39°43′N 140°06′E/39,716667 140,100000Akita (miasto)
| |||||||
| |||||||
 Widok z wieży portowej na centrum Akity | |||||||
| |||||||
| Państwo |  Japonia
| ||||||
| Prefektura | Akita | ||||||
| Wyspa | Honsiu | ||||||
| Region | Tōhoku | ||||||
| Burmistrz | Norihisa Satake | ||||||
| Powierzchnia | 905,67[1] km² | ||||||
| Populacja (2013) • liczba ludności |
320 154[2] | ||||||
| Nr kierunkowy | 018 | ||||||
| Symbole japońskie | |||||||
| Drzewo | brzostownica japońska | ||||||
| Kwiat | Rhododendron indicum | ||||||
Położenie na mapie Akity  | |||||||
Położenie na mapie Japonii  | |||||||
| 39°43′N 140°06′E/39,716667 140,100000
| |||||||
| Strona internetowa | |||||||
Portal  Japonia
| |||||||
Akita (jap. 秋田市 Akita-shi) – miasto i port morski w Japonii w północno-wschodniej części wyspy Honsiu nad Morzem Japońskim. Stolica prefektury Akita.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XVII wieku znajdował się tu zamek rodu Satake[3]. Miasto ustanowiono 1 kwietnia 1889 roku. 21 października 1902 otwarto dworzec kolejowy Akita. 22 czerwca 1925 ruszyła komunikacja autobusowa, a 17 grudnia 1931 trolejbusowa. 1 kwietnia 1941 roku włączono w skład Akity miejscowości Tsuchizaki Minato, Terauchi, Hiroyamada i Araya. 16 czerwca 1954 otwarto szpital miejski, a 1 października tego samego roku do miasta przyłączono 12 otaczających je wiosek. 26 września 1961 roku otwarty został port lotniczy Akita, a 26 czerwca 1981 nowy port lotniczy w Yuwa. 25 lipca 1991 ukończono budowę autostrady Akita Jidōsha-dō na odcinku z Akity do Yokote. 22 marca 1997 roku zaczął kursować Akita Shinkansen. 1 czerwca 2005 roku do Akity włączono sąsiednie miasteczka: Kawabe i Yuwa[4].
Klasztor Służebnic Eucharystii w Akita był w latach 1973-1981 miejscem objawień maryjnych i jest ośrodkiem kultu Matki Bożej z Akity[5].
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Miasto leży w środkowo-zachodniej części prefektury nad Morzem Japońskim i rzeką Omono-gawa[3]. Zajmuje powierzchnię 905,67[1]. Graniczy z miastami: Daisen, Katagami, Yurihonjō, Kita-Akita i Semboku[6].
Komunikacja[edytuj | edytuj kod]
Przez miasto przechodzą linie kolejowe Akita Shinkansen, Ōu-honsen i Uetsu-honsen, autostrady Akita Jidōsha-dō i Nihonkai Tōhoku Jidōsha-dō oraz drogi: 7, 13 i 341. Znajduje się tu także port lotniczy Akita Kūkō[6][7].
Demografia[edytuj | edytuj kod]
W 2013 roku szacowano liczbę ludności na 320 154[2]. W 2007 było w Akicie 132 522 gospodarstw domowych[1].
| 1995[2] | 2000[2] | 2005[2] | 2010[2] | 2013[2] |
|---|---|---|---|---|
| 331 597 | 336 646 | 333 109 | 323 600 | 320 154 |
Ekonomia[edytuj | edytuj kod]
W mieście funkcjonuje przemysł rafineryjny, chemiczny i celulozowo-papierniczy oraz rzemiosło artystyczne[8].
Edukacja[edytuj | edytuj kod]
W mieście znajdują się uczelnie wyższe Akita International University oraz North Asia University[6].
Kultura[edytuj | edytuj kod]
Dużą atrakcją turystyczną jest odbywający się w każdy sierpień festiwal latarni Kantō Matsuri[3]. W parku Senshū znajdują się: zamek Kubota-jō i Sakate Historical Museum. W mieście odwiedzić można również Akita Senshu Museum of Art, Akita University Mining Museum, Akita Prefectural Museum i Akita Akarenga-kan Museum. Do zabytków należą m.in.: ruiny zamku Akita-jō, świątynie Tentokuji i Hodaji[9][10].
Polityka[edytuj | edytuj kod]
Miasta partnerskie[4]:
Japonia: Hitachiōta, Daigo
Chiny: Lanzhou
Niemcy: Pasawa
Stany Zjednoczone: Kenai, St. Cloud
Rosja: Władywostok
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Akita City, Japan (ang.). [dostęp 2014-05-05].
- ↑ a b c d e f g Citypopulation.de: Akita/秋田県 (ang.). [dostęp 2014-05-04].
- ↑ a b c Käthe Roth (tłum.): Japan Encyclopedia. 2002, s. 20.
- ↑ a b History of Akita City (ang.). [dostęp 2014-05-04].
- ↑ Kult maryjny w Polsce i na świecie, Objawienie w Akita – Matka Boska z Akita (Japonia 1973), dostęp 24.01.2021
- ↑ a b c Akita, Akita na: Google Maps. [dostęp 2014-05-03].
- ↑ Akita Prefectural Guide: Ilustrated Map of Akita. [dostęp 2014-05-05].
- ↑ Akita, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2014-05-05].
- ↑ Akita Guide (ang.). s. 1-4. [dostęp 2014-05-05].
- ↑ Akita Guide (ang.). s. 5-8. [dostęp 2014-05-05].