Aleksandr Kaniszczew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandr Kaniszczew
Александр Канищев
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Aleksandr Wasiljewicz Kaniszczew

Data i miejsce urodzenia

8 maja 1960
Leningrad

Wzrost

170 cm

Pozycja

środkowy pomocnik, napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1968–1976 DJuSSz Krasnyj Treugołnik Leningrad
1976–1979 Zenit Leningrad
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1979 Karszystroj Karszy (4)
1980–1981 Dynamo Leningrad 58 (6)
1982–1985 Daugava Ryga 147 (27)
1986–1987 Zenit Leningrad 51 (5)
1988–1990 Daugava Ryga 74 (10)
1990 Mietallist Charków 4 (0)
1990–1991 Stilon Gorzów Wielkopolski 11 (2)
1991 Pogoń Szczecin 18 (5)
1991–1992 Legia Warszawa 3 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1975 ZSRR U-17
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Aleksandr Wasiljewicz Kaniszczew (ros. Александр Васильевич Канищев, ur. 8 maja 1960 w Leningradzie) – radziecki piłkarz narodowości rosyjskiej występujący na pozycji pomocnika lub napastnika.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Grę w piłkę nożną rozpoczął w wieku 8 lat w DJuSSz Krasnyj Treugołnik Leningrad[1]. W latach 1976–1978 grał w drużynach młodzieżowych oraz rezerwach Zenitu Leningrad. W 1979 roku wraz z grupą młodych zawodników Zenitu przeniósł się do klubu Wtorajej Ligi ZSRR Karszystroju Karszy, gdzie rozpoczął karierę na poziomie seniorskim[2]. W tym samym roku zwyciężył z drużyną Leningradu w ogólnokrajowym turnieju młodzieżowym Pierieprawa (ros. Переправа)[2][3], w którym otrzymał wyróżnienie dla najlepszego pomocnika rozgrywek[1]. Przed sezonem 1980 przeniósł się do Dinama Leningrad (Wtoraja Liga ZSRR), gdzie spędził 2 lata[4]. Na początku 1982 roku został sprowadzony przez trenera Janisa Skriedielisa do Daugavy Ryga[1]. Został ustawiony na pozycji rozgrywającego i stworzył linię ataku z Jewgienijem Milewskim i Aleksandrem Starkowem[4]. W sezonie 1985 Daugava wygrała rozgrywki Pierwoj Ligi, co dało jej prawo udziału w turnieju o wejście do Wyższej Ligi, w którym zajęła ostatnią lokatę w grupie[4][5]. Wkrótce po tym Kaniszczew opuścił klub, rozegrawszy dla niego 147 ligowych spotkań, w których strzelił 27 bramek.

Kaniszczew podczas meczu oldbojów (2011)

Przed rozpoczęciem sezonu 1986 odrzucił ofertę Dniepru Dniepropietrowsk i został zawodnikiem Zenitu Leningrad prowadzonego przez Pawła Sadyrina[4][6]. 9 marca 1986 zadebiutował w Wyższej Lidze w zakończonym bezbramkowym remisem meczu przeciwko Spartakowi Moskwa. 30 września 1987 zanotował jedyny w karierze występ w rozgrywkach europejskich pucharów w spotkaniu z Club Brugge (0:5) w Pucharze UEFA 1987/88. W radzieckiej ekstraklasie zaliczył łącznie 51 meczów i strzelił 5 goli. Po sezonie 1987, z powodu eskalacji konfliktu ze sztabem szkoleniowym opuścił zespół[4][6]. Odrzucił ponownie ofertę gry w Dnieprze Dniepropietrowsk i powrócił do Daugavy Ryga, z którą w sezonie 1989 spadł z Pierwoj Ligi[4][6]. W pierwszej połowie sezonu 1990 grał w Mietalliście Charków, dla którego rozegrał 4 spotkania w Wyższej Lidze.

Latem 1990 roku, w trakcie postępującego procesu rozpadu Związku Radzieckiego, Kaniszczew zdecydował się na transfer zagraniczny i podpisał kontrakt ze Stilonem Gorzów Wielkopolski[7][8]. W pierwszej połowie sezonu 1990/91 II ligi rozegrał on 11 spotkań i zdobył 2 gole. Po pół roku wraz z rodakami Arkadijem Afanasjewem i Siergiejem Anaszkinem - jako pierwsi zagraniczni piłkarze w historii klubu - zasilili występującą na tym samym poziomie rozgrywkowym Pogoń Szczecin[8][9][10]. Kaniszczew był odpowiedzialny za kreowanie gry ofensywnej i wyróżniał się dobrą techniką użytkową i umiejętnym rozgrywaniem akcji[8][9]. Uznano go za znaczne wzmocnienie zespołu, który w rundzie wiosennej sezonu 1990/91 obronił się przed grożącą mu degradacją[8][9][10]. Przed sezonem 1991/92 przeszedł do Legii Warszawa, trenowanej przez Władysława Stachurskiego, stając się pierwszym obcokrajowcem w klubie od momentu wybuchu II wojny światowej[8][11][12]. W I lidze zadebiutował 22 września 1991 w zremisowanym 0:0 meczu przeciwko Zagłębiu Lubin. Ogółem zaliczył w barwach Legii 3 ligowe spotkania, nie zdobył żadnej bramki[12]. W wyniku komplikacji zdrowotnych po kontuzji stawu kolanowego zmuszony był na początku 1992 roku zakończyć karierę[4].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W 1975 roku występował w juniorskiej reprezentacji Związku Radzieckiego w kategorii U-17.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej zajął się działalnością biznesową w wielu branżach, zaczynając od inwestycji w przemysł spirytusowy[4][13]. Jest współzałożycielem i prezesem powstałego w 1996 roku funduszu Zenit-84[4][6]. Wspiera on finansowo piłkarzy Zenitu Leningrad z mistrzowskiego sezonu 1984, którzy znajdują się w trudnej sytuacji materialnej[4][6][14]. Fundusz prowadzi również szkółkę piłkarską pod tą samą nazwą, zatrudniającą w znacznej mierze byłych zawodników Zenitu[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Этот день в истории «Зенита» - 8 мая. sports.ru. [dostęp 2020-03-31]. (ros.).
  2. ↑ a b Защитник «Зенита» без страха и упрека. spbdnevnik.ru. [dostęp 2020-03-31]. (ros.).
  3. ↑ Александр Захариков: У меня есть золотая медаль чемпиона Китая. nvspb.ru. [dostęp 2020-03-31]. (ros.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j Президент фонда «Зенит-84» Александр Канищев: «В «Зените» сложная природа общения». sportsdaily.ru. [dostęp 2020-03-31]. (ros.).
  5. ↑ Soviet Union 1985. rsssf.com. [dostęp 2020-04-06]. (ang.).
  6. ↑ a b c d e f Что стало с игроками легендарного «золотого состава» 1984 года. spb.mk.ru. [dostęp 2020-03-31]. (ros.).
  7. ↑ Historia. stilongorzow.pl. [dostęp 2020-04-03]. (pol.).
  8. ↑ a b c d e Piłka nożna. Rosyjscy stranieri. 24kurier.pl. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).
  9. ↑ a b c Było ich dziesięciu. Sergei Mošnikov jest jedenasty. pogonszczecin.pl. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).
  10. ↑ a b Kaniszczew, Nikitin i inni… 22 lata od pierwszego obcokrajowca w Pogoni. dumapomorza.pl. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).
  11. ↑ Przyby(L)i z zagranicy dla chwały Legii. klw19l16.wordpress.com. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).
  12. ↑ a b Obcokrajowcy w Legii. legionisci.net. [dostęp 2020-03-31]. (pol.).
  13. ↑ Сергей Дмитриев: "Шагни я в подъезд - могли убить". sport-express.ru. [dostęp 2020-03-30]. (ros.).
  14. ↑ Александр Канищев: «Гендиректор «Зенита» Митрофанов не поддерживает фонд «Зенит-84». sports.ru. [dostęp 2020-04-03]. (ros.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Kaniszczew&oldid=69180364”