Alfons Maria Liguori
|
||
| Alfonso Maria de' Liguori | ||
| biskup, doktor Kościoła | ||
 |
||
| Data urodzenia | 27 września 1696 Marianella |
|
| Data śmierci | 1 sierpnia 1787 Pagani |
|
| Czczony przez | katolicki | |
| Data beatyfikacji | 1816 przez Piusa VII |
|
| Data kanonizacji | 1839 przez Grzegorza XVI |
|
| Wspomnienie | 1 sierpnia | |
| Patron | spowiedników, adwokatów oraz teologów moralistów | |
Alfons Maria Liguori (ur. 27 września 1696 w Marianella koło Neapolu, zm. 1 sierpnia 1787 w Pagani koło Neapolu) – włoski duchowny katolicki, założyciel redemptorystów, biskup, kaznodzieja i poeta, święty Kościoła katolickiego, doktor Kościoła.
Spis treści
Życiorys[edytuj]
Syn neapolitańskiego arystokraty Józefa i Anny, najstarszy z ośmiorga rodzeństwa. Był niezwykle uzdolniony w dziedzinie literatury, malarstwa, architektury i muzyki[1]. Jego kolędy są do dziś popularne we Włoszech[2]. W 1754 roku skomponował najpopularniejszą włoską kolędę Tu scendi dalle stelle (pol.Zstąpiłeś z gwiazd dalekich), o której Giuseppe Verdi powiedział, że bez niej Święta Bożego Narodzenia nie byłyby pamiątką o Bożym Narodzeniu[2].
Gdy ukończył 16 lat zdobył podwójny doktorat z prawa świeckiego i kościelnego. Stał się cenionym adwokatem. W wyniku uknutej intrygi przegrał prowadzony proces sądowy. Wstąpił do seminarium i w wieku 30 lat został księdzem. Postanowił poświęcić się Bogu i ludziom pracując w najbiedniejszej części Neapolu oraz miasteczku Scala. Szokiem dla Alfonsa była nie tylko nędza materialna i duchowa ludzi tam mieszkających. W rejonie położonym nieopodal Watykanu ludzie nie umieli się modlić i nic nie wiedzieli o Bogu. Zasłynął wtedy jako kaznodzieja, który w prosty i przystępny sposób wykładał prawdy wiary i mówił o Bogu, gromadząc rzesze wiernych. W Neapolu założył pierwsze duszpasterstwo młodzieżowe. W pracy z młodymi ludźmi używał metod współczesnych (komponował piosenki, grał na gitarze).
Widząc ogromną ludzką biedę i panującą ignorancję religijną, założył w 1732 Zgromadzenie Redemptorystów – wspólnotę posłaną do najbardziej opuszczonych i ubogich. Zasługi związane z tą działalnością sprawiły, że w 1762 z rąk papieża Klemensa XIII otrzymał sakrę biskupią, zostając ordynariuszem diecezji Sant'Agata de' Goti. Aby uprosić błogosławieństwo w posłudze biskupiej, udał się w pierwszą podróż w swoim życiu, pielgrzymując do Loreto. Z młodzieńczym zapałem, mimo swoich 66 lat rozpoczął pracę w diecezji. Swoją skromnością, przepięknymi kazaniami i troską o ludzi biednych porywał tłumy ludzi oraz przyciągnął do kościoła nowych wiernych. W czasie głodu panującego we Włoszech sprzedał swoje naczynia i sprzęty, kupując za nie chleb dla biednych.
Wyniszczony latami życia w niezdrowym klimacie i latami surowych umartwień (ograniczał pożywienie, nosił włosiennicę, kilka szkaplerzy – dwa z nich wymienia z nazwy: szkaplerz karmelitański i szkaplerz Niepokalanego Poczęcia N. M. P.), złożył rezygnację z kierowania diecezją i zrzekł się godności biskupiej, by następne 13 lat spędzić w wielkich cierpieniach fizycznych i duchowych, które znosił z pokorą i poddaniem się woli Boga.
Zmarł 1 sierpnia 1787 w Pagani koło Neapolu, w otoczeniu kilku swoich współbraci zakonnych – redemptorystów.
Duchowość świętego i jego dzieło Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym są obowiązkowo poznawane w seminariach duchownych oraz na studiach teologicznych dla świeckich w Kościele rzymskokatolickim. Jego dorobek i życie poznawane jest także przez kandydatów na kapłanów w kościele mariawickim i starokatolickim.
Główne dzieła[edytuj]
Św. Alfons Liguori napisał ponad 160 dzieł pobożnościowych, ascetycznych, apologetycznych, dydaktycznych, teologicznych, z których za najważniejsze uchodzą:
- Via della salute, 1766 (pol. Droga do świętości. O ćwiczeniach duchowych), dzieło o powszechnym powołaniu do świętości każdego człowieka i sposobach w jaki można do niej dążyć głównie przez modlitwę.
- Pratica di amar Gesu Cristo (pol. Umiłowanie Jezusa Chrystusa w życiu codziennym) – najbardziej dojrzałe, ostatnie dzieło św. Alfonsa mówiące o tym jak w codziennym życiu żyć blisko Pana Boga.
- Praktyczny przewodnik dla spowiednika. Aby dobrze sprawował swoją posługę – rady i wskazówki dla spowiadających kapłanów oraz wskazania podejścia do penitenta.
- Del predicare, 1737 (pol.O głoszeniu Słowa Bożego) – poradnik dla kaznodziejów głoszących kazania i misje święte.
- Modlitwa środek zbawienia, Zjednoczenie z Wolą Bożą, Poufny i nieustanny dialog z Bogiem, 1759 – w Polsce te trzy pozycje zostały wydane w formie jednej książki pt. Stając przed Bogiem – publikacje o kontakcie z Bogiem i rozmowie z Nim na modlitwie.
- Nawiedzenia Najświętszego Sakramentu, 1746, są to propozycje medytacji przed Najświętszym Sakramentem.
- Theologia moralis, 1748 (pol.Teologia moralna), jest to kompletny podręcznik teologii moralnej, stanowiący najpełniejszy wykład tej nauki z punktu widzenia Kościoła katolickiego (dzieło to nie doczekało się przekładów na inne języki),
- Glorie di Maria 1750 (pol.Uwielbienia Maryi), książeczka, tłumaczona na kilkadziesiąt języków, będąca zbiorem wypowiedzi Ojców Kościoła i innych świętych oraz duchownych na temat Maryi, opatrzona licznymi relacjami o cudach dokonanych przez nią bądź za jej wstawiennictwem.
Beatyfikacja, kanonizacja, patronat i dzień wspomnienia[edytuj]
Papież Pius VII beatyfikował go 15 września 1816 roku, a papież Grzegorz XVI kanonizował 26 maja 1839 roku.
Doktorem Kościoła ogłoszono go w 1871 roku.
Jest patronem spowiedników, adwokatów oraz teologów moralistów. W Kościele mariawickim i starokatolickim uznawany jest za głównego patrona.
Wspomnienie liturgiczne św. Alfonsa de Liguori obchodzone jest w dzienną rocznicę śmierci (1 sierpnia).
Zobacz też[edytuj]
Przypisy[edytuj]
- ↑ Założyciel – św. Alfons Maria Liguori. Matka Boża Nieustającej Pomocy. [dostęp 2012-10-31].
- ↑ a b o. Piotr Koźlak CSsR: ŚWIĘTY ALFONS LIGUORI. Wydawnictwo „M”, Kraków 2003. [dostęp 2012-10-31].
Bibliografia[edytuj]
|
|||||||||||||||||||||||
