Aleksiej Gubkin
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
27 listopada 1883 |
| Zawód, zajęcie |
przedsiębiorca, filantrop |
| Odznaczenia | |
| Order Świętego Włodzimierza | |
Aleksiej Siemionowicz Gubkin (ros. Алексей Семёнович Губкин; ur. 27 marca 1816 w Kungurze, zm. 27 listopada 1883 w Moskwie) – rosyjski przedsiębiorca (kupiec), znany z zaopatrywania całego Imperium Rosyjskiego w niedrogą herbatę oraz z działalności charytatywnej.
W 1840 Kungurze na Przeduralu założył firmę herbacianą, która z czasem stała się największym tego typu przedsiębiorstwem w Cesarstwie Rosyjskim. W należącej do niego fabryce liście herbaciane były poddawane obróbce, sortowaniu i pakowaniu przy zachowaniu najwyższych ówczesnych standardów. Dzięki temu na rynek rosyjski trafiała aromatyczna i przede wszystkim atrakcyjna cenowo herbata znana pod nazwą „Gubkin”. Fabryka zapewniła pracę dla kilku tysięcy mieszkańców Kunguru. Dzięki Aleksiejowi Gubkinowi herbata przestała być wyjątkowym, elitarnym, drogim napojem, w związku z czym także ubodzy Rosjanie mogli sobie pozwolić na jej zakup[2][3].
Aleksiej Gubkin w różny sposób rozwijał swoje imperium herbaciane. Jednym z nich była obecność na jarmarkach irbickim (w Irbicie) i makariewskim (w Niżnym Nowogrodzie), na których odbywał się na wielką skalę handel hurtowy herbatami (wypracował specjalne warunki sprzedaży, oferował szeroki asortyment, prowadził skuteczną politykę cenową, oferował różnej wielkości jednostki towaru). W 1869 wysłał swoich przedstawicieli na Syberię oraz do Chin w celu rozwijania handlu herbatą[3].
W latach 1872–1883 pełnił funkcję radnego Dumy Miejskiej w Kungurze (ros. гласный Кунгурской городской думы)[3].
W 1877 dzięki wsparciu finansowemu Gubkina w wysokości 1 mln rubli otwarto w Kungurze techniczną szkołę miejską nazwaną jego imieniem, która była pierwszą specjalistyczną instytucją edukacyjną na Uralu i weszła do pierwszej piątki szkół technicznych w Rosji. Jej patronem był sam car Aleksander III[2][3].
W 1878 z jego inicjatywy otwarto w Kungurze przytułek dla ubogich dzieci – Elżbietański Domu Opieki dla Ubogich Dzieci w Kungur, w którym córki niezamożnych rodziców otrzymywały podstawowe wykształcenie oraz zdobywały zawód. Najbardziej zdolne z nich miały możliwość kontynuowania edukacji w liceum dla kobiet. Dla każdej uczennicy otwierano indywidualny konto osobiste, z którego mogła skorzystać w przypadku zamążpójścia, czy też opuszczenia przytułku po osiągnięciu pełnoletniości. Nazwa przytułku została nadana na pamiątkę przedwcześnie zmarłej córki Gubkina[2][3].
Aleksiej Gubkin hojnie wspomagał także kościół. Wsparł finansowo wszystkie istniejące cerkwie prawosławne w Kungurze oraz brał udział w budowie nowych; wniósł wielki wkład finansowy w budowę kościołów Wniebowzięcia i Przemienienia Pańskiego[2].
W 1882 przeniósł się do Moskwy, gdzie zmarł. Został pochowany w krypcie przy cerkwi Jana Chrzciciela w Kungurze[3].
W 1916, w setną rocznicę jego urodzin, Rada Miejska w Kungurze zadecydowała, aby nazwać jedną z ulic imieniem Gubkina oraz postawić pomnik przed gmachem szkoły technicznej, którą kilkadziesiąt lat wcześniej ufundował[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Губкин Алексей Семенович — основатель династии чаеторговцев. Tea-terra.ru. [dostęp 2018-12-30]. (ros.).
- ↑ a b c d Алексей Семенович Губкин. Radiovera.ru. [dostęp 2018-12-30]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g Губкин Алексей Семенович. Биографический указатель. Hrono.ru. [dostęp 2018-12-30]. (ros.).