Andre Agassi

Andre Agassi
Andre Agassi podczas turnieju w Indian Wells, 2006
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1970 Las Vegas
Wzrost	180 cm
Masa ciała	80 kg
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1986
Zakończenie kariery	3 września 2006
Trener	Brad Gilbert (1994−2002) Darren Cahill (2003−2006)
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	60
Najwyżej w rankingu	1 (10 kwietnia 1995)
Australian Open	W (1995, 2000, 2001, 2003)
Roland Garros	W (1999)
Wimbledon	W (1992)
US Open	W (1994, 1999)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	123 (17 sierpnia 1992)
Roland Garros	QF (1992)
US Open	1R (1987)

Dorobek medalowy

Reprezentacja Stany Zjednoczone Igrzyska olimpijskie złoto Atlanta 1996 tenis ziemny (gra pojedyncza)

Andre Agassi Indian Wells 2006

Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) − amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz 8 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, przez 101 tygodni lider rankingu ATP w grze pojedynczej, mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, 3−krotny zdobywca Pucharu Davisa.

Uznawany za jednego z największych tenisistów w historii tego sportu. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największą gwiazdą sportu wszech czasów”.

Życie prywatne

Andre Agassi urodził się w Las Vegas. Jego ojciec to Emanoul Aghasi, urodzony w Salmas w Iranie, którego rodzice mieli pochodzenie armeńskie i asyryjskie. Początkowo jego nazwisko brzmiało Aghassian, ale w latach pięćdziesiątych przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i zmienił nazwisko na Mike Agassi. Jest byłym bokserem, występował na igrzyskach olimpijskich w Londynie (1948) i Helsinkach (1952). Jego matka to Elizabeth Agassi, z domu Dudley. Ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa. Rita wyszła za mąż za innego amerykańskiego tenisistę, starszego od ojca rodzeństwa Agassich, Pancho Gonzalesa. Mieli dwoje dzieci. Mężczyzna zmarł w 1995 r. w Las Vegas, a Andre Agassi opłacił pogrzeb. Matka tenisisty i druga z sióstr, Tami, przeżyły raka piersi.

19 kwietnia 1997 r. poślubił aktorkę Brooke Shields. Ich małżeństwo zakończyło się rozwodem niecałe dwa lata później, dnia 9 kwietnia 1999 r. W tym samym roku podczas obiadu mistrzów po zwycięstwie we French Open poznał niemiecką tenisistkę Steffi Graf. Pobrali się 22 października 2001 r. w Las Vegas. Cztery dni później przyszedł na świat ich syn, Jaden Gil, a 3 października 2003 r. urodziła się ich córka, Jaz Elle. Mieszkają w Las Vegas, ale mają również kilka wakacyjnych posiadłości.

Po zakończeniu kariery tenisowej Agassi zajmuje się głównie działalnością charytatywną. 5 września 2007 r. pojawił się jako komentator meczu Andy’ego Roddicka z Rogerem Federerem podczas US Open. Brał udział w pokazowym meczu z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu razem ze Steffi Graf, Kim Clijsters i Timem Henmanem. Występuje w licznych turniejach pokazowych, między innymi w 2010 r. na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti razem z Federerem, Samprasem i Nadalem.

W 1994 r. założył własną fundację. W latach 1995 i 2001 otrzymał Nagrodę ATP imienia Arthura Ashe’a za działalność humanitarną. Celem jego działalności jest wspieranie młodych ludzi z talentem sportowym. W 2007 r. razem z m.in. Muhammadem Ali'm, Lancem Armstrongiem i Andreą Jaeger założył fundację Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.

W listopadzie 2009 r. wydana została jego autobiografia, zatytułowana Open i wywołała wiele kontrowersji. Głównie dlatego, że Amerykanin przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 r. Na temat książki wypowiadali się między innymi Roger Federer i Serhij Bubka. Autobiografia była na pierwszym miejscu bestsellerów amerykańskiej gazety The New York Times.

Agassi przeznaczył ponad 100 tysięcy dolarów na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 r. zadeklarował, że ma niezależne poglądy.

Kariera tenisowa

Andre Agassi w wieku trzynastu lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie. Miał tam zostać przez trzy miesiące, bowiem rodziny nie stać było na opłacenie czesnego. Bollettieri zobaczył jednak zdolności nastolatka i pozwolił mu pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat. Uznał, że Agassi ma większy talent niż ktokolwiek inny. Agassi zrezygnował wówczas z dalszej nauki i poświęcił się tenisowi.

W 1986 r. otrzymał status profesjonalnego tenisisty. Turniejowy debiut odnotował w lutym w La Quinta w Kalifornii. W swoim pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:2, po czym przegrał z 3. zawodnikiem globu, Matsem Wilanderem. Pół roku później doszedł do swojego pierwszego ćwierćfinału, miało to miejsce w Stratton Mountain, jego pogromcą okazał się John McEnroe. W sierpniu zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym w Nowym Jorku, przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem. W kwietniu 1987 r. wystąpił w finale w Seulu, był już wówczas sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP. Pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł − w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara.

W sezonie 1988 wzbogacił swój dorobek o 6 kolejnych tytułów, wywalczonych w Memphis, Charleston, Forest Hills, Stuttgarcie, Stratton Mountain i Livingston. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały. Po występie we French Open awansował do czołowej 10. rankingu ATP, na 6. miejsce. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły miliona dolarów. Osiągnął tę kwotę po występach w zaledwie czterdziestu trzech turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach. Rekord ten utrzymał się przed siedemnaście lat, w 2005 r. został poprawiony przez Rafaela Nadala. Na koniec sezonu 1988 Agassi był 3. tenisistą w zestawieniu ATP, zaraz po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu.

W latach 1988−1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor. Przez pierwsze 8 lat kariery nie grał również w Australian Open.

W 1989 r. zwyciężył 1 turnieju, w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Nadal był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wiosną 1990 r. awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema, dokonał tego podczas French Open. Przegrał walkę o trofeum z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem tego meczu. W sierpniu zagrał też w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w decydującym starciu uległ Pete'owi Samprasowi. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał 1 mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, ale później zrewanżował się Edbergowi w finale triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2.

W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open. „Puchar Muszkieterów” trafił jednak po pięciosetowym pojedynku w ręce jego rywala, Jima Couriera. Tymczasem Agassi zwrócił na siebie uwagę, bo ogłosił, że tym razem zagra w Wimbledonie. Media spekulowały na temat stroju, jaki przywdzieje Amerykanin. Tenisista pojawił się jednak w zupełnie białym ubraniu i zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona. Niespodziewaną porażkę poniósł na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku, gdzie jako zeszłoroczny wicemistrz przegrał w 1 rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.

Podczas French Open w 1992 r. Agassi odpadł w półfinale, wyeliminowany przez Couriera. Miesiąc później zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu, po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem. Część roku 1993 spędził lecząc kontuzje. Nie obronił tytułu z Londynu, ulegając Pete'owi Samprasowi. Odpadł też w 1 rundzie US Open. Pod koniec sezonu przeszedł operację nadgarstka.

Andre Agassi na Champions Shootout, Wells Fargo Center, w Philadelphii

W 1994 r. rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje aż do sierpnia, kiedy to zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open. W finale zwyciężył Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem w dziejach, który sięgnął po główną premię. W 1995 roku zdecydował się wystąpić po raz pierwszy w karierze w Australian Open. W drodze do finału nie stracił seta, jedynego zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym. Agassi był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP. Regularnie osiągał turniejowe finały i w efekcie w kwietniu został liderem światowego rankingu. Był nim aż do listopada, przez 30 tygodni. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze, złożoną z 26 wygranych pojedynków. Przerwał ją Pete Sampras w finale US Open.

W 1996 r. zagrał w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, a w Londynie przytrafiła mu się porażka w 1 rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie. W finałowym spotkaniu pokonał Sergi Bruguerę. W 1997 r. nastąpił kryzys w karierze Amerykanina. Zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, dochodząc do jedynego półfinału, w lutym w San Jose. Zmagał się z odnowioną kontuzją nadgarstka, na dodatek okazało się, że kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę. Tenisista napisał list do organizacji ATP, w której wyjaśnił, że substancję dosypano mu do napoju. ATP dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii przyznał, że kłamał w owym liście, ale wkrótce zaprzestał stosowania narkotyków. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym.

Rogers Cup w 2011 r. Andre Agassi i Jim Courier

Powrócił w styczniu 1998 r., z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu był uczestnikiem finału w Miami, który przegrał z Marcelem Ríosem. Odpadł w 1 rundzie French Open po pięciosetowej walce z Maratem Safinem. Sezon zakończył na 4. miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 r. po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open. W finale jego przeciwnikiem był Andrij Medwediew, zawodnik zajmujący 100. miejsce w rankingu ATP. Po przegraniu pierwszych dwóch setów, w kolejnych to Agassi był górą. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze. Jego poprzednicy to: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge, a następcy: Roger Federer, Rafael Nadal i Novak Đoković. Agassi został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tak zwany Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie; następnym, który tego dokonał, był Rafael Nadal.

Agassi w sezonie 1999 doszedł również do finału Wimbledonu, gdzie uległ Samprasowi, a w finale US Open pokonał Todda Martina. Rok ten zakończył na 1. miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa. Zimą 2000 r. zdobył mistrzostwo Australian Open, tym samym został pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 r. zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, uniemożliwiając Rosjaninowi zostanie najmłodszym w dziejach liderem rankingu ATP. W finale uległ jednak Gustavo Kuertenowi i to on został nowym ś‌wiatowym nr 1.

W styczniu 2001 r. Agassi ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem. W ćwierćfinale US Open przegrał trwający 3 godziny i 33 minuty mecz z Pete’em Samprasem, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu. Sezon zakończył na 3. miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach. W sierpniu 2002 r. Agassi awansował do finału US Open. Tam po raz ostatni spotkał się z Samprasem. Jego rywal wygrał mecz finałowy w czterech setach, po czym zakończył karierę. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP.

W 2003 r. Agassi wygrał swój 8 i ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. W finale był lepszy od Rainera Schüttlera. Dnia 28 kwietnia odzyskał pozycję lidera rankingu ATP, został najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii, mając 33 lata i 13 dni. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy przejął ją Lleyton Hewitt. Agassi odzyskał prowadzenie w klasyfikacji 16 czerwca i zajmował do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). W styczniu 2004 r. przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem, przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju (dotąd aktualny rekord). Wygrał turniej w Cincinnati jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy (od 1899 starszy był tylko zwycięzca edycji 1970, Ken Rosewall). Po wygranym meczu 1 rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań.

W roku 2005 wystąpił w finale US Open, zostając pokonanym przez Rogera Federera. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i przez kilka tygodni w ogóle nie chodził. Wystąpił w turnieju, ale potem zdecydował się wycofać. Podczas Wimbledonu 2006 zdradził, że wkrótce planuje na dobre rozstać się z zawodowym tenisem. Jego ostatnim turniejem był US Open. Agassi zmagał się przez całe zawody z bólem pleców. W 2 rundzie pokonał Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5 (ostatni wygrany mecz), po czym w 3 rundzie uległ Benjaminowi Beckerowi. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe’a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami. Miało to miejsce 3 września 2006 r.

Andre Agassi sporadycznie występował w turniejach gry podwójnej. Zdobył 1 tytuł w tej konkurencji, w 1993 roku w Cincinnati w parze z Petrem Kordą pokonali Stefana Edberga i Henrika Holma. Ponadto w 1992 r. zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe, jednak Amerykanie przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą. Wystąpił w finałach w Toronto (1992, z McEnroe), Hongkongu (1992, z Davidem Wheatonem) i Waszyngtonie (2000, z Sarkisem Sarksjanem). 17 sierpnia 1992 r. zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP.

Nigdy nie wystąpił w turnieju wielkoszlemowym w grze mieszanej.

Od 1988 do 2005 roku reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa. Zadebiutował w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime'emu Yzadze. W 1990 r. był uczestnikiem finału, w którym drużyna amerykańska pokonała Australijczyków 3:2. Agassi wygrał z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem. W składzie amerykańskim zagrali również Michael Chang, Rick Leach i Jim Pugh. Swój drugi Puchar Davisa Agassi zdobył 2 lata później wraz z Jimem Courierem, Johnem McEnroe i Pete’em Samprasem. Reprezentanci USA pokonali 3:1 dwuosobowy zespół ze Szwajcarii, w składzie którego wystąpili Jakob Hlasek i Marc Rosset.

W 2011 r. został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals
ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP World Tour 500
ATP International Series / ATP World Tour 250

Gra pojedyncza (60–30)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	26 kwietnia 1987	Seul	Twarda	Jim Grabb	6:1, 4:6, 2:6
Zwycięzca	1.	29 listopada 1987	Itaparica	Twarda	Luiz Mattar	7:6, 6:2
Zwycięzca	2.	21 lutego 1988	Memphis	Twarda (hala)	Mikael Pernfors	6:4, 6:4, 7:5
Zwycięzca	3.	1 maja 1988	Charleston	Ceglana	Jimmy Arias	6:2, 6:2
Zwycięzca	4.	8 maja 1988	Forest Hills	Ceglana	Slobodan Živojinović	7:5, 7:6, 7:5
Zwycięzca	5.	17 lipca 1988	Stuttgart	Ceglana	Andrés Gómez	6:4, 6:2
Zwycięzca	6.	31 lipca 1988	Stratton Mountain	Twarda	Paul Annacone	6:2, 6:4
Zwycięzca	7.	21 sierpnia 1988	Livingston	Twarda	Jeff Tarango	6:2, 6:4
Finalista	2.	25 września 1988	Los Angeles	Twarda	Mikael Pernfors	2:6, 5:7
Finalista	3.	21 maja 1989	Rzym	Ceglana	Alberto Mancini	3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6
Zwycięzca	8.	8 października 1989	Orlando	Twarda	Brad Gilbert	6:2, 6:1
Zwycięzca	9.	11 lutego 1990	San Francisco	Dywanowa (hala)	Todd Witsken	6:1, 6:3
Finalista	4.	11 marca 1990	Indian Wells	Twarda	Stefan Edberg	4:6, 7:5, 6:7, 6:7
Zwycięzca	10.	25 marca 1990	Miami	Twarda	Stefan Edberg	6:1, 6:4, 0:6, 6:2
Finalista	5.	10 czerwca 1990	French Open, Paryż	Ceglana	Andrés Gómez	3:6, 6:2, 4:6, 4:6
Zwycięzca	11.	22 lipca 1990	Waszyngton	Twarda	Jim Grabb	6:1, 6:4
Finalista	6.	9 września 1990	US Open, Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	4:6, 3:6, 2:6
Zwycięzca	12.	18 listopada 1990	Frankfurt	Dywanowa (hala)	Stefan Edberg	5:7, 7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca	13.	7 kwietnia 1991	Orlando	Twarda	Derrick Rostagno	6:2, 1:6, 6:3
Finalista	7.	9 czerwca 1991	French Open, Paryż	Ceglana	Jim Courier	6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6
Zwycięzca	14.	21 lipca 1991	Waszyngton	Twarda	Petr Korda	6:3, 6:4
Zwycięzca	15.	3 maja 1992	Atlanta	Ceglana	Pete Sampras	7:5, 6:4
Zwycięzca	16.	5 lipca 1992	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Goran Ivanišević	6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4
Zwycięzca	17.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	Ivan Lendl	3:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca	18.	7 lutego 1993	San Francisco	Twarda (hala)	Brad Gilbert	6:2, 6:7(4), 6:2
Zwycięzca	19.	28 lutego 1993	Scottsdale	Twarda	Marcos Ondruska	6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca	20.	27 lutego 1994	Scottsdale	Twarda	Luiz Mattar	6:4, 6:3
Finalista	8.	20 marca 1994	Miami	Twarda	Pete Sampras	7:5, 3:6, 3:6
Zwycięzca	21.	31 lipca 1994	Toronto	Twarda	Jason Stoltenberg	6:4, 6:4
Zwycięzca	22.	11 września 1994	US Open, Nowy Jork	Twarda	Michael Stich	6:1, 7:6(5), 7:5
Zwycięzca	23.	23 października 1994	Wiedeń	Dywanowa (hala)	Michael Stich	7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca	24.	6 listopada 1994	Paryż	Twarda (hala)	Marc Rosset	6:3, 6:3, 4:6, 7:5
Zwycięzca	25.	29 stycznia 1995	Australian Open, Melbourne	Twarda	Pete Sampras	4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4
Zwycięzca	26.	12 lutego 1995	San Jose	Twarda (hala)	Michael Chang	6:1, 1:6, 6:3
Finalista	9.	12 marca 1995	Indian Wells	Twarda	Pete Sampras	5:7, 3:6, 5:7
Zwycięzca	27.	26 marca 1995	Miami	Twarda	Pete Sampras	3:6, 6:2, 7:6(3)
Finalista	10.	16 kwietnia 1995	Tokio	Twarda	Jim Courier	4:6, 3:6
Finalista	11.	7 maja 1995	Atlanta	Ceglana	Michael Chang	2:6, 7:6(6), 4:6
Zwycięzca	28.	23 lipca 1995	Waszyngton	Twarda	Stefan Edberg	6:4, 2:6, 7:5
Zwycięzca	29.	30 lipca 1995	Montreal	Twarda	Pete Sampras	3:6, 6:2, 6:3
Zwycięzca	30.	13 sierpnia 1995	Cincinnati	Twarda	Michael Chang	7:5, 6:2
Zwycięzca	31.	20 sierpnia 1995	New Haven	Twarda	Richard Krajicek	3:6, 7:6(2), 6:3
Finalista	12.	10 września 1995	US Open, Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	4:6, 3:6, 6:4, 5:7
Finalista	13.	18 lutego 1996	Sam Jose	Twarda (hala)	Pete Sampras	2:6, 3:6
Zwycięzca	32.	31 marca 1996	Miami	Twarda	Goran Ivanišević	3:0 krecz
Zwycięzca	33.	28 lipca 1996	Atlanta	Twarda	Sergi Bruguera	6:2, 6:3, 6:1
Zwycięzca	34.	11 sierpnia 1996	Cincinnati	Twarda	Michael Chang	7:6(4), 6:4
Zwycięzca	35.	15 lutego 1998	San Jose	Twarda (hala)	Pete Sampras	6:2, 6:4
Zwycięzca	36.	8 marca 1998	Scottsdale	Twarda	Jason Stoltenberg	6:4, 7:6(3)
Finalista	14.	29 marca 1998	Miami	Twarda	Marcelo Ríos	5:7, 3:6, 4:6
Finalista	15.	3 maja 1998	Monachium	Ceglana	Thomas Enqvist	7:6(4), 6:7(6), 3:6
Zwycięzca	37.	26 lipca 1998	Waszyngton	Twarda	Scott Draper	6:2, 6:0
Zwycięzca	38.	2 sierpnia 1998	Los Angeles	Twarda	Tim Henman	6:4, 6:4
Finalista	16.	23 sierpnia 1998	Indianapolis	Twarda	Àlex Corretja	6:2, 2:6, 3:6
Finalista	17.	4 października 1998	Monachium	Twarda (hala)	Marcelo Ríos	4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6
Finalista	18.	11 października 1998	Bazylea	Twarda (hala)	Tim Henman	4:6, 3:6, 6:3, 4:6
Zwycięzca	39.	25 października 1998	Ostrawa	Dywanowa (hala)	Ján Krošlák	6:2, 3:6, 6:3
Zwycięzca	40.	11 kwietnia 1999	Hongkong	Twarda	Boris Becker	6:7(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca	41.	6 czerwca 1999	French Open, Paryż	Ceglana	Andrij Medwediew	1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4
Finalista	19.	4 lipca 1999	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Pete Sampras	3:6, 4:6, 5:7
Finalista	20.	1 sierpnia 1999	Los Angeles	Twarda	Pete Sampras	6:7(3), 6:7(1)
Zwycięzca	42.	22 sierpnia 1999	Waszyngton	Twarda	Jewgienij Kafielnikow	7:6(3), 6:1
Zwycięzca	43.	12 września 1999	US Open, Nowy Jork	Twarda	Todd Martin	6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2
Zwycięzca	44.	7 listopada 1999	Paryż	Twarda (hala)	Marat Safin	7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4
Finalista	21.	28 listopada 1999	Hanover	Twarda (hala)	Pete Sampras	1:6, 5:7, 4:6
Zwycięzca	45.	30 stycznia 2000	Australian Open, Melbourne	Twarda	Jewgienij Kafielnikow	3:6, 6:3, 6:2, 6:4
Finalista	22.	20 sierpnia 2000	Waszyngton	Twarda	Àlex Corretja	2:6, 3:6
Finalista	23.	3 grudnia 2000	Lizbona	Twarda (hala)	Gustavo Kuerten	4:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	46.	28 stycznia 2001	Australian Open, Melbourne	Twarda	Arnaud Clément	6:4, 6:2, 6:2
Finalista	24.	4 marca 2001	San Jose	Twarda (hala)	Greg Rusedski	3:6, 4:6
Zwycięzca	47.	18 marca 2001	Indian Wells	Twarda	Pete Sampras	7:6(5), 7:5, 6:1
Zwycięzca	48.	1 kwietnia 2001	Miami	Twarda	Jan-Michael Gambill	7:6(4), 6:0, 6:1
Zwycięzca	49.	29 lipca 2001	Los Angeles	Twarda	Pete Sampras	6:4, 6:2
Finalista	25.	3 marca 2002	San Jose	Twarda (hala)	Lleyton Hewitt	6:4, 6:7(6), 6:7(4)
Zwycięzca	50.	10 marca 2002	Scottsdale	Twarda	Juan Balcells	6:2, 7:6(2)
Zwycięzca	51.	31 marca 2002	Miami	Twarda	Roger Federer	6:3, 6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	52.	12 maja 2002	Rzym	Ceglana	Tommy Haas	6:3, 6:3, 6:0
Zwycięzca	53.	28 lipca 2002	Los Angeles	Twarda	Jan-Michael Gambill	6:2, 6:4
Finalista	26.	8 września 2002	US Open, Nowy Jork	Twarda	Pete Sampras	3:6, 4:6, 7:5, 4:6
Zwycięzca	54.	20 października 2002	Madryt	Twarda (hala)	Jiří Novák	walkower
Zwycięzca	55.	26 stycznia 2003	Australian Open, Melbourne	Twarda	Rainer Schüttler	6:2, 6:2, 6:1
Zwycięzca	56.	16 lutego 2003	San Jose	Twarda (hala)	Davide Sanguinetti	6:3, 6:1
Zwycięzca	57.	30 marca 2003	Miami	Twarda	Carlos Moyá	6:3, 6:3
Zwycięzca	58.	27 kwietnia 2003	Houston	Ceglana	Andy Roddick	3:6, 6:3, 6:4
Finalista	27.	16 listopada 2003	Houston	Twarda	Roger Federer	3:6, 0:6, 4:6
Zwycięzca	59.	8 sierpnia 2004	Cincinnati	Twarda	Lleyton Hewitt	6:3, 3:6, 6:2
Finalista	28.	31 października 2004	Sztokholm	Twarda (hala)	Thomas Johansson	6:3, 3:6, 6:7(4)
Zwycięzca	60.	31 lipca 2005	Los Angeles	Twarda	Gilles Müller	6:4, 7:5
Finalista	29.	14 sierpnia 2005	Montreal	Twarda	Rafael Nadal	3:6, 6:4, 2:6
Finalista	30.	11 września 2005	US Open, Nowy Jork	Twarda	Roger Federer	3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6

Gra podwójna (1–3)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	26 lipca 1992	Toronto	Twarda	John McEnroe	Patrick Galbraith Danie Visser	4:6, 4:6
Zwycięzca	1.	15 sierpnia 1993	Cincinnati	Twarda	Petr Korda	Stefan Edberg Henrik Holm	7:6, 6:4
Finalista	2.	11 kwietnia 1999	Hongkong	Twarda	David Wheaton	James Greenhalgh Grant Silcock	walkower
Finalista	3.	20 sierpnia 2000	Waszyngton	Twarda	Sarkis Sarksjan	Alex O’Brien Jared Palmer	5:7, 1:6

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej	1986	1987	1988	1989	1990	1991	1992	1993	1994	1995	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	2006	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	–	–	–	–	–	–	–	–	–	W	SF	–	4R	4R	W	W	–	W	SF	QF	–	4 / 9	48–5
French Open	–	2R	SF	3R	F	F	SF	–	2R	QF	2R	–	1R	W	2R	QF	QF	QF	1R	1R	–	1 / 17	51–16
Wimbledon	–	1R	–	–	–	QF	W	QF	4R	SF	1R	–	2R	F	SF	SF	2R	4R	–	–	3R	1 / 14	46–13
US Open	1R	1R	SF	SF	F	1R	QF	1R	W	F	SF	4R	4R	W	2R	QF	F	SF	QF	F	3R	2 / 21	79–19
Wygrane turnieje	0 / 1	0 / 3	0 / 2	0 / 2	0 / 2	0 / 3	1 / 3	0 / 2	1 / 3	1 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 4	2 / 4	1 / 4	1 / 4	0 / 3	1 / 4	0 / 3	0 / 3	0 / 2	8 / 61	N/A
Bilans spotkań	0–1	1–3	10–2	7–2	12–2	10–3	16–2	4–2	11–2	22–3	11–4	3–1	7–4	23–2	14–3	20–3	11–3	19–3	9–3	10–3	4–2	N/A	224–53
ATP World Tour Finals
ATP World Tour Finals	–	–	RR	RR	W	SF	–	–	SF	–	RR	–	RR	F	F	RR	RR	F	–	RR	–	1 / 13	22–20
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells	–	–	SF	QF	F	3R	3R	2R	2R	F	QF	1R	QF	–	1R	W	1R	–	SF	QF	3R	1 / 17	37–16
Miami	–	1R	3R	1R	W	4R	2R	4R	F	W	W	2R	F	2R	SF	W	W	W	4R	SF	–	6 / 19	61–13
Monte Carlo	–	–	–	–	–	2R	–	–	1R	–	3R	–	2R	–	–	–	–	–	–	–	–	0 / 4	2–4
Rzym	–	2R	QF	F	–	1R	–	–	2R	–	–	–	–	3R	3R	1R	W	1R	–	SF	–	1 / 11	24–10
Hamburg	–	–	–	–	3R	–	2R	–	–	QF	–	–	–	–	–	2R	–	–	–	1R	–	0 / 5	5–5
Montreal/Toronto	–	–	–	SF	QF	2R	W	QF	W	W	–	–	SF	SF	1R	1R	–	QF	2R	F	–	3 / 14	38–11
Cincinnati	–	–	–	–	3R	3R	3R	SF	–	W	W	1R	2R	SF	2R	1R	QF	–	W	–	–	3 / 13	31–10
Madryt	–	–	–	QF	2R	–	–	–	QF	3R	QF	1R	3R	SF	3R	2R	W	–	SF	–	–	1 / 11	21–10
Paryż	–	–	–	–	–	–	2R	–	W	–	2R	–	QF	W	–	–	QF	–	–	–	–	2 / 6	14–4
Ranking na koniec sezonu
	91	25	3	7	4	10	9	24	2	2	8	110	6	1	6	3	2	4	8	7	150	N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Bibliografia

• Profil na stronie ATP (ang.). atpworldtour.com. [dostęp 18 maja 2017].
• Profil na stronie ITF (ang.). itftennis.com. [dostęp 18 maja 2017].
• Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). daviscup.com. [dostęp 18 maja 2017].