Andre Agassi
| ||
![]() Andre Agassi podczas turnieju w Indian Wells, 2006 | ||
Państwo | ![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 29 kwietnia 1970 Las Vegas | |
Wzrost | 180 cm | |
Masa ciała | 80 kg | |
Gra | praworęczny, oburęczny bekhend | |
Status profesjonalny | 1986 | |
Zakończenie kariery | 3 września 2006 | |
Trener | Brad Gilbert (1994−2002) Darren Cahill (2003−2006) | |
Gra pojedyncza | ||
Wygrane turnieje | 60 | |
Najwyżej w rankingu | 1 (10 kwietnia 1995) | |
Australian Open | W (1995, 2000, 2001, 2003) | |
Roland Garros | W (1999) | |
Wimbledon | W (1992) | |
US Open | W (1994, 1999) | |
Gra podwójna | ||
Wygrane turnieje | 1 | |
Najwyżej w rankingu | 123 (17 sierpnia 1992) | |
Roland Garros | QF (1992) | |
US Open | 1R (1987) |
Dorobek medalowy | ||||||||||
|
Andre Kirk Agassi (ur. 29 kwietnia 1970 w Las Vegas) − amerykański tenisista pochodzenia irańskiego, ormiańskiego i asyryjskiego, mistrz 8 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej (Karierowy Wielki Szlem), triumfator Mistrzostw ATP, przez 101 tygodni lider rankingu ATP w grze pojedynczej, mistrz olimpijski z Atlanty (1996) w grze pojedynczej, 3−krotny zdobywca Pucharu Davisa.
Uznawany za jednego z największych tenisistów w historii tego sportu. W momencie zakończenia kariery stacja BBC określiła go mianem „prawdopodobnie największej gwiazdy sportu wszech czasów”[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Andre Agassi urodził się w Las Vegas. Jego ojciec to Emanoul Aghasi, urodzony w Salmas w Iranie, którego rodzice mieli pochodzenie armeńskie i asyryjskie. Początkowo nazwisko rodziny brzmiało Aghassian, ale w latach pięćdziesiątych po emigacji do Stanów Zjednoczonych ojciec tenisisty zmienił nazwisko na Mike Agassi. Emanoul Aghasi sam także był sportowcem, bokserem, który występował na igrzyskach olimpijskich w Londynie (1948) i Helsinkach (1952). Matka tenisisty to Elizabeth Agassi, z domu Dudley. Andre Agassi ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ritę i Tami oraz brata Philipa. Rita wyszła za mąż za innego amerykańskiego tenisistę, starszego od ojca rodzeństwa Agassich, Pancho Gonzalesa. Mieli dwoje dzieci. Mężczyzna zmarł w 1995 r. w Las Vegas, a Andre Agassi opłacił pogrzeb. Matka Agassiego i druga z sióstr, Tami, przeżyły raka piersi.
19 kwietnia 1997 r. poślubił aktorkę Brooke Shields[2]. Ich małżeństwo zakończyło się rozwodem niecałe dwa lata później, dnia 9 kwietnia 1999 r. W tym samym roku podczas obiadu mistrzów po zwycięstwie we French Open poznał niemiecką tenisistkę Steffi Graf. Pobrali się 22 października 2001 r. w Las Vegas[3]. Cztery dni później przyszedł na świat ich syn, Jaden Gil, a 3 października 2003 r. urodziła się ich córka, Jaz Elle. Mieszkają w Las Vegas, ale mają również kilka wakacyjnych posiadłości.
Po zakończeniu kariery tenisowej Agassi zajmuje się głównie działalnością charytatywną. 5 września 2007 r. pojawił się jako komentator meczu Andy’ego Roddicka z Rogerem Federerem podczas US Open. Brał udział w pokazowym meczu z okazji oddania do użytku dachu nad centralnym kortem Wimbledonu razem ze Steffi Graf, Kim Clijsters i Timem Henmanem. Występuje w licznych turniejach pokazowych, między innymi w 2010 r. na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi i tsunami na Haiti razem z Federerem, Samprasem i Nadalem[4].
W 1994 r. założył własną fundację. W latach 1995 i 2001 otrzymał Nagrodę ATP imienia Arthura Ashe’a za działalność humanitarną[5]. Celem jego działalności jest wspieranie młodych ludzi z talentem sportowym. W 2007 r. razem z m.in. Muhammadem Ali'm, Lancem Armstrongiem i Andreą Jaeger założył fundację Athletes for Hope, która pozwala profesjonalnym sportowcom zaangażować się w działalność charytatywną.
W listopadzie 2009 r. wydana została jego autobiografia, zatytułowana Open i wywołała wiele kontrowersji[6]. Głównie dlatego, że Amerykanin przyznał się w niej do oszustwa podczas afery dopingowej w 1997 r. Na temat książki wypowiadali się między innymi Roger Federer i Serhij Bubka. Autobiografia była na pierwszym miejscu bestsellerów amerykańskiej gazety The New York Times.
Agassi przeznaczył ponad 100 tysięcy dolarów na kandydatów partii demokratycznej w wyborach w Stanach Zjednoczonych, ale podczas wystąpienia w telewizji 1 września 2010 r. zadeklarował, że ma niezależne poglądy.
Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]
Andre Agassi w wieku trzynastu lat trafił do Akademii Tenisowej Nicka Bollettieriego na Florydzie. Miał tam zostać przez trzy miesiące, bowiem rodziny nie stać było na opłacenie czesnego. Bollettieri zobaczył jednak zdolności nastolatka i pozwolił mu pozostać w akademii bez konieczności wnoszenia opłat. Uznał, że Agassi ma większy talent niż ktokolwiek inny. Agassi zrezygnował wówczas z dalszej nauki i poświęcił się tenisowi.
W 1986 r. otrzymał status profesjonalnego tenisisty. Turniejowy debiut odnotował w lutym w La Quinta w Kalifornii. W swoim pierwszym meczu pokonał Johna Austina 6:4, 6:2, po czym przegrał z 3. zawodnikiem globu, Matsem Wilanderem. Pół roku później doszedł do swojego pierwszego ćwierćfinału, miało to miejsce w Stratton Mountain, jego pogromcą okazał się John McEnroe. W sierpniu zadebiutował w turnieju wielkoszlemowym w Nowym Jorku, przegrał w meczu otwarcia z Jeremym Batesem. W kwietniu 1987 r. wystąpił w finale w Seulu, był już wówczas sklasyfikowany w czołowej setce rankingu ATP. Pod koniec listopada zdobył swój pierwszy indywidualny tytuł − w finale w Itaparice pokonał Luiza Mattara.
W sezonie 1988 wzbogacił swój dorobek o 6 kolejnych tytułów, wywalczonych w Memphis, Charleston, Forest Hills, Stuttgarcie, Stratton Mountain i Livingston. Ponadto podczas French Open i US Open odnotował swoje pierwsze wielkoszlemowe półfinały. Po występie we French Open awansował do czołowej 10. rankingu ATP, na 6. miejsce. Zakwalifikował się do wieńczących sezon Mistrzostw ATP, ale nie przeszedł w nich fazy grupowej. W grudniu jego zarobki na kortach sięgnęły miliona dolarów. Osiągnął tę kwotę po występach w zaledwie czterdziestu trzech turniejach w swojej karierze, co było najszybszym wyczynem w dziejach[7]. Rekord ten utrzymał się przed siedemnaście lat, w 2005 r. został poprawiony przez Rafaela Nadala[8]. Na koniec sezonu 1988 Agassi był 3. tenisistą w zestawieniu ATP, zaraz po Matsie Wilanderze i Ivanie Lendlu.
W latach 1988−1990 nie występował na Wimbledonie, gdyż nie podobały mu się panujące tam tradycje, a zwłaszcza dominujący biały kolor[9]. Przez pierwsze 8 lat kariery nie grał również w Australian Open.
W 1989 r. zwyciężył 1 turnieju, w Orlando po finale z Bradem Gilbertem. Wciąż był nastolatkiem i otwarcie mówiono o nim, jako o przyszłym mistrzu turniejów wielkoszlemowych. W tym sezonie zagrał w półfinale US Open (po raz drugi z rzędu), zakwalifikował się do Mistrzostw ATP, ale przegrał tam wszystkie mecze grupowe. Wiosną 1990 r. awansował do swojego pierwszego finału Wielkiego Szlema, dokonał tego podczas French Open. Przegrał walkę o trofeum z Andrésem Gomezem, mimo że był faworytem tego meczu[10]. W sierpniu zagrał też w finale US Open, w półfinale wyeliminował broniącego tytułu Borisa Beckera, a w decydującym starciu uległ Pete'owi Samprasowi. W listopadzie po raz pierwszy w karierze triumfował w Mistrzostwach ATP. Przegrał 1 mecz grupowy, ze Stefanem Edbergiem, ale później zrewanżował się Edbergowi w finale triumfując 5:7, 7:6, 7:5, 6:2[11].
W sezonie 1991 po raz drugi z rzędu wystąpił w finale French Open. „Puchar Muszkieterów” trafił jednak po pięciosetowym pojedynku w ręce jego rywala, Jima Couriera. Tymczasem Agassi zwrócił na siebie uwagę, bo ogłosił, że tym razem zagra w Wimbledonie[12]. Media spekulowały na temat stroju, jaki przywdzieje Amerykanin. Tenisista pojawił się jednak w zupełnie białym ubraniu i zmagania zakończył na ćwierćfinale, pokonany przez Davida Wheatona. Niespodziewaną porażkę poniósł na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku, gdzie jako zeszłoroczny wicemistrz przegrał w 1 rundzie w trzech setach z Aaronem Kricksteinem. W półfinale Mistrzostw ATP uległ Jimowi Courierowi.
Podczas French Open w 1992 r. Agassi odpadł w półfinale, wyeliminowany przez Couriera. Miesiąc później zdobył pierwsze wielkoszlemowe trofeum, zostając mistrzem Wimbledonu, po pięciosetowym finale z Goranem Ivaniševiciem. Część roku 1993 spędził lecząc kontuzje. Nie obronił tytułu z Londynu, ulegając Pete'owi Samprasowi. Odpadł też w 1 rundzie US Open. Pod koniec sezonu przeszedł operację nadgarstka.
W 1994 r. rozpoczął współpracę z Bradem Gilbertem[13]. Wygrywał kolejne mniejsze turnieje aż do sierpnia, kiedy to zdobył drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, US Open. W finale zwyciężył Michaela Sticha i został pierwszym nierozstawionym graczem w dziejach, który sięgnął po główną premię. W 1995 roku zdecydował się wystąpić po raz pierwszy w karierze w Australian Open[14]. W drodze do finału nie stracił seta, jedynego zabrał mu Pete Sampras w meczu finałowym[14]. Agassi był wówczas wiceliderem światowej klasyfikacji ATP. Regularnie osiągał turniejowe finały i w efekcie w kwietniu został liderem światowego rankingu. Był nim aż do listopada, przez 30 tygodni. Podczas sezonu letniego odnotował najlepszą serię zwycięstw w swojej karierze, złożoną z 26 wygranych pojedynków. Przerwał ją Pete Sampras w finale US Open.
W 1996 r. zagrał w półfinałach w Melbourne i Nowym Jorku, a w Londynie przytrafiła mu się porażka w 1 rundzie z notowanym na 281. miejscu Dougiem Flachem. W lipcu zdobył tytuł mistrza olimpijskiego w grze pojedynczej w Atlancie. W finałowym spotkaniu pokonał Sergi Bruguerę. W 1997 r. nastąpił kryzys w karierze Amerykanina. Zagrał tylko 24 spotkania przez cały rok, dochodząc do jedynego półfinału, w lutym w San Jose. Zmagał się z odnowioną kontuzją nadgarstka, na dodatek okazało się, że kontrola antydopingowa wykazała w jego organizmie niedozwoloną metamfetaminę. Tenisista napisał list do organizacji ATP, w której wyjaśnił, że substancję dosypano mu do napoju. ATP dała mu jedynie ostrzeżenie. W swojej późniejszej autobiografii przyznał, że kłamał w owym liście, ale wkrótce zaprzestał stosowania narkotyków[15]. W listopadzie spadł na 141. miejsce w rankingu światowym.
Powrócił w styczniu 1998 r., z rankingiem odbudowanym dzięki startom w mniejszych turniejach. W marcu był uczestnikiem finału w Miami, który przegrał z Marcelem Ríosem. Odpadł w 1 rundzie French Open po pięciosetowej walce z Maratem Safinem. Sezon zakończył na 4. miejscu w światowych notowaniach. Wiosną 1999 r. po raz pierwszy w karierze triumfował w wielkoszlemowym French Open. W finale jego przeciwnikiem był Andrij Medwediew, zawodnik zajmujący 100. miejsce w rankingu ATP. Po przegraniu pierwszych dwóch setów, w kolejnych to Agassi był górą. Tym samym został piątym mężczyzną w dziejach tenisa, którzy wygrali wszystkie turnieje wielkoszlemowe w swojej karierze. Jego poprzednicy to: Rod Laver, Fred Perry, Roy Emerson i Don Budge, a następcy: Roger Federer, Rafael Nadal i Novak Đoković. Agassi został też pierwszym mężczyzną w dziejach, który w swojej karierze zdobył tak zwany Złoty Szlem, czyli wszystkie cztery tytuły wielkoszlemowe i mistrzostwo olimpijskie; następnym, który tego dokonał, był Rafael Nadal.
Agassi w sezonie 1999 doszedł również do finału Wimbledonu, gdzie uległ Samprasowi, a w finale US Open pokonał Todda Martina. Rok ten zakończył na 1. miejscu światowej listy ATP, przerywając sześcioletnią dominację Pete’a Samprasa. Zimą 2000 r. zdobył mistrzostwo Australian Open, tym samym został pierwszym mężczyzną, który od osiągnięcia Roda Lavera w 1969 r. zagrał we wszystkich czterech finałach wielkoszlemowych z rzędu. W półfinale Mistrzostw ATP pokonał Marata Safina, uniemożliwiając Rosjaninowi zostanie najmłodszym w dziejach liderem rankingu ATP. W finale uległ jednak Gustavo Kuertenowi i to on został nowym światowym nr 1.
W styczniu 2001 r. Agassi ponownie został mistrzem Australian Open po finale z Arnaudem Clémentem. W ćwierćfinale US Open przegrał trwający 3 godziny i 33 minuty mecz z Pete’em Samprasem, w którym podczas 48 rozegranych gemów nie doszło do ani jednego przełamania serwisu[16]. Sezon zakończył na 3. miejscu listy ATP, co uczyniło go jedynym mężczyzną, który kończył lata rozgrywkowe w czołowej trójce w trzech różnych dekadach. W sierpniu 2002 r. Agassi awansował do finału US Open. Tam po raz ostatni spotkał się z Samprasem. Jego rywal wygrał mecz finałowy w czterech setach, po czym zakończył karierę[17]. Na koniec roku, w wieku 32 lat i 8 miesięcy, został najstarszym w dziejach wiceliderem rankingu ATP[7].
W 2003 r. Agassi wygrał swój 8 i ostatni turniej wielkoszlemowy w ramach Australian Open. W finale był lepszy od Rainera Schüttlera. Dnia 28 kwietnia odzyskał pozycję lidera rankingu ATP, został najstarszym liderem tej klasyfikacji w historii, mając 33 lata i 13 dni[7]. Pozycję utrzymał przez dwa tygodnie, gdy przejął ją Lleyton Hewitt. Agassi odzyskał prowadzenie w klasyfikacji 16 czerwca i zajmował do 7 września (w całej karierze 101 tygodni). W styczniu 2004 r. przegrał półfinał w Melbourne z Maratem Safinem, przerywając rekordową serię 26 zwycięstw w tym turnieju (dotąd aktualny rekord). Wygrał turniej w Cincinnati jako drugi najstarszy mistrz w historii tej imprezy (od 1899 starszy był tylko zwycięzca edycji 1970, Ken Rosewall). Po wygranym meczu 1 rundy w Los Angeles z Alexem Bogomolovem Jr. został szóstym graczem w erze open, który zwyciężył 800 profesjonalnych spotkań[7].
W roku 2005 wystąpił w finale US Open, zostając pokonanym przez Rogera Federera. Tuż przed Mistrzostwami ATP skręcił nogę w kostce i przez kilka tygodni w ogóle nie chodził. Wystąpił w turnieju, ale potem zdecydował się wycofać[18]. Podczas Wimbledonu 2006 zdradził, że wkrótce planuje na dobre rozstać się z zawodowym tenisem. Jego ostatnim turniejem był US Open. Agassi zmagał się przez całe zawody z bólem pleców[19]. W 2 rundzie pokonał Markosa Pagdatisa 6:4, 6:4, 3:6, 5:7, 7:5 (ostatni wygrany mecz), po czym w 3 rundzie uległ Benjaminowi Beckerowi. Publiczność zgromadzona na korcie Arthura Ashe’a nagrodziła go ośmiominutowymi oklaskami. Miało to miejsce 3 września 2006 r.
Andre Agassi sporadycznie występował w turniejach gry podwójnej. Zdobył 1 tytuł w tej konkurencji, w 1993 roku w Cincinnati w parze z Petrem Kordą pokonali Stefana Edberga i Henrika Holma. Ponadto w 1992 r. zagrał w ćwierćfinale French Open w parze z Johnem McEnroe, jednak Amerykanie przegrali z Pablem Albano i Cássiem Mottą. Wystąpił w finałach w Toronto (1992, z McEnroe), Hongkongu (1992, z Davidem Wheatonem) i Waszyngtonie (2000, z Sarkisem Sarksjanem). 17 sierpnia 1992 r. zajmował najwyższe w karierze, 123. miejsce w deblowym rankingu ATP.
Nigdy nie wystąpił w turnieju wielkoszlemowym w grze mieszanej.
Od 1988 do 2005 roku reprezentował Stany Zjednoczone w rozgrywkach o Puchar Davisa. Zadebiutował w półfinałowej konfrontacji z Peruwiańczykami, gdzie wygrał mecz przeciwko Jaime'emu Yzadze. W 1990 r. był uczestnikiem finału, w którym drużyna amerykańska pokonała Australijczyków 3:2. Agassi wygrał z Richardem Frombergiem i skreczował w pojedynku z Darrenem Cahillem. W składzie amerykańskim zagrali również Michael Chang, Rick Leach i Jim Pugh. Swój drugi Puchar Davisa Agassi zdobył 2 lata później wraz z Jimem Courierem, Johnem McEnroe i Pete’em Samprasem. Reprezentanci USA pokonali 3:1 dwuosobowy zespół ze Szwajcarii, w składzie którego wystąpili Jakob Hlasek i Marc Rosset.
W 2011 r. został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[20].
Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]
Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (60–30)[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 26 kwietnia 1987 | Seul | Twarda | ![]() |
6:1, 4:6, 2:6 |
Zwycięzca | 1. | 29 listopada 1987 | Itaparica | Twarda | ![]() |
7:6, 6:2 |
Zwycięzca | 2. | 21 lutego 1988 | Memphis | Twarda (hala) | ![]() |
6:4, 6:4, 7:5 |
Zwycięzca | 3. | 1 maja 1988 | Charleston | Ceglana | ![]() |
6:2, 6:2 |
Zwycięzca | 4. | 8 maja 1988 | Forest Hills | Ceglana | ![]() |
7:5, 7:6, 7:5 |
Zwycięzca | 5. | 17 lipca 1988 | Stuttgart | Ceglana | ![]() |
6:4, 6:2 |
Zwycięzca | 6. | 31 lipca 1988 | Stratton Mountain | Twarda | ![]() |
6:2, 6:4 |
Zwycięzca | 7. | 21 sierpnia 1988 | Livingston | Twarda | ![]() |
6:2, 6:4 |
Finalista | 2. | 25 września 1988 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
2:6, 5:7 |
Finalista | 3. | 21 maja 1989 | Rzym | Ceglana | ![]() |
3:6, 6:4, 6:2, 6:7, 1:6 |
Zwycięzca | 8. | 8 października 1989 | Orlando | Twarda | ![]() |
6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 9. | 11 lutego 1990 | San Francisco | Dywanowa (hala) | ![]() |
6:1, 6:3 |
Finalista | 4. | 11 marca 1990 | Indian Wells | Twarda | ![]() |
4:6, 7:5, 6:7, 6:7 |
Zwycięzca | 10. | 25 marca 1990 | Miami | Twarda | ![]() |
6:1, 6:4, 0:6, 6:2 |
Finalista | 5. | 10 czerwca 1990 | French Open, Paryż | Ceglana | ![]() |
3:6, 6:2, 4:6, 4:6 |
Zwycięzca | 11. | 22 lipca 1990 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
6:1, 6:4 |
Finalista | 6. | 9 września 1990 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
4:6, 3:6, 2:6 |
Zwycięzca | 12. | 18 listopada 1990 | Frankfurt | Dywanowa (hala) | ![]() |
5:7, 7:6, 7:5, 6:2 |
Zwycięzca | 13. | 7 kwietnia 1991 | Orlando | Twarda | ![]() |
6:2, 1:6, 6:3 |
Finalista | 7. | 9 czerwca 1991 | French Open, Paryż | Ceglana | ![]() |
6:3, 4:6, 6:2, 1:6, 4:6 |
Zwycięzca | 14. | 21 lipca 1991 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 15. | 3 maja 1992 | Atlanta | Ceglana | ![]() |
7:5, 6:4 |
Zwycięzca | 16. | 5 lipca 1992 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
6:7(8), 6:4, 6:4, 1:6, 6:4 |
Zwycięzca | 17. | 26 lipca 1992 | Toronto | Twarda | ![]() |
3:6, 6:2, 6:0 |
Zwycięzca | 18. | 7 lutego 1993 | San Francisco | Twarda (hala) | ![]() |
6:2, 6:7(4), 6:2 |
Zwycięzca | 19. | 28 lutego 1993 | Scottsdale | Twarda | ![]() |
6:2, 3:6, 6:3 |
Zwycięzca | 20. | 27 lutego 1994 | Scottsdale | Twarda | ![]() |
6:4, 6:3 |
Finalista | 8. | 20 marca 1994 | Miami | Twarda | ![]() |
7:5, 3:6, 3:6 |
Zwycięzca | 21. | 31 lipca 1994 | Toronto | Twarda | ![]() |
6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 22. | 11 września 1994 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
6:1, 7:6(5), 7:5 |
Zwycięzca | 23. | 23 października 1994 | Wiedeń | Dywanowa (hala) | ![]() |
7:6(4), 4:6, 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 24. | 6 listopada 1994 | Paryż | Twarda (hala) | ![]() |
6:3, 6:3, 4:6, 7:5 |
Zwycięzca | 25. | 29 stycznia 1995 | Australian Open, Melbourne | Twarda | ![]() |
4:6, 6:1, 7:6(6), 6:4 |
Zwycięzca | 26. | 12 lutego 1995 | San Jose | Twarda (hala) | ![]() |
6:1, 1:6, 6:3 |
Finalista | 9. | 12 marca 1995 | Indian Wells | Twarda | ![]() |
5:7, 3:6, 5:7 |
Zwycięzca | 27. | 26 marca 1995 | Miami | Twarda | ![]() |
3:6, 6:2, 7:6(3) |
Finalista | 10. | 16 kwietnia 1995 | Tokio | Twarda | ![]() |
4:6, 3:6 |
Finalista | 11. | 7 maja 1995 | Atlanta | Ceglana | ![]() |
2:6, 7:6(6), 4:6 |
Zwycięzca | 28. | 23 lipca 1995 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
6:4, 2:6, 7:5 |
Zwycięzca | 29. | 30 lipca 1995 | Montreal | Twarda | ![]() |
3:6, 6:2, 6:3 |
Zwycięzca | 30. | 13 sierpnia 1995 | Cincinnati | Twarda | ![]() |
7:5, 6:2 |
Zwycięzca | 31. | 20 sierpnia 1995 | New Haven | Twarda | ![]() |
3:6, 7:6(2), 6:3 |
Finalista | 12. | 10 września 1995 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
4:6, 3:6, 6:4, 5:7 |
Finalista | 13. | 18 lutego 1996 | Sam Jose | Twarda (hala) | ![]() |
2:6, 3:6 |
Zwycięzca | 32. | 31 marca 1996 | Miami | Twarda | ![]() |
3:0 krecz |
Zwycięzca | 33. | 28 lipca 1996 | Atlanta | Twarda | ![]() |
6:2, 6:3, 6:1 |
Zwycięzca | 34. | 11 sierpnia 1996 | Cincinnati | Twarda | ![]() |
7:6(4), 6:4 |
Zwycięzca | 35. | 15 lutego 1998 | San Jose | Twarda (hala) | ![]() |
6:2, 6:4 |
Zwycięzca | 36. | 8 marca 1998 | Scottsdale | Twarda | ![]() |
6:4, 7:6(3) |
Finalista | 14. | 29 marca 1998 | Miami | Twarda | ![]() |
5:7, 3:6, 4:6 |
Finalista | 15. | 3 maja 1998 | Monachium | Ceglana | ![]() |
7:6(4), 6:7(6), 3:6 |
Zwycięzca | 37. | 26 lipca 1998 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
6:2, 6:0 |
Zwycięzca | 38. | 2 sierpnia 1998 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
6:4, 6:4 |
Finalista | 16. | 23 sierpnia 1998 | Indianapolis | Twarda | ![]() |
6:2, 2:6, 3:6 |
Finalista | 17. | 4 października 1998 | Monachium | Twarda (hala) | ![]() |
4:6, 6:2, 6:7, 7:5, 3:6 |
Finalista | 18. | 11 października 1998 | Bazylea | Twarda (hala) | ![]() |
4:6, 3:6, 6:3, 4:6 |
Zwycięzca | 39. | 25 października 1998 | Ostrawa | Dywanowa (hala) | ![]() |
6:2, 3:6, 6:3 |
Zwycięzca | 40. | 11 kwietnia 1999 | Hongkong | Twarda | ![]() |
6:7(4), 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 41. | 6 czerwca 1999 | French Open, Paryż | Ceglana | ![]() |
1:6, 2:6, 6:4, 6:3, 6:4 |
Finalista | 19. | 4 lipca 1999 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
3:6, 4:6, 5:7 |
Finalista | 20. | 1 sierpnia 1999 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
6:7(3), 6:7(1) |
Zwycięzca | 42. | 22 sierpnia 1999 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
7:6(3), 6:1 |
Zwycięzca | 43. | 12 września 1999 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
6:4, 6:7(5), 6:7(2), 6:3, 6:2 |
Zwycięzca | 44. | 7 listopada 1999 | Paryż | Twarda (hala) | ![]() |
7:6(1), 6:2, 4:6, 6:4 |
Finalista | 21. | 28 listopada 1999 | Hanover | Twarda (hala) | ![]() |
1:6, 5:7, 4:6 |
Zwycięzca | 45. | 30 stycznia 2000 | Australian Open, Melbourne | Twarda | ![]() |
3:6, 6:3, 6:2, 6:4 |
Finalista | 22. | 20 sierpnia 2000 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
2:6, 3:6 |
Finalista | 23. | 3 grudnia 2000 | Lizbona | Twarda (hala) | ![]() |
4:6, 4:6, 4:6 |
Zwycięzca | 46. | 28 stycznia 2001 | Australian Open, Melbourne | Twarda | ![]() |
6:4, 6:2, 6:2 |
Finalista | 24. | 4 marca 2001 | San Jose | Twarda (hala) | ![]() |
3:6, 4:6 |
Zwycięzca | 47. | 18 marca 2001 | Indian Wells | Twarda | ![]() |
7:6(5), 7:5, 6:1 |
Zwycięzca | 48. | 1 kwietnia 2001 | Miami | Twarda | ![]() |
7:6(4), 6:0, 6:1 |
Zwycięzca | 49. | 29 lipca 2001 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
6:4, 6:2 |
Finalista | 25. | 3 marca 2002 | San Jose | Twarda (hala) | ![]() |
6:4, 6:7(6), 6:7(4) |
Zwycięzca | 50. | 10 marca 2002 | Scottsdale | Twarda | ![]() |
6:2, 7:6(2) |
Zwycięzca | 51. | 31 marca 2002 | Miami | Twarda | ![]() |
6:3, 6:3, 3:6, 6:4 |
Zwycięzca | 52. | 12 maja 2002 | Rzym | Ceglana | ![]() |
6:3, 6:3, 6:0 |
Zwycięzca | 53. | 28 lipca 2002 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
6:2, 6:4 |
Finalista | 26. | 8 września 2002 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
3:6, 4:6, 7:5, 4:6 |
Zwycięzca | 54. | 20 października 2002 | Madryt | Twarda (hala) | ![]() |
walkower |
Zwycięzca | 55. | 26 stycznia 2003 | Australian Open, Melbourne | Twarda | ![]() |
6:2, 6:2, 6:1 |
Zwycięzca | 56. | 16 lutego 2003 | San Jose | Twarda (hala) | ![]() |
6:3, 6:1 |
Zwycięzca | 57. | 30 marca 2003 | Miami | Twarda | ![]() |
6:3, 6:3 |
Zwycięzca | 58. | 27 kwietnia 2003 | Houston | Ceglana | ![]() |
3:6, 6:3, 6:4 |
Finalista | 27. | 16 listopada 2003 | Houston | Twarda | ![]() |
3:6, 0:6, 4:6 |
Zwycięzca | 59. | 8 sierpnia 2004 | Cincinnati | Twarda | ![]() |
6:3, 3:6, 6:2 |
Finalista | 28. | 31 października 2004 | Sztokholm | Twarda (hala) | ![]() |
6:3, 3:6, 6:7(4) |
Zwycięzca | 60. | 31 lipca 2005 | Los Angeles | Twarda | ![]() |
6:4, 7:5 |
Finalista | 29. | 14 sierpnia 2005 | Montreal | Twarda | ![]() |
3:6, 6:4, 2:6 |
Finalista | 30. | 11 września 2005 | US Open, Nowy Jork | Twarda | ![]() |
3:6, 6:2, 6:7(1), 1:6 |
Gra podwójna (1–3)[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 26 lipca 1992 | Toronto | Twarda | ![]() |
![]() ![]() |
4:6, 4:6 |
Zwycięzca | 1. | 15 sierpnia 1993 | Cincinnati | Twarda | ![]() |
![]() ![]() |
7:6, 6:4 |
Finalista | 2. | 11 kwietnia 1999 | Hongkong | Twarda | ![]() |
![]() ![]() |
walkower |
Finalista | 3. | 20 sierpnia 2000 | Waszyngton | Twarda | ![]() |
![]() ![]() |
5:7, 1:6 |
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)[edytuj | edytuj kod]
Turniej | 1986 | 1987 | 1988 | 1989 | 1990 | 1991 | 1992 | 1993 | 1994 | 1995 | 1996 | 1997 | 1998 | 1999 | 2000 | 2001 | 2002 | 2003 | 2004 | 2005 | 2006 | Wygrane turnieje | Bilans w turnieju |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Wielki Szlem | |||||||||||||||||||||||
Australian Open | – | – | – | – | – | – | – | – | – | W | SF | – | 4R | 4R | W | W | – | W | SF | QF | – | 4 / 9 | 48–5 |
French Open | – | 2R | SF | 3R | F | F | SF | – | 2R | QF | 2R | – | 1R | W | 2R | QF | QF | QF | 1R | 1R | – | 1 / 17 | 51–16 |
Wimbledon | – | 1R | – | – | – | QF | W | QF | 4R | SF | 1R | – | 2R | F | SF | SF | 2R | 4R | – | – | 3R | 1 / 14 | 46–13 |
US Open | 1R | 1R | SF | SF | F | 1R | QF | 1R | W | F | SF | 4R | 4R | W | 2R | QF | F | SF | QF | F | 3R | 2 / 21 | 79–19 |
Wygrane turnieje | 0 / 1 | 0 / 3 | 0 / 2 | 0 / 2 | 0 / 2 | 0 / 3 | 1 / 3 | 0 / 2 | 1 / 3 | 1 / 4 | 0 / 4 | 0 / 1 | 0 / 4 | 2 / 4 | 1 / 4 | 1 / 4 | 0 / 3 | 1 / 4 | 0 / 3 | 0 / 3 | 0 / 2 | 8 / 61 | N/A |
Bilans spotkań | 0–1 | 1–3 | 10–2 | 7–2 | 12–2 | 10–3 | 16–2 | 4–2 | 11–2 | 22–3 | 11–4 | 3–1 | 7–4 | 23–2 | 14–3 | 20–3 | 11–3 | 19–3 | 9–3 | 10–3 | 4–2 | N/A | 224–53 |
ATP World Tour Finals | |||||||||||||||||||||||
ATP World Tour Finals | – | – | RR | RR | W | SF | – | – | SF | – | RR | – | RR | F | F | RR | RR | F | – | RR | – | 1 / 13 | 22–20 |
ATP World Tour Masters 1000 | |||||||||||||||||||||||
Indian Wells | – | – | SF | QF | F | 3R | 3R | 2R | 2R | F | QF | 1R | QF | – | 1R | W | 1R | – | SF | QF | 3R | 1 / 17 | 37–16 |
Miami | – | 1R | 3R | 1R | W | 4R | 2R | 4R | F | W | W | 2R | F | 2R | SF | W | W | W | 4R | SF | – | 6 / 19 | 61–13 |
Monte Carlo | – | – | – | – | – | 2R | – | – | 1R | – | 3R | – | 2R | – | – | – | – | – | – | – | – | 0 / 4 | 2–4 |
Rzym | – | 2R | QF | F | – | 1R | – | – | 2R | – | – | – | – | 3R | 3R | 1R | W | 1R | – | SF | – | 1 / 11 | 24–10 |
Hamburg | – | – | – | – | 3R | – | 2R | – | – | QF | – | – | – | – | – | 2R | – | – | – | 1R | – | 0 / 5 | 5–5 |
Montreal/Toronto | – | – | – | SF | QF | 2R | W | QF | W | W | – | – | SF | SF | 1R | 1R | – | QF | 2R | F | – | 3 / 14 | 38–11 |
Cincinnati | – | – | – | – | 3R | 3R | 3R | SF | – | W | W | 1R | 2R | SF | 2R | 1R | QF | – | W | – | – | 3 / 13 | 31–10 |
Madryt | – | – | – | QF | 2R | – | – | – | QF | 3R | QF | 1R | 3R | SF | 3R | 2R | W | – | SF | – | – | 1 / 11 | 21–10 |
Paryż | – | – | – | – | – | – | 2R | – | W | – | 2R | – | QF | W | – | – | QF | – | – | – | – | 2 / 6 | 14–4 |
Ranking na koniec sezonu | |||||||||||||||||||||||
91 | 25 | 3 | 7 | 4 | 10 | 9 | 24 | 2 | 2 | 8 | 110 | 6 | 1 | 6 | 3 | 2 | 4 | 8 | 7 | 150 | N/A |
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stars pay tribute to Agassi (ang.). bbc.co.uk, 4 września 2006. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Andre Agassi and Brooke Shields Wedding (ang.). celebritybrideguide.com, 19 kwietnia 1997. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Oliver Poole: We are so blessed, say Graf and Agassi after secret wedding (ang.). telegraph.co.uk, 21 października 2001. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Richard Pagliaro: Roger Federer, Andy Roddick Weigh In On Agassi-Sampras Clash (ang.). tennisnow.com, 14 marca 2010. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Charity goals keep Agassi on his toes (ang.). lasvegassun.com, 6 grudnia 2004. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Janet Maslin: Agassi Basks in His Own Spotlight (ang.). nytimes.com, 29 sierpnia 2011. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ a b c d Andre Agassi − Biography (ang.). imdb.com. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Teen Nadal gives Spain reign over French Open (ang.). usatoday.com, 6 maja 2005. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Mark Hodgkinson: Quiet rebellion against Wimbledon's clothing restrictions (ang.). espn.com, 1 lipca 2015. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Robin Finn: Gomez Wins French Open In Four Sets (ang.). nytimes.com, 11 czerwca 1990. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Nick Stout: Agassi Wins Title By Beating Edberg (ang.). nytimes.com, 19 listopada 1990. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Agassi Will Return To Wimbledon (ang.). chicagotribune.com, 3 stycznia 1991. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Andre Agassi – New Coach, New Triumphs (ang.). sports.jrank.org. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ a b Robin Finn: Agassi Finds Treasure In Australian Debut (ang.). nytimes.com, 30 stycznia 1995. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Agassi says he used crystal meth in '97 (ang.). espn.com, 28 październik 2009. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Sampras beats Agassi in epic (ang.). bbc.co.uk, 6 września 2001. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Sampras savours 'awesome' win (ang.). bbc.co.uk, 9 września 2002. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Agassi, Nadal withdraw from Masters Cup with injuries (ang.). usatoday.com, 14 listopada 2005. [dostęp 25 grudnia 2016].
- ↑ Liz Clarke: Agassi Gets a Shot to Deal With Back Pain (ang.). washingtonpost.com, 31 sierpnia 2006. [dostęp 24 grudnia 2016].
- ↑ Andre Agassi, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-24] .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 18 maja 2017].
- Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 18 maja 2017].
- Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 18 maja 2017].
|
|
- Amerykańscy tenisiści
- Liderzy rankingu ATP
- Triumfatorzy Australian Open
- Triumfatorzy French Open
- Triumfatorzy Wimbledonu
- Triumfatorzy US Open
- Medaliści letnich igrzysk olimpijskich w tenisie
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich 1996
- Amerykanie pochodzenia ormiańskiego
- Amerykańscy medaliści olimpijscy
- Członkowie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy
- Tenisiści ukarani dyskwalifikacją
- Amerykańscy sportowcy ukarani za doping
- Ludzie urodzeni w Las Vegas
- Urodzeni w 1970