Alphonse Juin

Gen. A. Juin we Włoszech

Alphonse Juin (ur. 16 grudnia 1888 w Annabie, zm. 27 stycznia 1967 w Paryżu) – marszałek Francji.

Alphonse Juin był jednym z dowódców francuskich podczas II wojny światowej. W latach 1951–1956 dowódca sił lądowych NATO w środkowej Europie. Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Legii Honorowej.

Do II wojny światowej

Urodził się w Annabie, w rodzinie żandarma. W 1912 ukończył słynną Szkołę wojskową Saint-Cyr. W 1914 został wysłany do Maroka. Po wybuchu I wojny światowej został wysłany na front zachodni, gdzie w 1915 został poważnie ranny w prawą rękę. W wyniku odniesionej rany miał poważny niedowład prawej ręki. W 1938 otrzymał awans na generała brygady i mianowano go dowódcą 15 Dywizji Zmotoryzowanej.

II wojna światowa

W 1940 dostał się do niewoli niemieckiej po tym, jak jego dywizja została okrążona pod Lille. W 1941 został zwolniony z niewoli i mianowany naczelnym dowódcą wojsk francuskich w Afryce Płn. W 1942 po wylądowaniu w Algierii wojsk aliantów przeszedł na ich stronę. W efekcie tego zdarzenia został mianowany dowódcą Francuskiego Korpusu Ekspedycyjnego, który był częścią amerykańskiej 5 armii, która brała udział w inwazji na Włochy w 1943 r. Doświadczenie korpusu w walkach górskich było kluczowe przy przełamaniu Linii Gustawa. Po walkach żołnierze Korpusu, w zdecydowanej większości Marokańczycy, dopuścili się wielu przestępstw na miejscowej ludności, jak grabieże, podpalenia, gwałty, a nawet morderstwa. Juina oskarżono o to, że pozwolił na to, po tym jak dał 50 godzin odpoczynku swoim żołnierzom. W latach 1944–1947 szef sztabu generalnego.

Alphonse Juin tak powiedział o bierności Francji podczas klęski wrześniowej Polski w 1939:

Można było wejść jak w masło w pozycje niemieckie, można było rozstrzygnąć wojnę w 1939 r. Trochę zdecydowania i charakteru. (…) Co za hańba, co za wstyd, co za głupota zarazem. To idealna sytuacja, wręcz modelowa, w której można było pobić przeciwnika, wychodząc na jego odsłonięte tyły. Przy tym zdrada wiernego przyjaciela.

W 1946 został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu I klasy.

Lata powojenne

W 1947 wrócił do Maroka. W 1951 objął wysokie stanowisko w wojskowych strukturach NATO, którą pełnił do 1956. W międzyczasie w 1952 został mianowany marszałkiem Francji.

Był zdecydowanym przeciwnikiem przyznania niepodległości Maroku i Algierii. Odszedł z wojska w 1962 w proteście przeciwko przyznaniu niepodległości Algierii.

Był ostatnim jak dotąd żyjącym marszałkiem Francji. Po śmierci pochowany został w Kościele inwalidów.