Campino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Andreas Frege)
Campino
Ilustracja
Campino (2013)
Imię i nazwisko

Andreas Frege

Pseudonim

Campino

Data i miejsce urodzenia

22 czerwca 1962
Düsseldorf

Gatunki

punk rock, hard rock[1]

Zawód

muzyk, wokalista, autor tekstów piosenek, dziennikarz. aktor

Aktywność

od 1978

Zespoły
Die Toten Hosen

Campino, właśc. Andreas Frege[2] (ur. 22 czerwca 1962 w Düsseldorfie) – niemiecko-brytyjski autor tekstów piosenek, wokalista i frontman zespołu punkrockowego Die Toten Hosen[3], dziennikarz i aktor[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Düsseldorfie[5], w Nadrenii Północnej-Westfalii[6] jako jedno z pięciorga dzieci (jeden z jego braci zmarł przed jego urodzeniem) Jennie Fregge i niemieckiego sędziego Joachima Frege[7]. Jego matka była rodowitą Angielką, studiowała na Uniwersytecie Oksfordzkim i kształciła swoje dzieci dwujęzycznie. Jego starsza siostra Judith Frege to odnosząca sukcesy tancerka baletowa i autorka, a jego starszy brat Michael Frege (ur. 1959) to wybitny prawnik[7]. Jest potomkiem Gottloba Frege (Frege House w Lipsku). Jego dziadek Ludwig Frege był prezesem Federalnego Sądu Administracyjnego[8]. Pradziadek Franz Friedrich Konrad Frege (1843-1920) był synem proboszcza Berlin-Schöneberg Ferdinanda Ludwiga Frege (1804-1883)[8].

Kiedy miał dwa lata, jego rodzina przeprowadziła się z Düsseldorfu do Mettmann. Tam uczęszczał do szkoły podstawowej Astrid-Lindgren-Grundschule[9], a następnie naukę kontynuował w Heinrich-Heine-Gymnasium w Mettmann. Jednak po roku przeniósł się do Humboldt-Gymnasium w Düsseldorfie. Tam jego koledzy z klasy nazwali go „Campino” po bitwie w klasie[10].

Od października 1983 przez osiem miesięcy odbywał służbę wojskową.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pod wpływem swojego starszego brata Jana (ur. 1955) zainteresował się punk rockiem[11]. Uczęszczał do klasy z młodszym Michaelem 'Breiti' Breitkopfem, gitarzystą i współzałożycielem Die Toten Hosen. Obaj ukończyli liceum w 1983[10].

Pracował jako dziennikarz dla magazynu „Der Spiegel”, gdzie przeprowadził wywiady m.in. z Paulem McCartneyem i Angelą Merkel. Od 1978 do 1982 był wokalistą punkrockowej grupy KC[9], a następnie został liderem zespołu Die Toten Hosen, gdzie pisał teksty i śpiewał piosenki zarówno w języku niemieckim, jak i angielskim.

Piosenka „Alles ist eins”, która 5 stycznia 1998 ukazała się na singlu „Pushed Again”, dedykowana została Rieke Lax, dziewczynie z Holandii, która zginęła 28 czerwca 1997 na 1000. koncercie zespołu na Rheinstadion w Düsseldorfie.

W 1992 zadebiutował na kinowym ekranie w komedii Dłuższa sobota (Langer Samstag)[12]. W dramacie Wima Wendersa Spotkanie w Palermo (Palermo Shooting (2008)[13] u boku Dennisa Hoppera i Milli Jovovich zagrał postać wziętego fotografa mody[14].

Od sierpnia do października 2006 występował jako Mackie Majcher w musicalu Bertolta Brechta Opera za 3 grosze (Die Dreigroschenoper) w reż. Klausa Marii Brandauera na scenie Admiralspalast w Berlinie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Ze związku z aktorką Kariną Krawczyk ma syna Juliana Lenna (ur. 9 marca 2004)[15][16].

W 2018 podczas gali wręczenia kontrowersyjnych nagród Echo Music Prize, skrytykował i wypowiedział się przeciwko antysemickim, homofobicznym lub mizoginistycznym stwierdzeniom[17]. Campino jest także sponsorem szkoły w Birkenwerder w Brandenburgii, gdzie nadzoruje projekt „Szkoła bez rasizmu – szkoła z odwagą”[15]. Od czasu śmierci rodziców, którzy zmarli na raka jelita grubego, Campino angażuje się w działalność edukacyjną i publicznie zachęca do udziału w badaniach przesiewowych[15].

Campino to zagorzały fan klubu piłkarskiego Fortuna Düsseldorf, który wspierał finansowo. Jest również fanem zespołu Liverpool FC, w którego koszulce wystąpił w teledysku do piosenki „Bayern” (1999). Po jednej z przegranych zespołu, złamał nogę kopiąc z frustracji w pojemnik na śmieci.

Dyskografia (gościnnie)[edytuj | edytuj kod]

albumy[edytuj | edytuj kod]

  • 1988: The LurkersWild Times Again
  • 1996: Honest John Plain & Friends in den Titeln Thinking of You, Song for Me und Marlene
  • 1997: The Boys – Power Cut
  • 2006: Fehlfarben – 26 1/2
  • 2006: Peter and the Test Tube Babies – A Foot Full Of Bullets
  • 2007: JuanesLa Vida… es un Ratico

single[edytuj | edytuj kod]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1987: Zwyciężony (Verlierer, TV)
  • 1987: Miejsce zbrodni (Tatort) – odc.: „Voll auf Haß”
  • 1988: Zdobycz (Die Beute, TV)
  • 1990: Poszukiwany (Der Fahnder; serial TV) – odc.: „Puppe, Atze, Keule” jako Ratte
  • 1992: Dłuższa sobota (Langer Samstag) jako Anton
  • 2004: Kraina obfitości (Land of Plenty) – tekst piosenki „Stand Up”
  • 2008: Spotkanie w Palermo (Palermo Shooting) jako Finn

Literatura[edytuj | edytuj kod]

  • Bertram Job: Bis zum bitteren Ende …: Die Toten Hosen erzählen IHRE Geschichte. 1. Auflage. Kiepenheuer & Witsch, 1996. ISBN 3-462-02532-5.
  • Marie-Luise Knopp, Klaus Napp: Reif für die Klapse?: über die Kinder- und Jugendpsychiatrie. Fischer-Taschenbuch-Verlag, 1997. ISBN 3-596-13405-6.
  • Jürgen Teipel: Verschwende Deine Jugend – Ein Doku-Roman über den deutschen Punk und New Wave. 1. Auflage. Suhrkamp, 2001. ISBN 978-3-518-39771-8.
  • Fryderyk Gabowicz: Die Toten Hosen. Live-Backstage-Studio: Fotografien 1986–2006. Schwarzkopf & Schwarzkopf, 2006. ISBN 978-3-89602-732-0.
  • Joachim Lucchesi: Brandauer inszeniert Die Dreigroschenoper von Brecht & Weill.. Suhrkamp. 2006. ISBN 978-3-518-45807-5.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Campino w bazie Discogs.com (ang.)
  2. Personalidade: Campino (Alemanha). InterFilmes.com. [dostęp 2018-01-02]. (port.).
  3. Die Toten Hosen Biography & History. AllMusic. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).
  4. Campino. Listal. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).
  5. Campino (22 de Junho de 1962). Filmow. [dostęp 2017-11-22]. (port.).
  6. Campino Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2019-02-16]. (ang.).
  7. a b Martina Uckermann (2017-11-14): Sänger Campino über das Thema Familie. Kölner News Journal. [dostęp 2019-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  8. a b Campino – Biografie. Chartsurfer.de. [dostęp 2019-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  9. a b Uwe Reimann (2012-10-20): Mettmann: Als Campino noch in die 3c ging. RP Online. [dostęp 2012-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  10. a b Campino. Munzinger.de. [dostęp 2019-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  11. Punk in der BRD. Der Spiegel. [dostęp 2002-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  12. Campino w bazie Filmweb
  13. Campino w Internetowej Bazie Filmowej (fdb.pl)
  14. Campino w bazie IMDb (ang.)
  15. a b c Campino – Starporträt, News, Bilder. Gala.de. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  16. Verliebt in eine Schönheitskönigin. Gala.de. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).
  17. Sophie Albers Ben Chamo (2015-08-14): Campino ist nicht Til Schweiger. Stern. [dostęp 2014-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-16)]. (niem.).