Aleksandr Lüders

Aleksandr Lüders
Data i miejsce urodzenia	26 stycznia 1790 Podole
Data śmierci	13 lutego 1874
Namiestnik Królestwa Polskiego
Okres	od listopada 1861 do czerwca 1862
Poprzednik	Karol Lambert
Następca	Konstanty Mikołajewicz Romanow
Odznaczenia
[[Plik:|40px|border|link=Order Orła Białego (Rosja)|Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)]] [[Plik:|40px|border|link=Order Świętego Aleksandra Newskiego|Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie)]]

Aleksandr Nikołajewicz von Lüders (ros. Александр Николаевич Лидерс) (ur. 26 stycznia 1790, zm. 13 lutego 1874) – rosyjski hrabia, generał, namiestnik Królestwa Polskiego od listopada 1861 do czerwca 1862. Pochodził z rodu pruskiej szlachty osiadłej w Cesarstwie Rosyjskim. Jego ojciec był generałem rosyjskim w okresie wojen napoleońskich.

Życiorys

Lüders wystąpił w 1805 roku do rosyjskiej armii, brał udział w wojnie fińskiej w 1808 roku, w Turcji w 1810 roku. W Polsce tłumił powstanie listopadowe brał udział w szturmie Woli we wrześniu 1831.

W 1843 na czele korpusu piechoty tłumił powstanie Czeczenów pod wodzą Szamila w Dagestanie.

W 1849 jego V korpus pomógł Austrii w stłumieniu powstania węgierskiego w Transylwanii. 31 lipca 1849 pobił wojska węgierskie dowodzone przez gen. Józefa Bema w bitwie pod Segesvárem. W czasie wojny krymskiej był dowódcą Armii Południowej, operującej nad środkowym Dunajem.

W październiku 1861 został mianowany Namiestnikiem Królestwa Polskiego. Stosował wobec społeczeństwa polskiego terror nie oszczędzał Kościoła katolickiego było to w okresie niepokojów poprzedzających wybuch powstania styczniowego.

Odwołany ze funkcji w roku 1862. W dniu kiedy opuszczał Warszawę 3 czerwca^?/15 czerwca 1862 został ranny w zamachu, przeprowadzonym w Ogrodzie Saskim przez rosyjskiego oficera z pochodzenia Ukraińca Andrija Potebnię.

W 1862 powrócił do Sankt Petersburga, gdzie otrzymał tytuł hrabiowski i został członkiem Rady Stanu. Jeden z jego wnuków, Aleksander Aleksandrowicz von Lüders-Weymarn (1856–1910), był w latach 1899–1902 wicegubernatorem piotrkowskim, a później także członkiem rosyjskiej Rady Stanu.