Alleluja (hebr. הַלְלוּיָהּ hallelujah czy też halelu-Jáh) – wychwalajcie Jahwe. Biblijna aklamacja, wychwalająca Jahwe i jednocześnie zwrot nawołujący do jego wychwalania. Zwrot ten jest użyty dwadzieścia cztery razy w Starym Testamencie, głównie w Księdze Psalmów oraz cztery razy w greckiej transliteracji w Nowym Testamencie. Po raz pierwszy pojawia się w Psalmie 104:35. Z wyjątkiem Psalmu 135:3 wprowadza i (lub) kończy psalmy, w których się znajduje. W Apokalipsie św. Jana: „na niebie mówiących: Allelu-Ja! Zbawienie i chwała i moc Bogu naszemu jest” (Ap. 19,1 Biblia Wujka 1599 r.), „jak gdyby głos wielkiego tłumu w niebie – mówiących: Alleluja!” Apokalipsa św. Jana Biblia Tysiąclecia 1965 r.). Alleluja stanowi tu wprowadzenie do serii hymnów.
Zwrot ten stał się częścią chrześcijańskiej liturgii kościelnej czy szerzej kultury (np. wejście do języka potocznego jako okrzyk radości, tekstów piosenek w muzyce rozrywkowej czy też życzenia na kartkach pocztowych lub na wystawach sklepów w okresie związanym ze Świętami Wielkanocnymi: „Wesołego Alleluja!", co przez większość ludzi rozumiane jest jako „Wesołych Świąt"), chociaż znajomość znaczenia tego zwrotu jako „Wychwalajcie Jahwe!" jest rzadko spotykana.
W liturgii katolickiej mszy świętejAlleluja występuje bezpośrednio po drugim czytaniu[1]. Zwykle towarzyszy mu werset przed Ewangelią. Podczas wielkiego postu śpiew Alleluja przed Ewangelią jest zastępowany aklamacją Chwała Tobie, Słowo Boże (w 1., 3. i 5. niedzielę Wielkiego Postu, w dni powszednie po tych niedzielach oraz w dni od Środy popielcowej do niedzieli) lub Chwała Tobie, Królu wieków (w 2. i 4. niedzielę Wielkiego Postu, w dni powszednie po tych niedzielach oraz w Wielkim Tygodniu do Wielkiego Piątku włącznie).
