Aleksandr Gołowaczow

Aleksandr Gołowaczow
Александр Головачёв
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1909 ; Lubochna, obwód briański
Data i miejsce śmierci	6 marca 1945 ; Śląsk
	Przebieg służby
Lata służby	1929–1945
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Jednostki	23 Gwardyjska Brygada Zmotoryzowana
Stanowiska	dowódca brygady
Główne wojny i bitwy	agresja ZSRR na Polskę,; front wschodni (II wojna światowa)
	Odznaczenia
	;

Aleksandr Aleksiejewicz Gołowaczow (ros. Александр Алексеевич Головачёв, ur. 27 listopada^?/10 grudnia 1909 w miejscowości Lubochna w obwodzie briańskim, zm. 6 marca 1945 na Śląsku) – radziecki pułkownik, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1944 i 1945).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie robotniczej. Od 1929 służył w Armii Czerwonej, od 1931 należał do WKP(b), w 1932 ukończył szkołę wojskową im. WCIK. We wrześniu 1939 brał udział w zajmowaniu przez ZSRR zachodniej Ukrainy, czyli agresji ZSRR na Polskę, w momencie ataku Niemiec na ZSRR był szefem sztabu i dowódcą pułku. W sierpniu 1942 został dowódcą brygady w składzie 15 Korpusu Pancernego 3 Armii Pancernej, która w lutym 1943 wyróżniła się na Froncie Woroneskim podczas operacji charkowskiej. 6 listopada 1943 na 1 Froncie Ukraińskim uczestniczył w wyzwalaniu Wasylkowa, później na jej czele forsował Don, uczestniczył w bitwie o Dniepr, operacji lwowsko-sandomierskiej (w tym w zajmowaniu Gródka i Lwowa), operacji sandomiersko-śląskiej i dolnośląskiej. Był siedmiokrotnie ranny. Dowodził 23 Gwardyjską Brygadą Zmotoryzowaną z 7 Gwardyjskiego Korpusu Pancernego ze składu 3 Gwardyjskiej Armii Pancernej^[1] Jego brygada uczestniczyła w walkach między innymi o Częstochowę, Byczynę i Bolesławiec oraz sforsowała Odrę. Zginął w walce na Śląsku koło Lubania.

W rejonie Lubania przed frontem 23. Brygady Piechoty Zmotoryzowanej Gwardii pojawiły sie nowe jednostki hitlerowskie. Rozgorzała zacięta, nierówna walka. Wróg naciskał również na nasze skrzydła, ale mimo to postanowiliśmy wesprzeć Gołowaczowa. Zabrawszy ze sobą niewielką grupą fizylierów, pądzą do niego. Przyjmuje mnie szef sztabu brygady Jewgienij Szapowałow. Sytuacja jest znacznie gorsza, niż sobie wyobrażałem. Prawie każda piądź ziemi pod ostrzałem nieprzyjaciela.
- Gdzie jest Gołowaczow?
- Tam… - z niepokojem wskazuje rąką Szapowałow na wzgórze z zagajnikiem. - Przecież dobrze go znacie - dodaje pułkownik, jakby chciał się usprawiedliwić.
Z zagajnika po całej dolinie sieje ołowiem maksim. Między seriami dochodzi mnie znajomy głos Gołowaczowa: „Jeszcze? Bitte! Jeszcze? Bitte!”

Zachar Slusarenko, Ostatni wystrzał^[2]

Został pochowany w Wasylkowie.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (dwukrotnie - 23 września 1944 i pośmiertnie 6 kwietnia 1945)
Order Lenina
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
Order Suworowa II klasy (dwukrotnie)
Order Czerwonej Gwiazdy

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.448.
↑ Slusarenko Zachar, Ostatni wystrzał. Warszawa 1981

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=1117 (ros.)

[1] Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga, Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939–1945. Wybrane miejsca bitew, walk i akcji bojowych. Warszawa 1971, s.448.

[2] Slusarenko Zachar, Ostatni wystrzał. Warszawa 1981

[1]

[2]