Akihiro Gōno
| Pseudonim |
The Magic Man[1] |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 października 1974[2] |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
176[1] cm |
| Masa ciała |
77[1] kg |
| Kategoria wagowa | |
| Klub |
Team Grabaka[2] |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
66[2] |
| Zwycięstwa |
36 |
| Przez nokauty |
7 |
| Przez poddania |
9 |
| Przez decyzje |
19 |
| Porażki |
22 |
| Remisy |
8 |
| |
Akihiro Gōno (jap. 郷野聡寛 Gōno Akihiro; ur. 7 października 1974 w Higashikurumie) – japoński zawodnik mieszanych sztuk walki oraz kickbokser. Zawodnik m.in. Shooto, Pride Fighting Championships, Pancrase, Ultimate Fighting Championship czy World Victory Road[2].
Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]
MMA[edytuj | edytuj kod]
W MMA zadebiutował 23 kwietnia 1994 podczas corocznego turnieju Lumax Cup, przegrywając z Yasunori Okudą w pierwszej rundzie przez poddanie[2]. W następnym roku doszedł do półfinału, ulegając w nim Eganowi Inoue, natomiast w 1996 odpadł już w ćwierćfinale. W latach 1996–2001 związany głównie z Shooto, notując bilans 5 zwycięstw, 5 porażek i 2 remisów. W tym czasie mierzył się m.in. z Amerykaninem Mattem Hughesem z którym przegrał oraz Brazylijczykiem Murilo Ruą z którym zremisował[2].
W 2001 przeszedł do Pancrase. Tamże rywalizował do końca 2004 gdzie uzyskał świetny bilans 10 wygranych pojedynków, jednej porażki (z Yūkim Kondō) i dwóch remisów (m.in. z Chaelem Sonnenem)[2]. Będąc jeszcze związanym z Pancrase, na początku 2004 podpisał kontrakt z ówcześnie największą na świecie organizacją MMA Pride Fighting Championships. W debiucie dla niej 15 lutego 2004 przegrał przez nokaut z Brazylijczykiem Maurício Ruą. W kolejnym pojedynku dla PRIDE pokonał członka rodziny Gracie Crosleya na punkty. Po tej wygranej został włączony do turnieju PRIDE 2005 Welterweight Grand Prix dochodząc ostatecznie do półfinału, w którym przegrał z utytułowanym zapaśnikiem Danem Hendersonem przez nokaut[3].
W 2006 wystartował w kolejnym Grand Prix organizowanym przez PRIDE, ponownie dochodząc do półfinału przegrywając w nim z Kanadyjczykiem Denisem Kangiem jednogłośnie na punkty. We wcześniejszych etapach turnieju Gono pokonywał na punkty Kubańczyka Hectora Lombarda oraz przez poddanie Ormianina Gegarda Mousasiego[1].
31 grudnia 2006 podczas sylwestrowej gali PRIDE FC Shockwave 2006 pokonał w rewanżu Yūkiego Kondō[1]. Wygrana z Kondō była ostatnią w PRIDE, które w 2007 zostało kupione przez korporację Zuffa, właścicieli konkurencyjnego Ultimate Fighting Championship (UFC)[4] i po niedługim czasie zamknięte. W tym samym roku przeszedł jak wielu czołowych zawodników do UFC, debiutując 17 listopada 2007 na gali UFC 78 w wygranym starciu z Tamdanem McCrorym którego poddał dźwignią na łokieć[1]. Kariera Gono w USA nie trwała długo, gdyż po dwóch kolejnych porażkach z Danem Hardym i Jonem Fitchem w marcu 2009 został zwolniony z UFC[5].
Wróciwszy do Japonii związał się z World Victory Road[5], a 2 sierpnia 2009 stoczył pierwszy pojedynek dla niej, nieoczekiwanie przegrywając przez ciężki nokaut z Danem Hornbuckle[1]. W latach 2009–2010 uzyskał bilans w WVR trzech zwycięstw (wliczając zwycięstwo na sylwestrowej gali Dynamite!! nad Hayato Sakuraiem) i jednej porażki z Jadambą Narantungalagiem[1]. W latach 2012−2013 walczył w DEEP i Bellator FC przegrywając wszystkie trzy pojedynki z rzędu kolejno z Daisuke Nakamurą, Michaelem Chandlerem i Taisuke Okuno oraz notując remis z Yukim Okano[1]. W 2014 wyjechał do Brazylii, wygrywając tamże dwa pojedynki na lokalnych galach[1].
7 lutego 2016 przegrał przez nokaut ze Słowakiem Miroslavem Štrbákiem na gali WSOF Global Championship 2[1].
Kick-boxing[edytuj | edytuj kod]
W trakcie kariery zawodnika MMA, startował również w kick-boxingu i dyscyplinach pokrewnych m.in. shoot boxingu, debiutując w styczniu 2005. 6 lutego 2005 został mistrzem All Japan Kickboxing Federation (AJKF) w wadze ciężkiej (do 72 kg), tytuł jednak szybko stracił bo miesiąc później w starciu z Yujim Sakuragim[6].
Do kickboxingu wrócił w 2011. 29 maja 2011 wygrał czteroosobowy turniej Thai Fight. 7 sierpnia 2011 przegrał na gali Thai Fight Extreme z ówczesnym mistrzem It’s Showtime Francuzem Yohanem Lidonem na punkty[7]. W 2012 przegrywał dwukrotnie w formule shoot boxingu po czym ponownie zawiesił karierę kickboxerską. W 2015 skupił się ponownie na kicku, pokonując 22 marca 2015 Juna Hirayamę. Do końca 2015 stoczył jeszcze cztery pojedynki, wszystkie wygrane oraz zwyciężył w turnieju Hero Legends[8].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Mieszane sztuki walki:
- 2005: PRIDE 2005 Welterweight Grand Prix – półfinalista turnieju wagi półśredniej
- 2006: PRIDE 2006 Welterweight Grand Prix – półfinalista turnieju wagi półśredniej
Kick-boxing:
- 2005: mistrz AJKF w wadze ciężkiej (+72 kg)
- 2011: Thai Fight – 1. miejsce
- 2015: Hero Legend Asian Championship – 1. miejsce w kat. 72 kg
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Statystyki na tapology.com. tapology.com. [dostęp 2017-08-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Statystyki i rekord MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-08-20]. (ang.).
- ↑ Sean Smith: Dan Henderson and the 10 Best Moments of His Legendary MMA Career. bleacherreport.com, 2011-03-07. [dostęp 2017-08-20]. (ang.).
- ↑ Done deal: UFC owners purchase PRIDE FC. mmamania.com, 2007-03-27. [dostęp 2017-08-20]. (ang.).
- ↑ a b Chris Nelson: Akihiro Gono to Sengoku, Fujita vs. Ivanov Official for August. bloodyelbow.com, 2009-06-09. [dostęp 2017-08-20]. (ang.).
- ↑ UFC亚洲荣光：日本共35人 张铁泉中国骄傲(图). sports.sohu.com. [dostęp 2017-08-20]. (jap.).
- ↑ Wyniki THAI FIGHT Extreme: Tokyo. muaythaitv.com, 2011-08-07. [dostęp 2017-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-03)]. (ang.).
- ↑ Shu Hirata: PANCRASE 290 – 10/08/2017: Gono back in Pancraes for the First Time in 12 Years. adcombat.com, 2017-08-10. [dostęp 2017-08-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-04)]. (ang.).