Aleksander Romuald Sieroń

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Aleksander Romuald Sieroń (ur. 4 lutego 1948[1]) – polski lekarz[2][3], profesor doktor habilitowany nauk medycznych, doktor honoris causa, profesor zwyczajny Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem Wydziału Elektrycznego Politechniki Śląskiej w Gliwicach i Wydziału Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W 1996 obronił na ŚAM rozprawę habilitacyjną pt. Synteza i wydzielanie kwasów żółciowych u szczurów poddanych działaniu wolnozmiennych pól magnetycznych. 16 sierpnia 1999 został profesorem nauk medycznych[4]. W 2005 roku otrzymał doktorat honoris causa w dziedzinie nauk medycznych w Narodowym Uniwersytecie Ukrainy w Użgorodzie[5]. Jest specjalistą z zakresu chorób wewnętrznych, kardiologii, angiologii, hipertensjologii oraz balneologii i medycyny fizykalnej. Stworzył i kieruje Ośrodkiem Diagnostyki i Terapii Laserowej Nowotworów, a także Centralną Pracownią Endoskopii i Pracownią Genetyczną Nowotworów. Przez dwie kadencje pełnił funkcję Prorektora ds. Nauki Śląskiej Akademii Medycznej, a w latach 2008–2012 pełnił funkcję Przewodniczącego Senackiej Komisji ds. Rozwoju Kadry Naukowo-Dydaktycznej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach. Przewodniczył Zespołowi Konsultantów Wojewódzkich Województwa Częstochowskiego będąc jednocześnie Konsultantem Województwa Częstochowskiego ds. Chorób Wewnętrznych. Aktualnie jest Konsultantem Wojewódzkim Województwa Śląskiego ds. Angiologii oraz Balneologii i Medycyny Fizykalnej[2][3]. Kieruje Katedrą i Oddziałem Klinicznym Chorób Wewnętrznych, Angiologii i Medycyny Fizykalnej w Bytomiu, Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Lekarsko-Dentystycznym w Zabrzu, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach.

Jest autorem 498 artykułów naukowych, z tego 78 artykułów zagranicznych (67 artykułów w czasopismach z Listy Filadelfijskiej o łącznym IF=80,14) oraz 68 książek, skryptów i rozdziałów w monografiach i drukach zwartych (w tym 6 zagranicznych). Ponadto jest redaktorem 17 monografii, w tym 1 zagranicznej. Do uznanych nie tylko w kraju jego osiągnięć naukowych należy wykazanie przyczyn przeciwbólowego działania laserów i pól magnetycznych, określenie przydatności autofluorescencji w badaniach zmian nowotworowych, określenie przydatności CPK BB w diagnostyce zawałów podwsierdziowych, opisanie pól sieciowych jako czynnika ryzyka choroby wieńcowej, wdrożenie do praktyki klinicznej (w oparciu o wyniki eksperymentalnych badań przedklinicznych i badań klinicznych) laseroterapii niskoenergetycznej, magnetoterapii, magnetostymulacji, hiperbarycznej terapii tlenowej oraz diagnostyki i terapii fotodynamicznej[3].

Jest promotorem 29 przewodów doktorskich zakończonych uzyskaniem stopnia doktora, a także opiekunem 4 przewodów habilitacyjnych.

Tytuły[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Aleksander Romuald Sieroń. monitorfirm.pl. [dostęp 2018-09-16].
  2. ↑ a b Biografia.
  3. ↑ a b c Przegląd Urologiczny.
  4. ↑ prof. dr hab. Aleksander Romuald Sieroń. nauka-polska.pl. [dostęp 2018-09-16].
  5. ↑ Ukraina doceniła wiedzę.
  6. ↑ Prof. Aleksander Sieroń doktorem honoris causa Politechniki Śląskiej, „Nauka w Polsce” [dostęp 2018-04-03] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Romuald_Sieroń&oldid=55319687”