Aleksander Misiurewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Misiurewicz
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1889
Odessa

Data śmierci

11 maja 1945

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Wojsko Polskie we Francji

Jednostki

78 Pułk Piechoty,
DOK IX,
82 Pułk Piechoty,
30 Dywizja Piechoty,
8 Pułk Piechoty

Stanowiska

szef oddziału DOK,
dowódca batalionu,
szef sztabu dywizji,
zastępca dowódcy pułku,
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania francuska)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Komandor Orderu Korony Jugosłowiańskiej

Aleksander Misiurewicz (ur. 7 lutego?/19 lutego 1889 w Odessie, zm. 11 maja 1945) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Aleksander Misiurewicz urodził się 19 lutego 1889 w Odessie[1].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer armii rosyjskiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika[2]. Został zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[3][4]. W 1923 jako oficer nadetatowy 78 pułku piechoty z Baranowicz, przydzielony do Sztabu Głównego, służył w Dowództwie Okręgu Korpusu IX w Brześciu, gdzie był szefem Oddziału I sztabu[5]. Następnie awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923[6]. W 1924 był dowódcą II batalionu w 82 pułku piechoty w Brześciu[7]. Ukończył III Kurs Doszkolenia od 2 listopada 1923 do 15 października 1924 w Wyższej Szkoły Wojennej. Przydzielony z brzeskiego pułku do 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu pełnił tam funkcję szefa sztabu od 24 września 1926 do 5 listopada 1928[8][9]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931[10]. Od 15 maja 1932 był zastępcą dowódcy 82 pułku piechoty[11][12][13].

Po wybuchu II wojny światowej znalazł się w szeregach Wojska Polskiego we Francji i pełnił stanowisko dowódcy 8 pułku piechoty, działającego na przełomie maja i czerwca 1940[14].

Zmarł 11 maja 1945 i został pochowany na cmentarzu katolickim w Ormskirk[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 2.
  2. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 77.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 407.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1080.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 109, 349.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 314.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 121, 172.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 232.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 106, sprostowano, że przeniesienie dotyczyło 82 pp, a nie 75 pp.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 610.
  14. ↑ Kryska-Karski i Barański 1971 ↓, s. 61.
  15. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  16. ↑ Zarządzenia Prezesa Rady Ministrów. Zezwolenie na przyjęcie i noszenie orderów. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 13, s. 292, 11 listopada 1933. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Misiurewicz&oldid=68906607”