Aleksandryna (obwód grodzieński)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandryna
Александрына
Александрина
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

werenowski

Sielsowiet

Konwaliszki

Populacja (2019)
• liczba ludności


0[1]

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Aleksandryna”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, po lewej znajduje się punkt z opisem „Aleksandryna”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Aleksandryna”
Ziemia54°11′54″N 25°29′38″E/54,198333 25,493889

Aleksandryna (biał. Александрына; ros. Александрина) – chutor na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie werenowskim, w sielsowiecie Konwaliszki.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w gminie Dziewieniszki, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[2].

Po I wojnie światowej weszły w skład okręgu wileńskiego Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. W latach 1920–1922 na terenie Litwy Środkowej. W latach 1922–1945 wieś leżała w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Dziewieniszki.

W 1931 w 8 domach zamieszkiwało 41 osób[3].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Konwaliszkach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Holszanach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Konwaliszkach[4].

Po II wojnie światowej w granicach Związku Sowieckiego. Od 1991 w niepodległej Białorusi.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 4 października 2019 roku. (ros.).
  2. futor Aleksandryno na mapie (rejon werenowski, obwód grodzieński) [online], www.radzima.net [dostęp 2024-03-10].
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 31.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 37.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]