Analcym
 |
Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł. (Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| |||
| |||
 Analcym; pochodzenie: prowincja Bolzano, Włochy (wymiary:5,7 x 5,5 x 5,2 cm) | |||
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |||
| Skład chemiczny | uwodniony glinokrzemian sodu (Na[AlSi2O6] x H2O) | ||
| Twardość w skali Mohsa | 5,5 | ||
| Przełam | muszlowy | ||
| Łupliwość | brak | ||
| Układ krystalograficzny | regularny | ||
| Gęstość minerału | 2,2–2,3 g/cm³ | ||
| Właściwości optyczne | |||
| Barwa | bezbarwny, biały, szary, żółtawy, czerwonawy, zielonawy | ||
| Rysa | biała | ||
| Połysk | szklisty | ||
Analcym – minerał z gromady krzemianów, zaliczany do grupy zeolitów (oraz ze względu na wiele cech wspólnych także do grupy skaleniowców). Jest minerałem bardzo pospolitym, jego prawidłowe kryształy należą jednak do rzadkości.
Nazwa pochodzi od gr. analkis = słaby, bezsilny; nawiązuje do słabych możliwości naelektryzowania się tego minerału podczas pocierania.
Spis treści
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Zazwyczaj tworzy kryształy izomertyczne o postaci dwudziestoczterościanów deltoidowych. Tworzy kryształy wrosłe i narosłe. Występuje w skupieniach zbitych i ziemistych. Jest kruchy i przezroczysty.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Jest produktem niskotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Spotykany też w skałach powstałych w późnych procesach krystalizacji magmy – w bazaltach (razem z prehnitem, kalcytem, i innymi zeolitami); cieszynitach i syenitach oraz w skałach metamorficznych – (amfibolitach).
Miejsca występowania:
- W Polsce: występuje w okolicach Żywca i Bielska-Białej, spotykany na Dolnym Śląsku (okolice Strzegomia, Jeleniej Góry i w Górach Izerskich) i w okolicach Opola.
Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]
- ma znaczenie naukowe,
- wyjątkowo cenny okaz dla kolekcjonerów i na ich potrzeby bywa szlifowany.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Leksykon Przyrodniczy. Minerały i kamienie szlachetne. Horyzont, 2002.
- O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały. Świat Książki, 1996.
- R. Hochleitner: Minerały i kryształy. Muza, 1994.
- W. Schumann: Minerały świata. Alma-Press, 2003.
- J. Bauer: Przewodnik Skały i minerały. Multico, 1997.
