André Souris

André Souris
Data i miejsce urodzenia	10 lipca 1899 ; Marchienne-au-Pont
Pochodzenie	belgijskie
Data i miejsce śmierci	12 lutego 1970 ; Paryż
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, dyrygent, muzykolog

André Souris (ur. 10 lipca 1899 w Marchienne-au-Pont, zm. 12 lutego 1970 w Paryżu^[1]^[2]) – belgijski kompozytor, dyrygent i muzykolog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1911–1918 studiował w konserwatorium w Brukseli u Martina Lunssensa (harmonia), Ernesta Clossona (historia muzyki) i Léona Du Bois (kontrapunkt)^[1]^[2]. Uczył się też prywatnie kompozycji u Paula Gilsona^[1]^[2]. W latach 30. odbył także prywatny kurs dyrygentury u Hermanna Scherchena^[1].

Od 1925 roku wykładał kompozycję w konserwatorium w Charleroi^[1]. W 1927 roku otrzymał nagrodę im. Rubensa, która umożliwiła mu wyjazd do Włoch, Austrii i Francji^[1]^[2]. W latach 1937–1946 dyrygował orkiestrą radia belgijskiego^[1]^[2]. Od 1949 do 1964 roku był wykładowcą harmonii w konserwatorium w Brukseli^[1]^[2]. W latach 1946–1958 przewodniczył belgijskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej^[1]. Był założycielem i redaktorem ukazującego się w latach 1947–1954 kwartalnika Polyphonie^[1]^[2]. Współpracował wraz z René Vannesem przy tworzeniu Dictionnaire des musiciens (compositeurs)^[1]^[2]. Był redaktorem wydań dzieł różnych kompozytorów, w tym tabulatur na lutnię^[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

We wczesnym okresie swojej twórczości nawiązywał do dorobku Claude’a Debussy’ego^[1]^[3], później uległ wpływom międzywojennej awangardy francuskiej^[2], szczególnie grupy Les Six^[3]. W 1925 roku związał się z surrealistyczną grupą Correspondance, skupioną wokół poety Paula Nougé^[1]^[3]. Pisał muzykę do jego poezji^[3]. Był autorem rozpraw atakujących akademizm w muzyce^[1]. Z powodu dyrygowania orkiestrą podczas oficjalnych wydarzeń został wykluczony z grona surrealistów w 1936 roku^[3]. W latach 40. pod wpływem René Leibowitza zainteresował się serializmem, jednak porzucił tę technikę po napisaniu zaledwie jednego utworu^[1].

Był autorem prac Bribes (1950), Le Complexe d’Orphée (1956) i wydanej pośmiertnie, napisanej wspólnie z René Magrittem, Entre musique et peinture (1972)^[3].

Ważniejsze kompozycje[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2])

Utwory orkiestrowe

Soliloque na skrzypce i perkusję (1923)
Scherzo (1923)
collage na orkiestrę Musique (1928)
Rêverie (1931)
Danseries de la renaissance (1932)
Canzone (1932)
Hommage à Babeuf na orkiestrę dętą i perkusję (1934)
Fanfare et scherzo na instrumenty dęte i perkusję (1937)
Burlesque (1938)
Symphonies (1939)
Suite de danseries No. 2 na orkiestrę dętą (1943)
Danses mosanes (1943)
4 Fantasies na smyczki (1960)
Ouverture pour une arlequinade (1962)
7 pièces d’après Isaac (1963)

Utwory kameralne

Fantasque na 4 instrumenty (1916)
Fugue na kwartet smyczkowy (1917)
2 petits poèmes na skrzypce i fortepian (1917)
Hymne à l’automne na skrzypce i fortepian (1919)
Bagatelle na skrzypce i fortepian (1923)
Berceuse na skrzypce i fortepian (1924)
Choral, marche et galop na 2 trąbki i 2 puzony (1925)
Burlesque na trąbkę i fortepian (1931)
Fatrasie na skrzypce i harfę lub fortepian (1934)
Rengaines na kwintet dęty (1937)
Suite de danseries No. 3 na 2 trąbki, róg i puzon (1944)
suita Concert flamand na kwartet dęty (1965)
3 pièces anciennes na skrzypce i altówkę (1965)

Utwory fortepianowe

Improvisation (1917)
Sonatine (1920)
Echos de Spa (1934)

Utwory wokalno-instrumentalne

3 poèmes japonais na sopran, kwartet smyczkowy i fortepian (1916)
Avertissement na 3 lub 5 głosów recytujących i perkusję (1925)
Quelques airs de Clarisse Juranville na mezzosopran i 8 instrumentów lub kwintet fortepianowy (1928)
Alleluia na głos i 8 instrumentów (1928)
Pastorales wallones na kwartet wokalny i małą orkiestrę (1942)
Comptines pour enfants sinistres na sopran, mezzosopran, skrzypce, klarnet i fortepian (1942)
8 chansons enfantines na głos i orkiestrę (1943)
La légende de St. Nicolas na głos, czelestę i orkiestrę (1943)
kantata Le marchand d’images na głos solowy, chór i orkiestrę (3 wersje: 1944, 1954, 1965)
L’autre voix na sopran, flet, klarnet, altówkę, wiolonczelę i fortepian (1948)
5 laude na sopran, alt, tenora, bas i chór (1961)
Motet na 6 głosów solowych i orkiestrę (1961)
Triptyque na skrzypce, głos recytujący, głos solowy, organy i perkusję (1963)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 39–40. ISBN 978-83-224-0866-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3410. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Keith Aspley: Historical Dictionary of Surrealism. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 449. ISBN 978-0-8108-5847-3.

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 10. Część biograficzna sm–ś. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 39–40. ISBN 978-83-224-0866-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3410. ISBN 0-02-865530-3.

[aspley-3] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Keith Aspley: Historical Dictionary of Surrealism. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 449. ISBN 978-0-8108-5847-3.

[1]

[2]

[3]