Akara błękitna
| Andinoacara pulcher | |||
| (Gill, 1858) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
akara błękitna | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Akara błękitna[3], akara zielona[4], akara modra[5] (Andinoacara pulcher) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny pielęgnicowatych (Cichlidae). Bywa hodowany w akwariach.
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten bardziej znany był pod wcześniejszą nazwą Aequidens pulcher[6].
Nazwa „akara błękitna” jest nazwą kontrowersyjną. Wcześniej nazwa ta była użyta do gatunku Aequidens latifrons (Steindachner, 1878)[7], który dziś występuje pod nazwą Andinoacara latifrons.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Występuje wśród kryjówek z kamienia, korzeni w wodach stojących Kolumbii (rzeka Magdalena), Trynidadu i Wenezueli. Wykorzystywane były do kontrolowania populacji komarów.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Ciało niebiesko-zielone, o połyskującej łusce. Stosunkowo spokojna, jedynie w okresie tarła bywa agresywna. Najlepiej jest hodować w akwarium jednogatunkowym, gdzie jest rybą terytorialną.
Dorasta przeciętnie 10 cm, maksymalnie 16 cm długości.
Dymorfizm płciowy[edytuj | edytuj kod]
Samice są bardziej matowe i mniejsze, samce barwniejsze, mają dłuższe końcówki płetwy grzbietowej i odbytowej.
| Zalecane warunki w akwarium | |
|---|---|
| Zbiornik | duży, minimum 100 cm, |
| Temperatura wody | 22 – 28 °C |
| Twardość wody | miękka do średnio twardej 2 – 18°n |
| Skala pH | ok. 6,5 – 7,5 |
| Pokarm | żywy, mrożony i suchy |
| Uwagi | cykliczna częściowa podmiana wody, podłoże piaszczyste o ciemnej barwie |
Rośliny o mocnych liściach należy posadzić w doniczkach. Lubią przebywać wśród roślin z rodzaju Acorus (np. tatarak trawiasty), Echinodorus (żabienica Blehera), Egeria (moczarka argentyńska), Ceratopteris (różdżyca rutewkowata).
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Dojrzałość płciową osiągają po osiągnięciu 7–8 cm długości. Pary dobierają się same. Częstotliwość przystępowania do tarła jest mała. Potrzebują piaszczystego dna i płaskich lub okrągłych kamieni, na których samica składa kilkaset ziaren ikry. Opieka nad jajeczkami jak i nad potomstwem przypada na obydwoje rodziców. Larwy wykluwają się po trzech dniach i są przenoszone do wcześniej wykopanych w piasku dołków. Po kolejnych czterech dniach młode ryby zaczynają pływać samodzielnie. W pierwszych dniach karmiony jest słonaczkiem (artemią), i drobnym planktonem. Przed kolejnym tarłem narybek należy oddzielić od rodziców.
Zdarza się, że samice wcześniej „odtrącone” przez samca same prowadzą sztuczne tarło składając niezapłodnioną ikrę.
Dużą rolę na płeć przyszłego narybku ma jakość wody, szczególnie pod względem pH. Badania takie zostały przeprowadzone w Clark University w USA przez Dawida Rubina. Wykazały one, że im niższa skala pH tym większe prawdopodobieństwo wyklucia się samców[8].
Choroby[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten jest podatny na choroby zakaźne. W przypadku ospy rybiej wykazuje dużą odporność.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Musilová i inni. Phylogeny of the Neotropical cichlid fish tribe Cichlasomatini (Teleostei: Cichlidae) based on morphological and molecular data, with the description of a new genus. „Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research = Zeitschrift für zoologische Systematik und Evolutionsforschung”. 47 (3), s. 234–247, 2009. DOI: 10.1111/j.1439-0469.2009.00528.x. (ang.).
- ↑ Andinoacara pulcher, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik, Mały słownik zoologiczny, Ryby, Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973.
- ↑ Frey 1990 ↓.
- ↑ Sieniawski 2003 ↓, s. 140.
- ↑ FishBase
- ↑ Nazewnictwo ryb egzotycznych. „Akwarium”. 9–10 (1–2/70), 1970. (pol.).
- ↑ Sieniawski 2003 ↓, s. 141.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Jakubowski, Jerzy Ring, Ryby w akwarium, Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1988, s. 127, ISBN 83-02-03493-2, OCLC 830085501.
- Hans Frey, Akwarium słodkowodne, Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1990, s. 258–259, ISBN 83-217-2777-8, OCLC 749300194.
- Andrzej Sieniawski, Pielęgnice amerykańskie w akwarium cz. 1, Warszawa: Oficyna Wydawnicza "Hoża", 2003, s. 139–141, ISBN 83-85038-87-6, OCLC 749419836.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Andinoacara pulcher. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 2023-10-04]