Andriej Rublow (tenisista)
Pełne imię i nazwisko |
Andriej Andriejewicz Rublow | |||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Państwo | ||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia |
20 października 1997 | |||||||||||||||||||||
Wzrost |
188 cm | |||||||||||||||||||||
Gra |
praworęczny, oburęczny bekhend | |||||||||||||||||||||
Status profesjonalny |
2014 | |||||||||||||||||||||
Zakończenie kariery |
aktywny | |||||||||||||||||||||
Trener | ||||||||||||||||||||||
Gra pojedyncza | ||||||||||||||||||||||
Wygrane turnieje |
16 | |||||||||||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
5 (13 września 2021) | |||||||||||||||||||||
Australian Open |
QF (2021, 2023, 2024) | |||||||||||||||||||||
Roland Garros |
QF (2020, 2022) | |||||||||||||||||||||
Wimbledon |
QF (2023) | |||||||||||||||||||||
US Open |
QF (2017, 2020, 2022, 2023) | |||||||||||||||||||||
Gra podwójna | ||||||||||||||||||||||
Wygrane turnieje |
4 | |||||||||||||||||||||
Najwyżej w rankingu |
44 (6 listopada 2023) | |||||||||||||||||||||
Australian Open |
2R (2019) | |||||||||||||||||||||
US Open |
3R (2017) | |||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Andriej Andriejewicz Rublow, ros. Андрей Андреевич Рублёв (ur. 20 października 1997 w Moskwie) – rosyjski tenisista, złoty medalista igrzysk olimpijskich z Tokio (2020) w grze mieszanej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.
Startując w gronie juniorów, zwyciężył we French Open 2014 w grze pojedynczej chłopców. Został także finalistą gry podwójnej chłopców na Wimbledonie 2014 wspólnie ze Stefanem Kozlovem.
Zawodowym tenisistą jest od 2014 roku.
W cyklu ATP Tour zwyciężył w szesnastu singlowych turniejach z dwudziestu sześciu rozegranych finałów. Ponadto wygrał cztery deblowe turnieje tej rangi.
Od 2014 roku reprezentant Rosji w Pucharze Davisa. W 2021 roku zwyciężył razem z drużyną w turnieju ATP Cup.
Srebrny medalista gry podwójnej na igrzyskach olimpijskich młodzieży w Nankin (2014), razem z Karenem Chaczanowem. Brązowy medalista turnieju singlowego.
W rankingu gry pojedynczej Rublow najwyżej był na 5. miejscu (13 września 2021), a w klasyfikacji gry podwójnej na 44. pozycji (6 listopada 2023).
Kariera tenisowa
[edytuj | edytuj kod]2014–2016: Pierwsze sukcesy
[edytuj | edytuj kod]Pierwszy wielki sukces odniósł w 2014 roku, wygrywając juniorski French Open pokonując w finale Jaume Munara[1]. W tym samym roku został najwyżej rozstawionym graczem zarówno w singlu, jak i deblu na igrzyskach olimpijskich młodzieży w Nankin. Po półfinałowej porażce z Kamilem Majchrzakiem zdobył brąz w singlu, a także z Karenem Chaczanowem srebro w deblu.
Rublow zadebiutował w singlu i deblu podczas ATP World Tour w październiku 2014 roku podczas Kremlin Cup w Moskwie. W singlu przegrał w pierwszej rundzie z Samuelem Grothem w dwóch setach, natomiast w deblu wygrał dwa mecze razem z Jewgienijem Donskojem. Na początku 2015 roku wygrał po raz pierwszy z zawodnikiem z pierwszej 100 rankingu – Dudi Selą w Delray Beach. Na turnieju w Miami pokonał w pierwszej rundzie – jako 389. w światowym rankingu, tenisistę z 54. miejsca Pablo Carreño Bustę w trzech setach. Na US Open zagrał po udanych kwalifikacjach, jednak odpadł w pierwszej rundzie przegrywając z 14. rakietą świata Kevinem Andersonem. Na koniec roku Andriej był na 185. miejscu w indywidualnym rankingu ATP.
Rok później Rosjanin nie zagrał w żadnym wielkoszlemowym turnieju. Zagrał kilka turniejów ATP World Tour w kwalifikacjach i odniósł tylko dwa zwycięstwa w pierwszej rundzie. Po słabych występach zdecydował się rozstać ze swoim ówczesnym trenerem Siergiejem Tarasewiczem. Niedługo później wygrał swojego pierwszego Challengera w singlu, pokonując Paul-Henri Mathieu w Quimper we Francji. W kwietniu dołączył do 4Slam Academy w Barcelonie, prowadzonej przez Galo Blanco, Jairo Velasco Jr i Fernando Vicente[2].
2017–2019: Dwa tytuły ATP
[edytuj | edytuj kod]Rublow na początku roku wystartował jako kwalifikant w Australian Open, jednak już w drugiej rundzie musiał uznać wyższość Andy’ego Murraya. Po turnieju w Australii wziął udział w kilku zawodach Challengera. Na kortach trawiastych zaczął radzić sobie coraz lepiej, odnosząc pewne sukcesy. Dotarł do ćwierćfinału Gerry Weber Open jako uczestnik z dziką kartą, przegrywając ze swoim rodakiem Karenem Chaczanowem. W wielkoszlemowym Wimbledonie dotarł do drugiej rundy, przegrywając z Albertem Ramosem. Na turnieju rangi ATP World Tour 250 w Umag pokonał w ćwierćfinale obrońcę tytułu Fabio Fogniniego. W finale zmierzył się z Paolo Lorenzim – 34. tenisistą rankingu i zdobył swój pierwszy tytuł[3].
Rosjanin zakwalifikował się bezpośrednio do US Open. Dotarł aż do ćwierćfinału, pokonując po drodze między innymi 9. rakietę świata Grigora Dimitrowa. W ćwierćfinale musiał jednak uznać wyższość późniejszego mistrza Rafaela Nadala. Po tym turnieju został sklasyfikowany po raz w pierwszy w czołowej pięćdziesiątce zawodników – na 49. miejscu na świecie. Na finałach Next Genaration w Mediolanie, które odbyły się po raz pierwszy w historii, Rublow był najwyżej sklasyfikowanym graczem, jednak w finale przegrał z Chung Hyeonem[4].
Rok 2018 rozpoczął się dla Andrieja bardzo dobrze od finału turnieju Dausze[5], trzeciej rundy Australian Open oraz ćwierćfinału w Montpellier i Rotterdamie. Z powodu kontuzji pleców, której doznał na Monte Carlo Masters, gdzie przegrał w trzeciej rundzie z Dominicem Thiemem musiał zrobić przerwę na około trzy miesiące i przegrał zarówno we French Open, jak i w Wimbledonie. W dalszej części sezonu po powrocie do aktywnej gry przegrał z Jérémym Chardym w pierwszej rundzie US Open. Na listopadowych finałach Next Genaration został pokonany w półfinale przez ostatecznego zwycięzcę turnieju Stefanosa Tsitsipasa, ale udało mu się wygrać mecz o trzecie miejsce.
Rok 2019 Rosjanin zakończył z jednym singlowym tytułem wywalczonym w drugiej połowie października w Moskwie, pokonując w ostatnim meczu w dwóch setach Adriana Mannarino[6]. W lipcu Rublow został finalistą zawodów ATP Tour 500 w Hamburgu, ponosząc porażkę z Nikolozem Basilaszwilim. Na początku listopada osiągnął finał debla w Paryżu partnerując Karenowi Chaczanowowi.
W zawodach Wielkiego Szlema najdalej awansował do 4. rundy US Open, rozpoczynając rywalizację od zwycięstwa ze Stefanosem Tsitsipasem (nr 8. ATP). Następnie wyeliminował Gillesa Simona i Nicka Kyrgiosa, natomiast odpadł w trzech setach z Matteo Berrettinim.
Startując w turniejach ATP Tour Masters 1000 najlepszy wynik uzyskał w Cincinnati, przechodząc najpierw przez eliminacje. W 3. rundzie wyeliminował Rogera Federera (nr 3. ATP)[7], by w kolejnym meczu przegrać z Daniiłem Miedwiediewem.
Przez uraz nadgarstka nie zagrał we French Open[8]. Powrócił pod koniec czerwca na turniej w Eastbourne, przegrywając w 2. rundzie eliminacji. Na US Open nierozstawiony Rublow pokonał 8. zawodnika w rankingu Stefanosa Tsitsipasa w pierwszej rundzie. Po raz drugi w karierze awansował do 1/8 finału turnieju wielkoszlemowego i tam przegrał z Matteo Berrettinim. W swoje 22. urodziny zdobył swój drugi tytuł ATP na Kremlu, pokonując w finale Adriana Mannarino.
Sezon Rublow zakończył na 23. miejscu w klasyfikacji ATP i bilansem 38 zwycięstw i 19 porażek.
2020: Pięć tytułów oraz debiut w ATP Finals
[edytuj | edytuj kod]Na początku 2020 roku Rublow nie zakwalifikował się do gry w Pucharze ATP, ponieważ był dopiero trzecim najlepszym Rosjaninem w światowych rankingach. Zamiast tego zagrał w równoległych turniejach ATP Tour 250, z których dwa udało mu się wygrać. Po raz pierwszy znalazł się także w pierwszej dwudziestce tenisistów na świecie. Na Australian Open dotarł do czwartej rundy, gdzie w trzech setach został pokonany przez Alexandra Zvereva. Dotarł także do ćwierćfinału turniejów w Rotterdamie i Dubaju w lutym.
Po przerwie sezonu spowodowanej pandemią COVID-19, Rublow spotkał się w drugiej rundzie US Open ponownie z Matteo Berrettinim. Ostatecznie podobnie jak trzy lata wcześniej – po raz drugi dotarł do ćwierćfinału turnieju, przegrywając ze swoim rodakiem Daniiłem Miedwiediewem. Począwszy od turnieju ATP Tour 500 w Hamburgu[9], Rosjanin miał zwycięską passę 20 wygranych meczów, na 21 rozegranych. Zwycięstwo w Hamburgu było jego pierwszym tytułem ATP 500 i trzecim tytułem w sezonie. Na przełożonym na jesień French Open dotarł do ćwierćfinału, gdzie ponownie spotkał się z Tsitsipasem zaledwie dwa tygodnie po finale w Hamburgu. Tym razem to Grek okazał się zwycięzcą, ale Andriej po raz pierwszy w karierze znalazł się w pierwszej dziesiątce światowego rankingu. Następnie zdobył swój czwarty tytuł w roku na turnieju Petersburgu, pokonując w równych setach siódmego zawodnika w rankingu Bornę Ćorić[10]. Tym samym osiągnął status 8. zawodnika świata. Rublow zdobył swój trzeci z rzędu tytuł ATP 500 i piąty tytuł w sezonie dwa tygodnie później w Wiedniu, gdzie pokonał Lorenzo Sonego w finale[11]. W trakcie całego turnieju nie przegrał ani jednego seta. W połowie listopada znalazł się w gronie najlepszych tenisistów, występując w turnieju finałowym sezonu – ATP Finals, wygrywając jeden mecz przeciwko Dominicowi Thiemowi.
Andriej Rublow wygrał pięć turniejów 2020 roku, wyprzedzając światowego lidera Novaka Đokovicia (cztery tytuły).
2021: Mistrzostwo olimpijskie
[edytuj | edytuj kod]Na początku sezonu Rublow wygrał Puchar ATP z drużyną Rosji, pokonując w finale Włochów. W turnieju wygrał wszystkie swoje cztery indywidualne mecze. W Australian Open dotarł do ćwierćfinału bez straty seta, ale ostatecznie przegrał w trzech setach z Daniiłem Miedwiediewem. W rozgrywkach w Rotterdamie pokonał Mártona Fucsovicsa – wygrywając czwarty z rzędu turniej ATP 500[12]. Ustanowił nowy rekord w tej kategorii turniejowej. W następnym tygodniu wraz z Asłanem Karacewem wygrał turniej debla na turnieju w Katarze.
Na pierwszym w tym roku turnieju Masters w Miami Rosjanin wszedł do półfinału nie przegrywając seta, gdzie został pokonany przez ostatecznego zwycięzcę Huberta Hurkacza w dwóch setach. Na turnieju w Monte Carlo po raz pierwszy dotarł do finału tej kategorii, jednak przegrał w dwóch setach ze Stefanosem Tsitsipasem. Wcześniej pokonał między innymi po raz pierwszy w karierze Rafaela Nadala. Po dwóch ćwierćfinałach w Barcelonie i Rzymie Andriej odpadł z French Open już w pierwszej rundzie, a także odpadł w czwartej rundzie Wimbledonu.
Na igrzyskach olimpijskich w Tokio pod koniec lipca Rublow odpadł w grze pojedynczej i podwójnej w pierwszej rundzie. W grze mieszanej został mistrzem olimpijskim ze swoją partnerką Anastasiją Pawluczenkową[13]. Wygrali wszystkie cztery mecze, w finale pokonując parę Jelena Wiesnina/Asłan Karacew.
Niedługo po turnieju olimpijskim dotarł do finału turnieju z kategorii Masters w Cincinnati, przegrywając po równym meczu z Alexandrem Zverevem[14]. W US Open był rozstawiony z numerem 5. i dotarł do trzeciej rundy, przegrywając z Frances Tiafoe. 13 września osiągnął swój najwyższy wynik w rankingu ATP singlistów – 5. miejsce. Końcem września zadebiutował w Pucharze Lavera, zostając powołanym do drużyny europejskiej przez Björna Borga[15]. Rozegrał jeden mecz indywidualny oraz dwa deblowe, z których wszystkie trzy okazały się zwycięskie. W połowie listopada ponownie wystąpił w turnieju ATP Finals rozgrywanym w Turynie. Niedługo później z reprezentacją Rosji wygrał Puchar Davisa[16] oraz został uznany za najbardziej wartościowego gracza turnieju.
Historia występów wielkoszlemowych w grze pojedynczej
[edytuj | edytuj kod]- Legenda
W, wygrany turniej
F, przegrana w finale
SF, przegrana w półfinale
QF, przegrana w ćwierćfinale
xR, przegrana w x rundzie
Qx, przegrana w x rundzie kwalifikacji
A, brak startu
NH, turniej nie odbył się
Turniej | 2014 | 2015 | 2016 | 2017 | 2018 | 2019 | 2020 | 2021 | 2022 | 2023 | 2024 | Tytuły | Z–P |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Australian Open | A | A | A | 2R | 3R | 1R | 4R | QF | 3R | QF | QF | 0 / 8 | 20 – 8 |
French Open | A | A | Q2 | 1R | A | A | QF | 1R | QF | 3R | 3R | 0 / 6 | 12 – 6 |
Wimbledon | A | Q2 | Q2 | 2R | A | 2R | NH | 4R | A[a] | QF | 1R | 0 / 5 | 9 – 5 |
US Open | A | 1R | Q1 | QF | 1R | 4R | QF | 3R | QF | QF | 0 / 8 | 21 – 8 | |
Bilans spotkań | 0–0 | 0–1 | 0–0 | 6–4 | 2–2 | 4–3 | 11–3 | 9–4 | 10–3 | 14–4 | 6–3 | 0 / 27 | 62 – 27 |
Finały w turniejach ATP Tour
[edytuj | edytuj kod]Legenda |
---|
Wielki Szlem |
Igrzyska olimpijskie |
Tennis Masters Cup / ATP Finals |
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (16–10)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 23 lipca 2017 | Umag | Ceglana | Paolo Lorenzi | 6:4, 6:2 |
Finalista | 1. | 6 stycznia 2018 | Doha | Twarda | Gaël Monfils | 2:6, 3:6 |
Finalista | 2. | 28 lipca 2019 | Hamburg | Ceglana | Nikoloz Basilaszwili | 5:7, 6:4, 3:6 |
Zwycięzca | 2. | 20 października 2019 | Moskwa | Twarda (hala) | Adrian Mannarino | 6:4, 6:0 |
Zwycięzca | 3. | 11 stycznia 2020 | Doha | Twarda | Corentin Moutet | 6:2, 7:6(3) |
Zwycięzca | 4. | 18 stycznia 2020 | Adelaide | Twarda | Lloyd Harris | 6:3, 6:0 |
Zwycięzca | 5. | 27 września 2020 | Hamburg | Ceglana | Stefanos Tsitsipas | 6:4, 3:6, 7:5 |
Zwycięzca | 6. | 18 października 2020 | Petersburg | Twarda (hala) | Borna Ćorić | 7:6(5), 6:4 |
Zwycięzca | 7. | 1 listopada 2020 | Wiedeń | Twarda (hala) | Lorenzo Sonego | 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 8. | 7 marca 2021 | Rotterdam | Twarda (hala) | Márton Fucsovics | 7:6(4), 6:4 |
Finalista | 3. | 18 kwietnia 2021 | Monte Carlo | Ceglana | Stefanos Tsitsipas | 3:6, 3:6 |
Finalista | 4. | 20 czerwca 2021 | Halle | Trawiasta | Ugo Humbert | 3:6, 6:7(4) |
Finalista | 5. | 22 sierpnia 2021 | Cincinnati | Twarda | Alexander Zverev | 2:6, 3:6 |
Zwycięzca | 9. | 20 lutego 2022 | Marsylia | Twarda (hala) | Félix Auger-Aliassime | 7:5, 7:6(4) |
Zwycięzca | 10. | 26 lutego 2022 | Dubaj | Twarda | Jiří Veselý | 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 11. | 24 kwietnia 2022 | Belgrad | Ceglana | Novak Đoković | 6:2, 6:7(4), 6:0 |
Zwycięzca | 12. | 16 października 2022 | Gijón | Twarda (hala) | Sebastian Korda | 6:2, 6:3 |
Finalista | 6. | 4 marca 2023 | Dubaj | Twarda | Daniił Miedwiediew | 2:6, 2:6 |
Zwycięzca | 13. | 16 kwietnia 2023 | Monte Carlo | Ceglana | Holger Rune | 5:7, 6:2, 7:5 |
Finalista | 7. | 23 kwietnia 2023 | Banja Luka | Ceglana | Dušan Lajović | 3:6, 6:4, 4:6 |
Finalista | 8. | 25 czerwca 2023 | Halle | Trawiasta | Aleksandr Bublik | 3:6, 6:3, 3:6 |
Zwycięzca | 14. | 23 lipca 2023 | Båstad | Ceglana | Casper Ruud | 7:6(3), 6:0 |
Finalista | 9. | 15 października 2023 | Szanghaj | Twarda (hala) | Hubert Hurkacz | 3:6, 6:3, 6:7(8) |
Zwycięzca | 15. | 7 stycznia 2024 | Hongkong | Twarda | Emil Ruusuvuori | 6:4, 6:4 |
Zwycięzca | 16. | 5 maja 2024 | Madryt | Ceglana | Félix Auger-Aliassime | 4:6, 7:5, 7:5 |
Finalista | 10. | 12 sierpnia 2024 | Montreal | Twarda | Alexei Popyrin | 2:6, 4:6 |
Gra podwójna (4–3)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 25 października 2015 | Moskwa | Twarda (hala) | Dmitrij Tursunow | Radu Albot František Čermák |
2:6, 6:1, 10–6 |
Finalista | 1. | 31 marca 2018 | Miami | Twarda | Karen Chaczanow | Bob Bryan Mike Bryan |
6:4, 6:7(5), 4–10 |
Finalista | 2. | 3 listopada 2019 | Paryż | Twarda (hala) | Karen Chaczanow | Pierre-Hugues Herbert Nicolas Mahut |
4:6, 1:6 |
Zwycięzca | 2. | 12 marca 2021 | Doha | Twarda | Asłan Karacew | Marcus Daniell Philipp Oswald |
7:5, 6:4 |
Finalista | 3. | 16 października 2021 | Indian Wells | Twarda | Asłan Karacew | John Peers Filip Polášek |
3:6, 6:7(5) |
Zwycięzca | 3. | 20 lutego 2022 | Marsylia | Twarda (hala) | Denys Mołczanow | Raven Klaasen Ben McLachlan |
4:6, 7:5, 10–7 |
Zwycięzca | 4. | 6 maja 2023 | Madryt | Ceglana | Karen Chaczanow | Rohan Bopanna Matthew Ebden |
6:3, 3:6, 10–3 |
Gra mieszana (1–0)
[edytuj | edytuj kod]Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 1 sierpnia 2021 | Tokio | Twarda | Anastasija Pawluczenkowa | Jelena Wiesnina Asłan Karacew |
6:3, 6:7(5), 13–11 |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Russia’s Andrey Rublev, Darya Kasatkina win junior titles at French Open. s. ctvnews.ca. [dostęp 2021-12-15]. (ang.).
- ↑ Jovica Ilic: Andrey Rublev will work at Galo Blanco´s 4Slam Academy from April. s. tennisworldusa.org. [dostęp 2021-12-15]. (ang.).
- ↑ ATP Staff: Rublev Beats Lorenzi For First Title In Uma. s. atptour.com. [dostęp 2021-12-15]. (ang.).
- ↑ Jonathan Braden: Chung Crowned First Next en Champ!. [w:] ATPTour.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ ATP Staff: Bautista Agut Stops Rublev To Reach Doha Final. [w:] ATPTour.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ ATP Moscow: Andrey Rublev takes the title [online], tennisnet.com, 20 października 2019 [dostęp 2020-05-01] (ang.).
- ↑ Uche Amako , Roger Federer crashes out of Cincinnati Masters after sensational Andrey Rublev win [online], Express.co.uk, 16 sierpnia 2019 [dostęp 2020-05-01] (ang.).
- ↑ Dhruv George , Twitter in Shock as Andrey Rublev Stuns Roger Federer in Straight Sets [online], EssentiallySports, 15 sierpnia 2019 [dostęp 2020-05-01] (ang.).
- ↑ Rublev roars to Rothenbaum title. [w:] Hamburg-Open [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ The Associated Press: Andrey Rublev wins St. Petersburg Open for 4th title of season. [w:] Cbc.ca [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ ATP Staff: Rublev Claims Fifth Title Of 2020 In Vienna. [w:] ATPTour.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ ATP Staff: ATP 500 King Rublev Reigns In Rotterdam. [w:] ATPTour.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ Anastasia Pavlyuchenkova and Andrey Rublev win gold in thrilling all-ROC mixed doubles final. [w:] Olympics.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ ATP w Cincinnati: Zwycięstwo Alexandra Zvereva. [w:] PolsatSport.pl [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (pol.).
- ↑ ATP Staff: Team Europe & Team World Ready For Laver Cup In Boston. [w:] ATPTour.com [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (ang.).
- ↑ Puchar Davisa: Rosjanie zdobyli swoje trzecie trofeum. [w:] Sport.onet.pl [on-line]. [dostęp 2021-12-16]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-01-10] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-01-10] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2017-01-10] (ang.).