Aleksander Omieczyński
 |
Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
nauczyciel |
Aleksander Omieczyński (ur. 12 grudnia 1909 w Trzciance, zm. 10 września 1941 w Szczecinie) – nauczyciel, chórzysta, krzewiciel polskości.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem małorolnego chłopa. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Lubawie odbył praktykę w Grudziądzu i w 1933 r. wyjechał do Wrocławia, gdzie miał zamiar podjąć pracę w polskiej szkole. Władze niemieckie nie wyraziły jednak na to zgody, więc w 1935 r. wyjechał do Szczecina. Po wielu trudnościach rozpoczął pracę w polskiej szkole, ucząc legalnie języka polskiego i śpiewu, a nielegalnie historii i geografii. Prowadził również drużynę harcerską „Gryf” i zuchową „Wiewiórki”. Nie poprzestawał na pracy z dziećmi, działał także wśród młodzieży i dorosłych, organizował chór, orkiestrę i teatr amatorski.
Krzewienie polskości[edytuj | edytuj kod]
Działalność Omieczyńskiego na polu krzewienia polskości nie ograniczała się tylko do polskiego środowiska w Szczecinie, ale sięgała także do okolicznych powiatów skupiających robotników polskiego pochodzenia. Pełniąc funkcję nauczyciela drużynowego i członka Związku Polaków, organizował w terenie punkty nauczania, oddziały ZP, a także biblioteki oraz pomagał kolportować prasę polską.
3 czerwca 1939 r. Aleksander Omieczyński został aresztowany w czasie prowadzenia lekcji, a szkołę polską zamknięto. W sierpniu 1939 r. wywieziono go do obozu w Oranienburgu, gdzie znajdowało się już wielu aresztowanych działaczy polonijnych, m.in.: M. Golisz, J. Mozolewski, W. Narożynski. W 1940 r. przewieziony został do więzienia w Szczecinie, gdzie 10 września 1941 r. został zamordowany. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie[1].