo odniosła swe pierwsze zwycięstwo, wygrywając na dystansie 30 km klasykiem. W klasyfikacji generalnej sezonu 2006/2007 była piąta, a w klasyfikacji dystansowej trzecia za Virpi Kuitunen i CzeszkąKateřiną Neumannovą. W kolejnym sezonie także punktowała w każdym starcie, jedenastokrotnie znajdując się w czołowej dziesiątce. Na podium stanęła trzy razy: 8 grudnia 2007 roku w Davos (10 km klasykiem), 9 lutego w Otepää (10 km klasykiem) i 23 lutego 2008 roku w Falun (bieg łączony na 15 km), a drugą edycję Tour de Ski zakończyła na czternastym miejscu, mimo iż w pierwszym etapie (Nové Město - 3,3 km klasykiem) była druga, a etap piąty (Nové Město - 10 km klasykiem) wygrała. W klasyfikacji generalnej była dziewiąta, dystansowej ósma, a sprinterskiej szósta.
Najlepsze wyniki Finka osiągnęła w sezonie 2008/2009, który ukończyła na trzeciej pozycji w klasyfikacji generalnej, ustępując tylko Justynie Kowalczyk i Petrze Majdič ze Słowenii. Ponadto w klasyfikacji dystansowej była druga za Polką, a w klasyfikacji sprinterskiej zajęła piąte miejsce. Starty pucharowe zaczęła od trzeciego miejsca w biegu na 10 km stylem dowolnym w Gällivare i w większości pozostałych startów nie opuszczała pierwszej dziesiątki. Na podium plasowała się także 29 listopada w Kuusamo (1. - 10 km klasykiem), 6 grudnia w La Clusaz (2. - 15 km stylem dowolnym), 13 grudnia w Davos (2. - 10 km klasykiem), 24 i 25 stycznia w Otepää (2. - 10 km klasykiem i sprint klasykiem) oraz podczas trzeciej edycji TdS którą ukończyła na drugim miejscu. Z siedmiu etapów TdS Saarinen zajęła drugie miejsce w trzecim i czwartym (Praga - sprint stylem dowolnym i Nové Město - 9 km klasykiem), a w piątym (Nové Město - sprint stylem dowolnym) i szóstym (Val di Fiemme - 10 km klasykiem) była trzecia. W klasyfikacji końcowej przegrała z Kuitunen o zaledwie 7,2 sekundy, a o ponad 27 sekund wyprzedziła trzecią Petrę Majdič. Zajęła także drugie miejsce w pierwszym etapie zawodów Finału PŚ (Sztokholm - sprint klasykiem), ale cały cykl ukończyła na szesnastej pozycji. W lutym 2009 roku wystąpiła na mistrzostwach świata w Libercu, gdzie zdobyła aż cztery medale: złote w sztafecie (razem z Pirjo Muranen, Virpi Kuitunen i Riittą-Liisą Roponen), złoto w sprincie drużynowym (wspólnie z Kuitunen), złoto w biegu na 10 km techniką klasyczną, oraz brąz w biegu łączonym na 15 km, w którym wyprzedziły ją tylko tylko Justyna Kowalczyk i Kristin Størmer Steira z Norwegii. Dobrą passę kontynuowała w sezonie 2009/2010. Pięciokrotnie stawała na podium: 29 listopada w Kuusamo była pierwsza (10 km klasykiem), 13 grudnia w Davos była trzecia (sprint stylem dowolnym), 16 i 17 stycznia w Otepää była trzecia (10 km klasykiem i sprint klasykiem), a 11 marca 2010 roku była druga w Drammen (sprint klasykiem). Czwartą edycję TdS ukończyła na czwartym miejscu, w trzech etapach stając na podium: w drugim etapie (Oberhof - 10 km klasykiem) była druga, w trzecim etapie (Oberhof - sprint klasykiem) była trzecia i w szóstym etapie (Dobbiaco - 5 km klasykiem) ponownie zajęła drugie miejsce. Sezon zakończyła na czwartym miejscu w klasyfikacji generalnej i sprinterskiej oraz szóstym w dystansowej. Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver w 2010 roku Finki w składzie: Pirjo Muranen, Virpi Kuitunen, Riitta-Liisa Roponen i Aino-Kaisa Saarinen zdobyły brąz w sztafecie. Ponadto Saarinen była również trzecia na dystansie 30 km klasykiem ulegając tylko Kowalczyk i Bjørgen.
Mistrzostwa świata w Oslo w 2011 roku przyniosły jej kolejne trzy medale: wspólnie z Kristą Lähteenmäki zdobyła srebrny medal w sprincie drużynowym techniką klasyczną, razem z Muranen, Roponen i Lähteenmäki zdobyła brąz w sztafecie, a indywidualnie trzecia była także w biegu na 10 km stylem klasycznym, ulegając tylko Bjørgen i Kowalczyk. W startach pucharowych tylko dwukrotnie stanęła na podium: 4 lutego w Rybińsku była trzecia w biegu łączonym na 10 km, a 19 lutego 2011 roku w Drammen była trzecia w sprincie klasykiem. W Tour de Ski 2010/2011 zajęła trzynaste miejsce, ani razu nie stając na podium etapów. W klasyfikacji generalnej sezonu 2010/2011 zajęła dziewiąte miejsce, a w dystansowej była siódma. W sezonu 2011/2012 startowała częściej niż w poprzednich latach, ale w żadnym z biegów nie stanęła na podium. Jej najlepszymi wynikami były trzy czwarte miejsca: 17 grudnia 2011 roku w Rogli (10 km klasykiem), 21 stycznia w Otepää (sprint klasykiem) oraz 2 lutego 2012 roku w Moskwie (sprint stylem dowolnym). Sezon ten ukończyła na ósmym miejscu w klasyfikacji generalnej i dystansowej oraz dwudziestym w sprinterskiej. W szóstej edycji TdS punktowała w ośmiu z dziewięciu etapów, również nie plasując się w pierwszej trójce. W klasyfikacji końcowej była dziewiąta.
W sezonie 2012/2013 startowała rzadziej, parokrotnie nie mieszcząc się w trzydziestce. Najlepsze wyniki osiągnęła 19 stycznia w La Clusaz i 10 marca 2013 roku w Lahti, gdzie zajmowała ósme miejsce w biegu na 10 km stylem klasycznym. Po raz pierwszy w karierze nie ukończyła Tour de Ski - wycofała się z rywalizacji przed ostatnim etapem siódmej edycji. Na rozgrywanych na przełomie lutego i marca 2013 roku mistrzostwach świata w Val di Fiemme wystąpiła tylko w biegu na 30 km stylem klasycznym, który ukończyła na siedemnastej pozycji. Startowała ponadto w zawodach FIS Marathon Cup, w których raz stanęła na podium - 13 stycznia 2013 roku była trzecia w czeskim maratonie Jizerská Padesátka. W biegu tym lepsze były tylko Wałentyna Szewczenko z Ukrainy i Seraina Boner ze Szwajcarii. W klasyfikacji generalnej sezonu 2012/2013 FIS Marathon Cup zajęła ostatecznie 19. miejsce.
[edytuj]
Turyn
Szwecja
Kristina Šmigun
Rosja
Chandra Crawford
Kateřina Neumannová
Marit Bjørgen
Justyna Kowalczyk
Lahti
Oberstdorf
Sapporo
Saalfelden am Steinernen Meer
Davos
Clusaz
Petra Majdič
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Wałentyna Szewczenko
