Albin Mydlarz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Albin Mydlarz
Kanonik
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1886
Witkowice

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1975
Koszalin

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

30 czerwca 1912

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920-1941) Złoty Krzyż Zasługi

Albin Mydlarz (ur. 31 stycznia 1886 w Witkowicach, zm. 15 grudnia 1975 w Koszalinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik, proboszcz (podpułkownik) Wojska Polskiego II RP, kapelan Armii Krajowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 31 stycznia 1886[1] w Witkowicach[2]. Egzamin maturalny zdał w 1908 w IV Gimnazjum we Lwowie[2]. W tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście, studiując na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Studia ukończył w 1912 i 30 czerwca 1912 otrzymał święcenia kapłańskie[2]. W latach 1912-1914 pracował w parafii w Baworowie. Od wybuchu I wojny światowej był kapelanem armii Austro-Węgier w szpitalach polowych 11 Korpusu (służył do 31 sierpnia 1918[2].

Po zakończeniu I wojny światowej został 7 lutego 1919 przyjęty do Wojska Polskiego, był kapelanem grupy operacyjnej dowodzonej przez gen. Zygmunta Zielińskiego w ramach Armii „Wschód”. Został ciężko ranny 12 marca 1919, do służby powrócił 26 sierpnia 1919 i został wówczas kapelanem w 10 Wojskowym Okręgowym Szpitalu w Przemyślu, następnie w szpitalach wojskowych nr 1 i 2 we Lwowie i Szpitalu Okręgowym w Przemyślu[2].

3 stycznia 1922 został awansowany do stopnia starszego kapelana (major) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3][4][5]. Od tego samego roku do 1938 był kapelanem w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie[2][6][4]. Równocześnie w 1924 został kapelanem garnizonu Lwów-Zamarstynów (Okręg Korpusu Nr VI)[2][7]. W 1934 został awansowany do stopnia proboszcza (podpułkownik)[2], od 1938 był administratorem, od 1939 proboszczem wojskowej parafii we Lwowie[2]. W okresie II Rzeczypospolitej był katechetą w szkole pp. Benedyktynek łacińskich we Lwowie[8].

Po wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji sowieckiej ukrywał się, podczas okupacji niemieckiej został (we wrześniu 1941) administratorem parafii w Winnikach[2], w parafii kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Winnikach (pełnił tę funkcję do listopada 1945)[9]. Od połowy 1943 uczestniczył w konspiracji w ramach Okręgu Lwów Armii Krajowej[2], pod pseudonimem „Liban” pełniąc funkcje kapelana III Obszaru[8] oraz p.o. duszpasterza w okresie od lipca 1943 do 31 lipca 1944[10][11].

W listopadzie 1945 wyjechał do archidiecezji krakowskiej[2]. Następnie był proboszczem w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej w diecezji łózdkiej (1946 do 1948)[12][13]. W 1948 przeniósł się do administratury apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim[2]. Tam był kolejno wikariuszem z prawami proboszcza w parafii św. Marcina w Kołobrzegu (1948), wikariuszem z prawami proboszcza w Białogardzie (1948)[2], administratorem parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tychowie od 1948 do 1949[2][14][15] i parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie od 1949 do 1951 (1951 mianowany proboszczem[2])[16], proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Koszalinie od 1951 do 1961[17]. Następnie był kapelanem szpitala miejskiego w Koszalinie[2]. W 1961 jako kanonik był sekretarzem zarządu wojewódzkiego koła księży „Caritas”[18], działał aktywnie w Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego[2].

Zmarł 15 grudnia 1975 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie[17].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 7 czerwca 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „3 stycznia 1886” na „31 stycznia 1886”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 11, s. 189, 7 czerwca 1934. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Mariusz Leszczyński Księża diecezjalni Archidiecezji Lwowskiej obrządku łacińskiego. Słownik biograficzny, wyd. IPN, Warszawa 2020, s. 525-526
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1426.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1297.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 406.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1118.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1294.
  8. ↑ a b Kamila Schuster: Z dziejów szkoły PP. Benedyktynek łacińskich we Lwowie. lwow.home.pl. [dostęp 2018-03-25].
  9. ↑ Maria Szado: Pomagają Polakom na Wschodzie. niedziela.pl, 2016-07-27. [dostęp 2018-03-25].
  10. ↑ Obsada personalna i struktura organizacyjna Komendy Okręgu Lwów AK. dws-xip.pl. [dostęp 2018-03-25].
  11. ↑ AK Lwów - wycinek południowo-wschodni. stankiewicze.com. [dostęp 2018-03-25].
  12. ↑ Parafia. Proboszczowie. parafia-biala.pl. [dostęp 2018-03-25].
  13. ↑ Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej. mail.plus.lodz.pl. [dostęp 2018-03-25].
  14. ↑ Administratorzy kościoła w Tychowie od 1616 r.. krzkp.tychowo.pl. [dostęp 2018-03-25].
  15. ↑ Parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, Tychowo. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2018-03-25].
  16. ↑ Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, Polanów. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2018-03-25].
  17. ↑ a b Pamiętajmy o zmarłych duchownych pochowanych w Koszalinie. koszalin-duch.pl, 2012-11-08. [dostęp 2018-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-26)].
  18. ↑ Przewodniczący Prez. WRN przyjął delegację księży „Caritas”. „Głos Koszaliński”. Nr 220, s. 1, 13 września 1962. 
  19. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1441.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1118, 1426.
  21. ↑ M.P. z 1951 r. nr 75, poz. 1027.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Albin_Mydlarz&oldid=69159375”