Andre Agassi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Andre Agassi
Andre Agassi
Andre Agassi podczas turnieju w Indian Wells, 2006
Państwo  Stany Zjednoczone
Miejsce zamieszkania Las Vegas
Data i miejsce urodzenia 29 kwietnia 1970
Las Vegas
Wzrost 180 cm
Masa ciała 80 kg
Gra praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny 1986
Zakończenie kariery 3 września 2006
Trener Brad Gilbert (1994−2002)
Darren Cahill (2003−2006)
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje 60
Najwyżej w rankingu 1 (10 kwietnia 1995)
Australian Open W (1995, 2000, 2001, 2003)
Roland Garros W (1999)
Wimbledon W (1992)
US Open W (1994, 1999)
Gra podwójna
Wygrane turnieje 1
Najwyżej w rankingu 123 (17 sierpnia 1992)
Roland Garros QF (1992)
US Open 1R (1987)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Stany Zjednoczone
Igrzyska olimpijskie
Złoto
 Atlanta 1996 tenis ziemny
(gra pojedyncza)
Andre Agassi Indian Wells 2006

Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) − amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz 8 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, przez 101 tygodni lider rankingu ATP w grze pojedynczej, mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, 3−krotny zdobywca Pucharu Davisa.

Uznawany za jednego z największych tenisistów w historii tego sportu. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największego sportowca wszech czasów”[1].

Życie prywatne[edytuj]

Andre Agassi urodził się w Las Vegas. Jego ojciec to Emanoul Aghasi, urodzony w Salmas w Iranie, którego rodzice mieli pochodzenie armeńskie i asyryjskie. Początkowo jego nazwisko brzmiało Aghassian, ale w latach pięćdziesiątych przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i zmienił nazwisko na Mike Agassi. Jest byłym bokserem, występował na igrzyskach olimpijskich w Londynie (1948) i Helsinkach (1952). Jego matka to Elizabeth Agassi, z domu Dudley. Ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa. Rita wyszła za mąż za innego amerykańskiego tenisistę, starszego od ojca rodzeństwa Agassich, Pancho Gonzalesa. Mieli dwoje dzieci. Mężczyzna zmarł w 1995 r. w Las Vegas, a Andre Agassi opłacił pogrzeb. Matka tenisisty i druga z sióstr, Tami, przeżyły raka piersi.

19 kwietnia 1997 r. poślubił aktorkę Brooke Shields[2]. Ich małżeństwo zakończyło się rozwodem niecałe dwa lata później, dnia 9 kwietnia 1999 r. W tym samym roku podczas obiadu mistrzów po zwycięstwie we French Open poznał niemiecką tenisistkę Steffi Graf. Pobrali się 22 października 2001 r. w Las Vegas[3]. Cztery dni później przyszedł na świat ich syn, Jaden Gil, a 3 października 2003 r. urodziła się ich córka, Jaz Elle. Mieszkają w Las Vegas, ale mają również kilka wakacyjnych posiadłości.

Po zakończeniu kariery tenisowej Agassi zajmuje się głównie działalnością charytatywną. 5 września 2007 r. pojawił się jako komentator meczu Andy'ego Roddicka z Rogerem Federerem podczas US Open. Brał udział w pokazowym meczu z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu razem ze Steffi Graf, Kim Clijsters i Timem Henmanem. Występuje w licznych turniejach pokazowych, między innymi w 2010 r. na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti razem z Federerem, Samprasem i Nadalem[4].

W 1994 r. założył własną fundację. W latach 1995 i 2001 otrzymał Nagrodę ATP imienia Arthura Ashe'a za działalność humanitarną[5]. Celem jego działalności jest wspieranie młodych ludzi z talentem sportowym. W 2007 r. razem z m.in. Muhammadem Ali'm, Lancem Armstrongiem i Andreą Jaeger założył fundację Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.

W listopadzie 2009 r. wydana została jego autobiografia, zatytułowana Open i wywołała wiele kontrowersji[6]. Głównie dlatego, że Amerykanin przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 r. Na temat książki wypowiadali się między innymi Roger Federer i Siergiej Bubka. Autobiografia była na pierwszym miejscu bestsellerów amerykańskiej gazety The New York Times.

Agassi przeznaczył ponad 100 tysięcy dolarów na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 r. zadeklarował, że ma niezależne poglądy.

Kariera tenisowa[edytuj]

Andre Agassi w wieku trzynastu lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie. Miał tam zostać przez trzy miesiące, bowiem rodziny nie stać było na opłacenie czesnego. Bollettieri zobaczył jednak zdolności nastolatka i pozwolił mu pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat. Uznał, że Agassi ma większy talent niż ktokolwiek inny. Agassi zrezygnował wówczas z dalszej nauki i poświęcił się tenisowi.

W 1986 r. otrzymał status profesjonalnego tenisisty. Turniejowy debiut odnotował w lutym w La Quinta w Kalifornii. W swoim pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:2, po czym przegrał z 3. zawodnikiem globu, Matsem Wilanderem. Pół roku później doszedł do swojego pierwszego ćwierćfinału, miało to miejsce w Stratton Mountain, jego pogromcą okazał się John McEnroe. W sierpniu zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym w Nowym Jorku, przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem. W kwietniu 1987 r. wystąpił w finale w Seulu, był już wówczas sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP. Pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł − w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara.

W sezonie 1988 wzbogacił swój dorobek o 6 kolejnych tytułów, wywalczonych w Memphis, Charleston, Forest Hills, Stuttgarcie, Stratton Mountain i Livingston. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały. Po występie we French Open awansował do czołowej 10. rankingu ATP, na 6. miejsce. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły miliona dolarów. Osiągnął tę kwotę po występach w zaledwie czterdziestu trzech turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach[7]. Rekord ten utrzymał się przed siedemnaście lat, w 2005 r. został poprawiony przez Rafaela Nadala[8]. Na koniec sezonu 1988 Agassi był 3. tenisistą w zestawieniu ATP, zaraz po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu.

W latach 1988−1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor[9]. Przez pierwsze 8 lat kariery nie grał również w Australian Open.

W 1989 r. zwyciężył 1 turnieju, w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Nadal był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wiosną 1990 r. awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema, dokonał tego podczas French Open. Przegrał walkę o trofeum z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem tego meczu[10]. W sierpniu zagrał też w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w decydującym starciu uległ Pete'owi Samprasowi. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał 1 mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, ale później zrewanżował się Edbergowi w finale triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2[11].

W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open. Puchar Muszkieterów trafił jednak po pięciosetowym pojedynku w ręce jego rywala, Jima Couriera. Tymczasem Agassi zwrócił na siebie uwagę, bo ogłosił, że tym razem zagra w Wimbledonie[12]. Media spekulowały na temat stroju, jaki przywdzieje Amerykanin. Tenisista pojawił się jednak w zupełnie białym ubraniu i zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona. Niespodziewaną porażkę poniósł na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku, gdzie jako zeszłoroczny wicemistrz przegrał w 1 rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.

Podczas French Open w 1992 r. Agassi odpadł w półfinale, wyeliminowany przez Couriera. Miesiąc później zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu, po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem. Część roku 1993 spędził lecząc kontuzje. Nie obronił tytułu z Londynu, ulegając Pete'owi Samprasowi. Odpadł też w 1 rundzie US Open. Pod koniec sezonu przeszedł operację nadgarstka.

Andre Agassi na Champions Shootout, Wells Fargo Center, w Philadelphii

W 1994 r. rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem[13]. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje aż do sierpnia, kiedy to zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open. W finale zwyciężył Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem w dziejach, który sięgnął po główną premię. W 1995 roku zdecydował się wystąpić po raz pierwszy w karierze w Australian Open[14]. W drodze do finału nie stracił seta, jedynego zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym[14]. Agassi był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP. Regularnie osiągał turniejowe finały i w efekcie w kwietniu został liderem światowego rankingu. Był nim aż do listopada, przez 30 tygodni. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze, złożoną z 26 wygranych pojedynków. Przerwał ją Pete Sampras w finale US Open.

W 1996 r. zagrał w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, a w Londynie przytrafiła mu się porażka w 1 rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie. W finałowym spotkaniu pokonał Sergi Bruguerę. W 1997 r. nastąpił kryzys w karierze Amerykanina. Zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, dochodząc do jedynego półfinału, w lutym w San Jose. Zmagał się z odnowioną kontuzją nadgarstka, na dodatek okazało się, że kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę. Tenisista napisał list do organizacji ATP, w której wyjaśnił, że substancję dosypano mu do napoju. ATP dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii przyznał, że kłamał w owym liście, ale wkrótce zaprzestał stosowania narkotyków[15]. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym.

Rogers Cup w 2011 r. Andre Agassi i Jim Courier

Powrócił w styczniu 1998 r., z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu był uczestnikiem finału w Miami, który przegrał z Marcelem Ríosem. Odpadł w 1 rundzie French Open po pięciosetowej walce z Maratem Safinem. Sezon zakończył na 4. miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 r. po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open. W finale jego przeciwnikiem był Andrij Medwediew, zawodnik zajmujący 100. miejsce w rankingu ATP. Po przegraniu pierwszych dwóch setów, w kolejnych to Agassi był górą. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze. Jego poprzednicy to: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge, a następcy: Roger Federer, Rafael Nadal i Novak Đoković. Agassi został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tak zwany Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie; następnym, który tego dokonał, był Rafael Nadal.

Agassi w sezonie 1999 doszedł również do finału Wimbledonu, gdzie uległ Samprasowi, a w finale US Open pokonał Todda Martina. Rok ten zakończył na 1. miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete'a Samprasa. Zimą 2000 r. zdobył mistrzostwo Australian Open, tym samym został pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 r. zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, uniemożliwiając Rosjaninowi zostanie najmłodszym w dziejach liderem rankingu ATP. W finale uległ jednak Gustavo Kuertenowi i to on został nowym ś‌wiatowym nr 1.

W styczniu 2001 r. Agassi ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem. W ćwierćfinale US Open przegrał trwający 3 godziny i 33 minuty mecz z Pete'em Samprasem, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu[16]. Sezon zakończył na 3. miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach. W sierpniu 2002 r. Agassi awansował do finału US Open. Tam po raz ostatni spotkał się z Samprasem. Jego rywal wygrał mecz finałowy w czterech setach, po czym zakończył karierę[17]. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP[7].

W 2003 r. Agassi wygrał swój 8 i ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. W finale był lepszy od Rainera Schüttlera. Dnia 28 kwietnia odzyskał pozycję lidera rankingu ATP, został najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii, mając 33 lata i 13 dni[7]. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy przejął ją Lleyton Hewitt. Agassi odzyskał prowadzenie w klasyfikacji 16 czerwca i zajmował do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). W styczniu 2004 r. przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem, przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju (dotąd aktualny rekord). Wygrał turniej w Cincinnati jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy (od 1899 starszy był tylko zwycięzca edycji 1970, Ken Rosewall). Po wygranym meczu 1 rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań[7].

W roku 2005 wystąpił w finale US Open, zostając pokonanym przez Rogera Federera. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i przez kilka tygodni w ogóle nie chodził. Wystąpił w turnieju, ale potem zdecydował się wycofać[18]. Podczas Wimbledonu 2006 zdradził, że wkrótce planuje na dobre rozstać się z zawodowym tenisem. Jego ostatnim turniejem był US Open. Agassi zmagał się przez całe zawody z bólem pleców[19]. W 2 rundzie pokonał Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5 (ostatni wygrany mecz), po czym w 3 rundzie uległ Benjaminowi Beckerowi. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe'a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami. Miało to miejsce 3 września 2006 r.

Andre Agassi sporadycznie występował w turniejach gry podwójnej. Zdobył 1 tytuł w tej konkurencji, w 1993 roku w Cincinnati w parze z Petrem Kordą pokonali Stefana Edberga i Henrika Holma. Ponadto w 1992 r. zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe, jednak Amerykanie przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą. Wystąpił w finałach w Toronto (1992, z McEnroe), Hongkongu (1992, z Davidem Wheatonem) i Waszyngtonie (2000, z Sarkisem Sarksjanem). 17 sierpnia 1992 r. zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP.

Nigdy nie wystąpił w turnieju wielkoszlemowym w grze mieszanej.

Od 1988 do 2005 roku reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa. Zadebiutował w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime'emu Yzadze. W 1990 r. był uczestnikiem finału, w którym drużyna amerykańska pokonała Australijczyków 3:2. Agassi wygrał z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem. W składzie amerykańskim zagrali również Michael Chang, Rick Leach i Jim Pugh. Swój drugi Puchar Davisa Agassi zdobył 2 lata później wraz z Jimem Courierem, Johnem McEnroe i Pete'em Samprasem. Reprezentanci USA pokonali 3:1 dwuosobowy zespół ze Szwajcarii, w składzie którego wystąpili Jakob Hlasek i Marc Rosset.

W 2011 r. został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[20].

Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP World Tour Finals
ATP Masters Series /
ATP World Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP World Tour 500
ATP International Series /
ATP World Tour 250

Gra pojedyncza (60–30)[edytuj]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 26 kwietnia 1987 Seul Twarda Stany Zjednoczone Jim Grabb 6:1, 4:6, 2:6
Zwycięzca 1. 29 listopada 1987 Itaparica Twarda Brazylia Luiz Mattar 7:6, 6:2
Zwycięzca 2. 21 lutego 1988 Memphis Twarda (hala) Szwecja Mikael Pernfors 6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca 3. 1 maja 1988 Charleston Ceglana Stany Zjednoczone Jimmy Arias 6:2, 6:2
Zwycięzca 4. 8 maja 1988 Forest Hills Ceglana Socjalistyczna Federacyjna Republika Jugosławii Slobodan Živojinović 7:5, 7:6, 7:5
Zwycięzca 5. 17 lipca 1988 Stuttgart Ceglana Ekwador Andrés Gómez 6:4, 6:2
Zwycięzca 6. 31 lipca 1988 Stratton Mountain Twarda Stany Zjednoczone Paul Annacone 6:2, 6:4
Zwycięzca 7. 21 sierpnia 1988 Livingston Twarda Stany Zjednoczone Jeff Tarango 6:2, 6:4
Finalista 2. 25 września 1988 Los Angeles Twarda Szwecja Mikael Pernfors 2:6, 5:7
Finalista 3. 21 maja 1989 Rzym Ceglana Argentyna Alberto Mancini 3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6
Zwycięzca 8. 8 października 1989 Orlando Twarda Stany Zjednoczone Brad Gilbert 6:2, 6:1
Zwycięzca 9. 11 lutego 1990 San Francisco Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Todd Witsken 6:1, 6:3
Finalista 4. 11 marca 1990 Indian Wells Twarda Szwecja Stefan Edberg 4:6, 7:5, 6:7, 6:7
Zwycięzca 10. 25 marca 1990 Miami Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:1, 6:4, 0:6, 6:2
Finalista 5. 10 czerwca 1990 French Open, Paryż Ceglana Ekwador Andrés Gómez 3:6, 6:2, 4:6, 4:6
Zwycięzca 11. 22 lipca 1990 Waszyngton Twarda Stany Zjednoczone Jim Grabb 6:1, 6:4
Finalista 6. 9 września 1990 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 4:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca 12. 18 listopada 1990 Frankfurt Dywanowa (hala) Szwecja Stefan Edberg 5:7, 7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca 13. 7 kwietnia 1991 Orlando Twarda Stany Zjednoczone Derrick Rostagno 6:2, 1:6, 6:3
Finalista 7. 9 czerwca 1991 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Jim Courier 6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca 14. 21 lipca 1991 Waszyngton Twarda Czechosłowacja Petr Korda 6:3, 6:4
Zwycięzca 15. 3 maja 1992 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:5, 6:4
Zwycięzca 16. 5 lipca 1992 Wimbledon, Londyn Trawiasta Chorwacja Goran Ivanišević 6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4
Zwycięzca 17. 26 lipca 1992 Toronto Twarda Stany Zjednoczone Ivan Lendl 3:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca 18. 7 lutego 1993 San Francisco Twarda (hala) Stany Zjednoczone Brad Gilbert 6:2, 6:7(4), 6:2
Zwycięzca 19. 28 lutego 1993 Scottsdale Twarda Południowa Afryka Marcos Ondruska 6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca 20. 27 lutego 1994 Scottsdale Twarda Brazylia Luiz Mattar 6:4, 6:3
Finalista 8. 20 marca 1994 Miami Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:5, 3:6, 3:6
Zwycięzca 21. 31 lipca 1994 Toronto Twarda Australia Jason Stoltenberg 6:4, 6:4
Zwycięzca 22. 11 września 1994 US Open, Nowy Jork Twarda Niemcy Michael Stich 6:1, 7:6(5), 7:5
Zwycięzca 23. 23 października 1994 Wiedeń Dywanowa (hala) Niemcy Michael Stich 7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca 24. 6 listopada 1994 Paryż Twarda (hala) Szwajcaria Marc Rosset 6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca 25. 29 stycznia 1995 Australian Open, Melbourne Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4
Zwycięzca 26. 12 lutego 1995 San Jose Twarda (hala) Stany Zjednoczone Michael Chang 6:1, 1:6, 6:3
Finalista 9. 12 marca 1995 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 5:7, 3:6, 5:7
Zwycięzca 27. 26 marca 1995 Miami Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 3:6, 6:2, 7:6(3)
Finalista 10. 16 kwietnia 1995 Tokio Twarda Stany Zjednoczone Jim Courier 4:6, 3:6
Finalista 11. 7 maja 1995 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Michael Chang 2:6, 7:6(6), 4:6
Zwycięzca 28. 23 lipca 1995 Waszyngton Twarda Szwecja Stefan Edberg 6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca 29. 30 lipca 1995 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 3:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca 30. 13 sierpnia 1995 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Michael Chang 7:5, 6:2
Zwycięzca 31. 20 sierpnia 1995 New Haven Twarda Holandia Richard Krajicek 3:6, 7:6(2), 6:3
Finalista 12. 10 września 1995 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 4:6, 3:6, 6:4, 5:7
Finalista 13. 18 lutego 1996 Sam Jose Twarda (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 2:6, 3:6
Zwycięzca 32. 31 marca 1996 Miami Twarda Chorwacja Goran Ivanišević 3:0 krecz
Zwycięzca 33. 28 lipca 1996 Atlanta Twarda Hiszpania Sergi Bruguera 6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca 34. 11 sierpnia 1996 Cincinnati Twarda Stany Zjednoczone Michael Chang 7:6(4), 6:4
Zwycięzca 35. 15 lutego 1998 San Jose Twarda (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:2, 6:4
Zwycięzca 36. 8 marca 1998 Scottsdale Twarda Australia Jason Stoltenberg 6:4, 7:6(3)
Finalista 14. 29 marca 1998 Miami Twarda Chile Marcelo Ríos 5:7, 3:6, 4:6
Finalista 15. 3 maja 1998 Monachium Ceglana Szwecja Thomas Enqvist 7:6(4), 6:7(6), 3:6
Zwycięzca 37. 26 lipca 1998 Waszyngton Twarda Australia Scott Draper 6:2, 6:0
Zwycięzca 38. 2 sierpnia 1998 Los Angeles Twarda Wielka Brytania Tim Henman 6:4, 6:4
Finalista 16. 23 sierpnia 1998 Indianapolis Twarda Hiszpania Àlex Corretja 6:2, 2:6, 3:6
Finalista 17. 4 października 1998 Monachium Twarda (hala) Chile Marcelo Ríos 4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6
Finalista 18. 11 października 1998 Bazylea Twarda (hala) Wielka Brytania Tim Henman 4:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca 39. 25 października 1998 Ostrawa Dywanowa (hala) Słowacja Ján Krošlák 6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca 40. 11 kwietnia 1999 Hongkong Twarda Niemcy Boris Becker 6:7(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca 41. 6 czerwca 1999 French Open, Paryż Ceglana Ukraina Andrij Medwediew 1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4
Finalista 19. 4 lipca 1999 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Pete Sampras 3:6, 4:6, 5:7
Finalista 20. 1 sierpnia 1999 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:7(3), 6:7(1)
Zwycięzca 42. 22 sierpnia 1999 Waszyngton Twarda Rosja Jewgienij Kafielnikow 7:6(3), 6:1
Zwycięzca 43. 12 września 1999 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Todd Martin 6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2
Zwycięzca 44. 7 listopada 1999 Paryż Twarda (hala) Rosja Marat Safin 7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4
Finalista 21. 28 listopada 1999 Hanover Twarda (hala) Stany Zjednoczone Pete Sampras 1:6, 5:7, 4:6
Zwycięzca 45. 30 stycznia 2000 Australian Open, Melbourne Twarda Rosja Jewgienij Kafielnikow 3:6, 6:3, 6:2, 6:4
Finalista 22. 20 sierpnia 2000 Waszyngton Twarda Hiszpania Àlex Corretja 2:6, 3:6
Finalista 23. 3 grudnia 2000 Lizbona Twarda (hala) Brazylia Gustavo Kuerten 4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca 46. 28 stycznia 2001 Australian Open, Melbourne Twarda Francja Arnaud Clément 6:4, 6:2, 6:2
Finalista 24. 4 marca 2001 San Jose Twarda (hala) Wielka Brytania Greg Rusedski 3:6, 4:6
Zwycięzca 47. 18 marca 2001 Indian Wells Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 7:6(5), 7:5, 6:1
Zwycięzca 48. 1 kwietnia 2001 Miami Twarda Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill 7:6(4), 6:0, 6:1
Zwycięzca 49. 29 lipca 2001 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 6:4, 6:2
Finalista 25. 3 marca 2002 San Jose Twarda (hala) Australia Lleyton Hewitt 6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca 50. 10 marca 2002 Scottsdale Twarda Hiszpania Juan Balcells 6:2, 7:6(2)
Zwycięzca 51. 31 marca 2002 Miami Twarda Szwajcaria Roger Federer 6:3, 6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca 52. 12 maja 2002 Rzym Ceglana Niemcy Tommy Haas 6:3, 6:3, 6:0
Zwycięzca 53. 28 lipca 2002 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Jan-Michael Gambill 6:2, 6:4
Finalista 26. 8 września 2002 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Pete Sampras 3:6, 4:6, 7:5, 4:6
Zwycięzca 54. 20 października 2002 Madryt Twarda (hala) Czechy Jiří Novák walkower
Zwycięzca 55. 26 stycznia 2003 Australian Open, Melbourne Twarda Niemcy Rainer Schüttler 6:2, 6:2, 6:1
Zwycięzca 56. 16 lutego 2003 San Jose Twarda (hala) Włochy Davide Sanguinetti 6:3, 6:1
Zwycięzca 57. 30 marca 2003 Miami Twarda Hiszpania Carlos Moyá 6:3, 6:3
Zwycięzca 58. 27 kwietnia 2003 Houston Ceglana Stany Zjednoczone Andy Roddick 3:6, 6:3, 6:4
Finalista 27. 16 listopada 2003 Houston Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 0:6, 4:6
Zwycięzca 59. 8 sierpnia 2004 Cincinnati Twarda Australia Lleyton Hewitt 6:3, 3:6, 6:2
Finalista 28. 31 października 2004 Sztokholm Twarda (hala) Szwecja Thomas Johansson 6:3, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca 60. 31 lipca 2005 Los Angeles Twarda Luksemburg Gilles Müller 6:4, 7:5
Finalista 29. 14 sierpnia 2005 Montreal Twarda Hiszpania Rafael Nadal 3:6, 6:4, 2:6
Finalista 30. 11 września 2005 US Open, Nowy Jork Twarda Szwajcaria Roger Federer 3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6

Gra podwójna (1–3)[edytuj]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 26 lipca 1992 Toronto Twarda Stany Zjednoczone John McEnroe Stany Zjednoczone Patrick Galbraith
Południowa Afryka Danie Visser		 4:6, 4:6
Zwycięzca 1. 15 sierpnia 1993 Cincinnati Twarda Czechy Petr Korda Szwecja Stefan Edberg
Szwecja Henrik Holm		 7:6, 6:4
Finalista 2. 11 kwietnia 1999 Hongkong Twarda Stany Zjednoczone David Wheaton Australia James Greenhalgh
Australia Grant Silcock		 walkower
Finalista 3. 20 sierpnia 2000 Waszyngton Twarda Armenia Sarkis Sarksjan Stany Zjednoczone Alex O’Brien
Stany Zjednoczone Jared Palmer		 5:7, 1:6

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)[edytuj]

Turniej 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 Wygrane turnieje Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open – – – – – – – – – W SF – 4R 4R W W – W SF QF – 4 / 9 48–5
French Open – 2R SF 3R F F SF – 2R QF 2R – 1R W 2R QF QF QF 1R 1R – 1 / 17 51–16
Wimbledon – 1R – – – QF W QF 4R SF 1R – 2R F SF SF 2R 4R – – 3R 1 / 14 46–13
US Open 1R 1R SF SF F 1R QF 1R W F SF 4R 4R W 2R QF F SF QF F 3R 2 / 21 79–19
Wygrane turnieje 0 / 1 0 / 3 0 / 2 0 / 2 0 / 2 0 / 3 1 / 3 0 / 2 1 / 3 1 / 4 0 / 4 0 / 1 0 / 4 2 / 4 1 / 4 1 / 4 0 / 3 1 / 4 0 / 3 0 / 3 0 / 2 8 / 61 N/A
Bilans spotkań 0–1 1–3 10–2 7–2 12–2 10–3 16–2 4–2 11–2 22–3 11–4 3–1 7–4 23–2 14–3 20–3 11–3 19–3 9–3 10–3 4–2 N/A 224–53
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals – – RR RR W SF – – SF – RR – RR F F RR RR F – RR – 1 / 13 22–20
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells – – SF QF F 3R 3R 2R 2R F QF 1R QF – 1R W 1R – SF QF 3R 1 / 17 37–16
Miami – 1R 3R 1R W 4R 2R 4R F W W 2R F 2R SF W W W 4R SF – 6 / 19 61–13
Monte Carlo – – – – – 2R – – 1R – 3R – 2R – – – – – – – – 0 / 4 2–4
Rzym – 2R QF F – 1R – – 2R – – – – 3R 3R 1R W 1R – SF – 1 / 11 24–10
Hamburg – – – – 3R – 2R – – QF – – – – – 2R – – – 1R – 0 / 5 5–5
Montreal/Toronto – – – SF QF 2R W QF W W – – SF SF 1R 1R – QF 2R F – 3 / 14 38–11
Cincinnati – – – – 3R 3R 3R SF – W W 1R 2R SF 2R 1R QF – W – – 3 / 13 31–10
Madryt – – – QF 2R – – – QF 3R QF 1R 3R SF 3R 2R W – SF – – 1 / 11 21–10
Paryż – – – – – – 2R – W – 2R – QF W – – QF – – – – 2 / 6 14–4
Ranking na koniec sezonu
91 25 3 7 4 10 9 24 2 2 8 110 6 1 6 3 2 4 8 7 150 N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

  1. ↑ Stars pay tribute to Agassi (ang.). bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 24 grudnia 2016].
  2. ↑ Andre Agassi and Brooke Shields Wedding (ang.). celebritybrideguide.com, 19 kwietnia 1997. [dostęp 24 grudnia 2016].
  3. ↑ Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding (ang.). telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 24 grudnia 2016].
  4. ↑ Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash (ang.). tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 24 grudnia 2016].
  5. ↑ Charity goals keep Agassi on his toes (ang.). lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 24 grudnia 2016].
  6. ↑ Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight (ang.). nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 24 grudnia 2016].
  7. ↑ a b c d Andre Agassi − Biography (ang.). imdb.com. [dostęp 24 grudnia 2016].
  8. ↑ Teen Nadal gives Spain reign over French Open (ang.). usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 24 grudnia 2016].
  9. ↑ Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon's clothing restrictions (ang.). espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 24 grudnia 2016].
  10. ↑ Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets (ang.). nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 24 grudnia 2016].
  11. ↑ Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg (ang.). nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 24 grudnia 2016].
  12. ↑ Agassi Will Return To Wimbledon (ang.). chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 24 grudnia 2016].
  13. ↑ Andre Agassi - New Coach, New Triumphs (ang.). sports.jrank.org. [dostęp 24 grudnia 2016].
  14. ↑ a b Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut (ang.). nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 24 grudnia 2016].
  15. ↑ Agassi says he used crystal meth in '97 (ang.). espn.com, 28 październik 2009. [dostęp 24 grudnia 2016].
  16. ↑ Sampras beats Agassi in epic (ang.). bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 24 grudnia 2016].
  17. ↑ Sampras savours 'awesome' win (ang.). bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 24 grudnia 2016].
  18. ↑ Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries (ang.). usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 25 grudnia 2016].
  19. ↑ Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain (ang.). washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 24 grudnia 2016].
  20. ↑ Agassi to be inducted into International Tennis Hall of Fame (ang.). usta.com, 20 stycznia 2011. [dostęp 24 grudnia 2016].

Bibliografia[edytuj]

p • d • e
Liderzy rankingu ATP
p • d • e
Medaliści igrzysk olimpijskich w tenisie ziemnym w grze pojedynczej
 
Złoci medaliści
(1896) Boland • (1900) Doherty • (1904) Wright • (1908) Ritchie/Gore • (1912) Winslow/Gobert • (1920) Raymond • (1924) Richards • (1988) Mečíř • (1992) Rosset • (1996) Agassi • (2000) Kafielnikow • (2004) Massú • (2008) Nadal • (2012) Murray • (2016) Murray
 ZłotoTenis
 
Srebrni medaliści
(1896) Kasdaglis • (1900) Mahony • (1904) LeRoy • (1908) Froitzheim/Caridia • (1912) Kitson/Dixon • (1920) Kumagae • (1924) Cochet • (1988) Mayotte • (1992) Arrese • (1996) Bruguera • (2000) Haas • (2004) Fish • (2008) González • (2012) Federer • (2016) del Potro
 SrebroTenis
 
Brązowi medaliści
(1896) Tapavicza i Paspatis • (1900) Doherty i Norris • (1904) Bell i Leonard • (1908) Eaves/Ritchie • (1912) Kreuzer/Wilding • (1920) Winslow • (1924) De Morpurgo • (1988) Edberg i Gilbert • (1992) Czerkasow i Ivanišević • (1996) Paes • (2000) Di Pasquale • (2004) González • (2008) Đoković • (2012) del Potro • (2016) Nishikori
 BrązTenis
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andre_Agassi&oldid=50231812”