Alleluja (hebr. הַלְלוּיָהּ hallelujah, czy też halelu-Jáh) – wychwalajcie Jahwe. Biblijna aklamacja, wychwalająca Jahwe i jednocześnie zwrot nawołujący do jego wychwalania. Zwrot ten jest użyty dwadzieścia cztery razy w Starym Testamencie, głównie w Księdze Psalmów oraz cztery razy w greckiej transliteracji w Nowym Testamencie. Po raz pierwszy pojawia się w Psalmie 104:35. Z wyjątkiem Psalmu 135:3 wprowadza i (lub) kończy psalmy, w których się znajduje. W Apokalipsie św. Jana: „na niebie mówiących: Allelu-Ja! Zbawienie i chwała i moc Bogu naszemu jest” (Ap. 19,1 Biblia Wujka 1599 r.), „jak gdyby głos wielkiego tłumu w niebie – mówiących: Alleluja!” (Apokalipsa św. Jana Biblia Tysiąclecia 1965 r.). Alleluja stanowi tu wprowadzenie do serii hymnów[potrzebny przypis].
Zwrot ten stał się częścią chrześcijańskiej liturgii kościelnej oraz szerzej - kultury (np. wejście do języka potocznego jako okrzyk radości, tekstów piosenek w muzyce rozrywkowej czy też życzeń na kartkach pocztowych lub na wystawach sklepów w okresie związanym ze Świętami Wielkanocnymi): „Wesołego Alleluja!", (co przez większość ludzi rozumiane jest błędnie jako „Wesołych Świąt”), a znajomość prawdziwego znaczenia tego zwrotu – „Wychwalajcie Jahwe!” jest rzadko spotykana[potrzebny przypis].
W liturgii katolickiej mszy świętejAlleluja występuje bezpośrednio po drugim czytaniu[1]. Zwykle towarzyszy mu werset przed Ewangelią. Podczas wielkiego postu śpiew Alleluja przed Ewangelią jest zastępowany aklamacją Chwała Tobie, Słowo Boże (w 1., 3. i 5. niedzielę Wielkiego Postu, w dni powszednie po tych niedzielach oraz w dni od Środy popielcowej do niedzieli) lub Chwała Tobie, Królu wieków (w 2. i 4. niedzielę Wielkiego Postu, w dni powszednie po tych niedzielach oraz w Wielkim Tygodniu do Wielkiego Piątku włącznie)[potrzebny przypis].
