Aldo Ciccolini
 Aldo Ciccolini w 2011 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki |
muzyka klasyczna |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Aldo Ciccolini (ur. 15 sierpnia 1925 w Neapolu, zm. 1 lutego 2015 w Asnières-sur-Seine)[1] – francusko-włoski pianista i kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W wieku 9 lat za zgodą dyrektora Francesco Cilea rozpoczął naukę w Conservatorio San Pietro a Majella w Neapolu. U Paolo Denza, ucznia Ferruccio Busoniego, pobierał lekcje gry na pianinie, a u Achille Longo harmonii i kontrapunktu.
Po raz pierwszy jako pianista wystąpił w 1941 w Teatro San Carlo w Neapolu. Do 1946 zbierając na utrzymanie rodziny, zmuszony był grywać w barach. W 1949 został laureatem Międzynarodowego Konkursu im. Marguerite Long i Jacques’a Thibaud w Paryżu. W 1969 otrzymał francuskie obywatelstwo. W latach 1970–1988 wykładał w Konserwatorium Paryskim. Ciccolini mieszkał samotnie w Asnières-sur-Seine, w okolicach Paryża. Cierpiał na bezsenność[2].
Odznaczony został komandorią Orderu Narodowego Zasługi[3], krzyżem oficerskim Legii Honorowej oraz komandorią Orderu Sztuki i Literatury[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Roberta Manetti, Morto Aldo Ciccolini, il grande pianista che amava Firenze. Aveva 90 anni [online], firenzepost.it, 1 lutego 2015 [dostęp 2015-02-04] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-01] (wł.).
- ↑ Aldo Ciccolini, pianist - obituary. [w:] The Telegraph [on-line]. telegraph.co.uk, 2015-02-03. [dostęp 2015-02-04]. (ang.).
- ↑ Décret du 16 mai 2008 portant promotion et nomination. legifrance.gouv.fr. [dostęp 2020-01-23]. (fr.).
- ↑ Remembering the Elegant Pianist Aldo Ciccolini, 1925-2015. wrti.org, 2015-02-06. [dostęp 2020-01-23]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- „Maestro Ciccolini”, in 88 notes pour piano solo, Jean-Pierre Thiollet, Neva Ed., 2015, 183 (ISBN 978-2-3505-5192-0)