Aleksander Newski

Święty
Aleksander Newski
	książę Nowogrodu Wielkiego
	; Ikona św. Aleksandra Newskiego
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1220 ; Peresław Zaleski
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1263 ; Gorodec koło Niżnego Nowogrodu
Czczony przez	Cerkiew prawosławną
Kanonizacja	1547; przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną
	Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksander I Newski
	ksiażę nowogrodzki
Okres	od 1228; do 1229
Poprzednik	Jarosław II
Następca	Michał I
	książę nowogrodzki
Okres	od 1236; do 1240
Poprzednik	Jarosław II
Następca	Andrzej II
	książę nowogrodzki
Okres	od 1241; do 1252
Poprzednik	Andrzej II
Następca	Wasyl I
	książę nowogrodzki
Okres	od 1257; do 1259
Poprzednik	Wasyl I
Następca	Dymitr I
	książę peresławski
Okres	od 1246; do 1263
Poprzednik	Jarosław II
Następca	Dymitr I
	Wielki książę kijowski
Okres	od 1249; do 1263
Poprzednik	Jarosław II
Następca	Jarosław III
	Wielki książę włodzimierski
Okres	od 1252; do 1263
Poprzednik	Andrzej II
Następca	Jarosław III
	Dane biograficzne
Dynastia	Rurykowicze
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1221 ; Peresław Zaleski
Data i miejsce śmierci	14 listopada 1263 ; Gorodziec
Miejsce spoczynku	Sobór Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu
Ojciec	Jarosław II
Matka	Rościsława
Rodzeństwo	Andrzej II; Wasyl; Michał I; Jarosław III; Konstantyn; Fiodor; Daniel; Maria; Atanazy; Eudoksja
Małżeństwo	Aleksandra Połocka
Dzieci	Wasyl I; Dymitr I; Andrzej III; Daniel I

Bitwa Aleksandra Newskiego ze Szwedami w 1240
Autor: Boris Czorikow (1802-1866)

Aleksander I Newski, ros. Александр Невский (ur. 30 maja 1220 w Peresławiu Zaleskim, zm. 14 listopada 1263 w Gorodcu koło Niżnego Nowogrodu) – książę Nowogrodu Wielkiego od 1236, wielki książę włodzimierski z dynastii Rurykowiczów, uznawany za świętego przez Rosyjski Kościół Prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn księcia Jarosława II, wnuk Wsiewołoda III Wielkie Gniazdo. W 1236 został wybrany księciem Nowogrodu. W tym czasie ze wschodu nadciągały ordy tatarskie, na zachodzie coraz większe zagrożenie stwarzali niemieccy kawalerowie mieczowi, a z północy zaczęli zagrażać Szwedzi. Tych ostatnich pokonał w 1240 nad Newą, stąd wziął się jego przydomek. W 1242 zwyciężył Niemców i wyzwolił miasto Psków oraz odniósł słynne zwycięstwo nad wojskami inflanckiej gałęzi zakonu krzyżackiego na zamarzniętym jeziorze Pejpus (Czudzkim; tzw. bitwa na lodzie), co zapobiegło ich ekspansji na ziemie ruskie. Następnie pokonał najeżdżające Ruś wojska litewskie.

Będąc doskonałym dyplomatą i jednocześnie typowym feudałem, dobrze rozumiał, że jest w swych działaniach całkowicie zależny od tatarskiej Złotej Ordy. Dlatego też prowadził bezwzględną i powolną jej politykę^[1]. W 1249 przyjął tytuł księcia kijowskiego, a w 1252 – wielkiego księcia włodzimierskiego (jarłyk Batu-chana). W 1257 odbył wraz z Tatarami ekspedycję karną do Nowogrodu, powstrzymującego się z wypłatą danin.

W 1263 złożył śluby zakonne i przyjął imię Aleksy. 14 listopada tego samego roku zmarł, a jego ciało spoczęło we Włodzimierzu nad Klaźmą, w soborze Narodzenia Matki Bożej na terenie monasteru pod tym samym wezwaniem^[2].

W 1547 został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną. Relikwie Aleksandra Newskiego w 1724 przewieziono do Ławry Aleksandra Newskiego w Petersburgu, gdzie były wystawione dla kultu początkowo w cerkwi Zwiastowania, następnie w latach 1790–1922 w soborze Trójcy Świętej. W czasie akcji otwarcia relikwiarzy przeprowadzonej przez rząd bolszewicki szczątki Aleksandra Newskiego zostały odebrane wiernym i przeniesione do Muzeum Historii Religii i Ateizmu w Piotrogrodzie, gdzie pozostawały do 1989. Wówczas ponownie trafiły do soboru Trójcy Świętej, jednak bez oryginalnego srebrnego sarkofagu, który pozostaje częścią ekspozycji Ermitażu^[3].

Był ojcem Dymitra, Andrzeja i Daniela.