Alberto Martín

Alberto Martín

Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1978 Barcelona
Wzrost	175 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1995
Zakończenie kariery	28 lipca 2010
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	3
Najwyżej w rankingu	34 (11 czerwca 2001)
Australian Open	3R (2002, 2003)
Roland Garros	4R (2006)
Wimbledon	3R (1999)
US Open	3R (2003)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	3
Najwyżej w rankingu	64 (2 października 2000)
Australian Open	2R (2001, 2002, 2004, 2007)
Roland Garros	QF (2006)
Wimbledon	2R (2000)
US Open	2R (2004)
Dorobek medalowy
Reprezentacja Hiszpania Igrzyska śródziemnomorskie srebro Bari 1997 gra pojedyncza brąz Bari 1997 gra podwójna

Alberto Martín Margret (ur. 20 sierpnia 1978 w Barcelonie) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

Treningi rozpoczął w wieku 6 lat i należał w połowie lat 90. XX wieku do czołowych juniorów świata, zwyciężając w juniorskiej edycji French Open w 1996 roku oraz wygraną w tymże roku w nieoficjalnych mistrzostwach świata juniorów Orange Bowl w kategorii do lat 18.

Jako zawodowy tenisista Martín występował w latach 1995–2010.

W 1997 roku po raz pierwszy osiągnął półfinał w turnieju zaliczanym do rangi ATP World Tour – w Umagu. Wyniki z sezonu 1999 pozwoliły mu na dłuższy czas znaleźć miejsce w najlepszej setce rankingu. Wygrał w tymże roku dwa turnieje ATP World Tour, w finale w Casablance pokonując Fernando Vicente, a w Bukareszcie Karima al-Alamiego. W walce o tytuł w stolicy Rumunii już 1 rundzie, w pojedynku z Adrianem Voineą, przyszło Martínowi bronić 10 piłek meczowych.

Trzecie turniejowe zwycięstwo w cyklu ATP World Tour Martín osiągnął wiosną 2001 roku, kiedy triumfował na Majorce, w półfinale wygrywając z Carlosem Moyą, a w finale z Guillermo Corią. Ten sukces, a także kilka ćwierćfinałów z drugiej połowy sezonu 2000 i pierwszego półrocza 2001 roku (w tym w zaliczanych do cyklu ATP Masters Series w Monte Carlo i Hamburgu), dały Hiszpanowi najwyższą w karierze pozycję w światowym rankingu gry pojedynczej – nr 34. w czerwcu 2001 roku.

Martín pozostawał klasyfikowany w czołowej setce jeszcze kilka lat – do 2006 roku, głównie dzięki dobrym rezultatom w zawodach ATP Challenger Tour. Notował większe osiągnięcia w imprezach ATP World Tour, przede wszystkim przez 2 lata z rzędu dochodząc do finału w Costa do Sauípe, gdzie w 2005 roku uległ Rafaelowi Nadalowi, a w 2006 roku Nicolásowi Massú.

W turniejach wielkoszlemowych największym osiągnięciem Martína jest awans do 4 rundy French Open z 2006 roku. W 1 rundzie Hiszpan wyeliminował Andy’ego Roddicka (który poddał mecz z powodu kontuzji przy prowadzeniu Martína 2:0 w setach), a w 3 rundzie Oliviera Rochusa. W meczu 4 rundy sam zmuszony był skreczować w pojedynku z Julienem Benneteau z powodu kontuzji pleców. W 2002 roku podczas Australian Open Martín w 1 rundzie okazał się lepszy od ówczesnego lidera rankingu Lleytona Hewitta.

W grze podwójnej Martín odniósł 3 turniejowe zwycięstwa rangi ATP World Tour, a w dalszych 3 dochodził do finałów. Po raz pierwszy w finale był w 1997 roku, ale w parze z Chrisem Wilkinsonem przegrał decydujące spotkanie w Bournemouth. W 2000 roku triumfował w Bukareszcie, mając za partnera Ejala Rana. W 2006 roku Martín triumfował w Amersfoort, w parze z Fernando Vicente, a w sezonie 2009 w Buenos Aires razem z Marcelem Granollersem. Najwyższą pozycję w rankingu światowym gry podwójnej Martín zajmował w październiku 2000 roku, będąc wówczas 64. w zestawieniu.

W 2002 roku został powołany do reprezentacji Hiszpanii na ćwierćfinałowe spotkanie grupy światowej Pucharu Davisa przeciwko Stanom Zjednoczonym. W deblu, mając za partnera Juana Balcellsa, nie sprostał Jamesowi Blake'owi i Toddowi Martinowi, a w grze pojedynczej uległ Andy'emu Roddickowi. Ponadto Alberto Martín grał w ekipie hiszpańskiej w Drużynowym Pucharze Świata.

Jak większość swoich rodaków, Martín preferował grę na nawierzchni ziemnej i prowadził grę z linii końcowej kortu. Jako swoje najlepsze zagranie podawał dropszot.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (3–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	28 marca 1999	Casablanca	Ceglana	Fernando Vicente	6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	3 października 1999	Bukareszt	Ceglana	Karim al-Alami	6:2, 6:3
Zwycięzca	3.	6 maja 2001	Majorka	Ceglana	Guillermo Coria	6:3, 3:6, 6:2
Finalista	1.	20 lutego 2005	Costa do Sauípe	Ceglana	Rafael Nadal	0:6, 7:6(2), 1:6
Finalista	2.	26 lutego 2006	Costa do Sauípe	Ceglana	Nicolás Massú	3:6, 4:6

Gra podwójna (3–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	14 września 1997	Bournemouth	Ceglana	Chris Wilkinson	Kent Kinnear Ałeksandar Kitinow	6:7, 2:6
Finalista	2.	10 października 1999	Palermo	Ceglana	Lan Bale	Mariano Hood Sebastián Prieto	3:6, 1:6
Finalista	3.	7 maja 2000	Majorka	Ceglana	Fernando Vicente	Michaël Llodra Diego Nargiso	6:7(2), 6:7(3)
Zwycięzca	1.	17 września 2000	Bukareszt	Ceglana	Ejal Ran	Devin Bowen Mariano Hood	7:6(4), 6:1
Zwycięzca	2.	23 lipca 2006	Amersfoort	Ceglana	Fernando Vicente	Lucas Arnold Ker Christopher Kas	6:4, 6:3
Zwycięzca	3.	22 lutego 2009	Buenos Aires	Ceglana	Marcel Granollers	Nicolás Almagro Santiago Ventura	6:3, 5:7, 10–8

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2014-11-23]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2014-11-23]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2014-11-23]  (ang.).