Andrzej Augustyński
Andrzej Augustyński, październik 2018, ICE Kraków | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Rodzaj działalności |
działalność pożytku publicznego |
Prezes Zarządu | |
Przynależność | |
Okres urzędowania |
od 1993 |
Prezes Zarządu | |
Przynależność | |
Okres urzędowania |
od 2002 |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Przewodniczący komisji ds. Charytatywnych Rady Duszpasterskiej Archidiecezji Krakowskiej | |
Okres sprawowania |
2001–2011 |
Radca Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji | |
Okres sprawowania |
1997–2000 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Diakonat |
1987 |
Prezbiterat |
1988, abp Tadeusz Gocłowski |
Strona internetowa |
Andrzej Stanisław Augustyński (ur. 4 maja 1963 w Tarnowie) – polski teolog, prezbiter katolicki, misjonarz św. Wincentego a Paulo, lider organizacji obywatelskich, działacz samorządowy, przedsiębiorca społeczny, publicysta, redaktor polskojęzycznej Wikipedii[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W latach 1970–1978 uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 10 im. Romana Sybiraka Sanguszki w Tarnowie (osiedle Klikowa). W okresie 1974–1978 przyswoił podstawy języka angielskiego w miejscowym Pałacu Młodzieży. Był ministrantem i lektorem w kościele parafialnym Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie-Klikowej. W latach 1978–1982 był uczniem I. Liceum Ogólnokształcącego im. K. Brodzińskiego, redagował gazetkę szkolną „Skryba”, kolportował tomiki wierszy Czesława Miłosza odbite na powielaczu, interesował się fizyką kwantową. W 1982 uzyskał świadectwo dojrzałości z wyróżnieniem i wstąpił do Zgromadzenia Misji w Krakowie. Podczas studiów filozoficzno-teologicznych w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy na Stradomiu w Krakowie, działającym w ramach Papieskiej Akademii Teologicznej pozostawał pod wpływem ks. prof. Józefa Tischnera[2], organizował zajęcia dla dzieci w domu dziecka przy ul. Piekarskiej, publikował w periodyku studenckim „Meteor”, współtworzył Przegląd Piosenki Religijnej „Vincentiana”, uczestniczył w oazach Ruchu Światło-Życie jako animator. Zetknął się z Robertem Sokolowskim, amerykańskim księdzem i filozofem, profesorem w Katolickim Uniwersytecie Ameryki (ang. The Catholic University of America), który rozbudził w nim zainteresowanie fenomenologią.
W czerwcu 1983 poznał w Krakowie dwóch maltańskich duchownych, którymi byli Joseph Carabott i Joseph Camilleri. W 1986 pierwszy raz przebywał na Malcie, która z czasem stała się jego „drugą ojczyzną”[3][4]. W sierpniu 1989 przewodniczył uroczystej liturgii w j. maltańskim w bazylice Wniebowzięcia Matki Bożej w Moście. Przyczynił się do zbliżenia obu narodów, co znalazło potwierdzenie w odznaczeniu jego przyjaciela Anthoniego Apapa przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za działalność na rzecz polskich obywateli i promowanie Polski[5]. W lutym 2014 we współpracy z Robertem Makłowiczem zrealizował trzy odcinki serialu TVP „Makłowicz w podróży” poświęcone archipelagowi Wysp Maltańskich, wystąpił w odcinku nr 151. pt. „Miejsce spotkań”[6].
W maju 1988 ukończył studia obroną pracy magisterskiej na temat hermeneutyki Ericha Fromma i przyjął święcenia prezbiteratu z rąk abp. gdańskiego Tadeusza Gocłowskiego. W latach 1988–1990 był katechetą w Trzcielu, a następnie od 1990 do 1992 uczył religii i j. angielskiego w Bydgoszczy. W 1992 powtórnie zamieszkał w Krakowie, przystępując do organizowania placówki dla dzieci w budynku przy ul. Długiej 42, zakupionym przez ks. Kazimierza Siemaszkę w 1886, przejętym przez władze komunistyczne i przekształconym w pogotowie opiekuńcze dla chłopców w 1954. Równocześnie nawiązał bliskie relacje z przedstawicielami Polonii Amerykańskiej w Nowym Jorku, gdzie zapoznał się z działalnością organizacji pozarządowych, pracujących z młodzieżą i kwestował na rzecz projektów charytatywnych w Polsce[7]. Był także kapelanem w Domu Pomocy Społecznej im. Anny i Ludwika Helclów w Krakowie. Studiował zarządzanie zasobami ludzkimi na Uniwersytecie Jagiellońskim[8].
Działalność publiczna
[edytuj | edytuj kod]Charytatywna
[edytuj | edytuj kod]W maju 1993 zainicjował badania ankietowe prowadzone pod kątem problemów i potrzeb społecznych, występujących na terenie krakowskiego Kleparza i dokonał naboru wychowanków do nowej placówki. W lipcu 1993 zorganizował wypoczynek wakacyjny dla 150 dzieci w Krynicy. Od 2 października 1993 kierował nowo powstałym Centrum Młodzieży „U Siemachy” przy ul. Długiej 42 w Krakowie, które w 1998 rozwinęło się w sieć Dziennych Ośrodków Socjoterapii „U Siemachy”, znanych jako SIEMACHA Spot. Z powodu nieporozumień z ks. Bronisławem Sieńczakiem, dyrektorem Fundacji im. ks. Siemaszki opuścił jej struktury w 2003.
Po otrzymaniu zgody przełożonych na rozpoczęcie samodzielnej działalności, 30 listopada 2003 zainicjował powstanie Stowarzyszenia „U Siemachy” i został jego pierwszym przewodniczącym. Z czasem skorygowano nazwę na Stowarzyszenie SIEMACHA. Stojąc na czele organizacji przez kolejne 15 lat doprowadził do jej spektakularnego rozwoju. Podczas uroczystej gali z okazji 25-lecia działalności, odbywającej się 2 października 2018 w ICE Kraków wygłosił swoje „wychowawcze credo”, rozpoczynając od słów:
Gdyby nie SIEMACHA, mógłbym być całkiem niezłym teoretykiem od miłosierdzia, cytować z pamięci papieży i sobory, nie wiedząc nic o tym, że na każdego człowieka trzeba patrzeć nie przez to, kim jest dzisiaj, ale kim mógłby być w przyszłości. Słowo „mógłby” nie tylko wyraża prawo do zaplanowania swojego życia, ale stanowi wezwanie do udzielenia pomocy innym. W tym sensie oskarża nas każde przegrane życie.
W czerwcu 2019 zakończył pracę w zarządzie i uzyskał uprawnienia prokurenta. W tym czasie Stowarzyszenie prowadziło 36 placówek dla dzieci i seniorów w siedmiu miejscowościach (Kraków, Tarnów, Rzeszów, Kielce, Odporyszów, Skawina, Wrocław), obejmując specjalistyczną pomocą ok. 3,5 tys. osób oraz świadcząc usługi sportowe w czterech obiektach. Liczba osób zatrudnionych (na pełnych etatach) wynosiła 252, łączna powierzchnia lokali przeznaczonych na działalność statutową przekraczała 30 tys. m², roczny budżet organizacji wynosił blisko 30 mln zł.
29. września 2022 został ponownie wybrany przez Walne Zgromadzenie Stowarzyszenia SIEMACHA na 3-letnią kadencję prezesa jednoosobowego Zarządu[9].
Zagraniczna
[edytuj | edytuj kod]Na zaproszenie ks. Romana Górowskiego, wieloletniego proboszcza parafii św. Stanisława Kostki w Brooklynie (NY) okresowo w latach 1992–2001 angażował się w działalność duszpasterską w Prowincji Nowej Anglii Zgromadzenia Misji, m.in. w Brooklynie (NY), New Haven (CT), Derby (CT). Początkiem 1993 udał się do Nuncjatury Apostolskiej w Kijowie, gdzie z pomocą jej sekretarza Milana Šašika (późniejszego ordynariusza eparchii mukaczewskiej) zapoznał się z lokalnymi problemami, w tym zjawiskiem „dzieci ulicy”, spotkał się z bp. Janem Purwińskim i miejscową Polonią, z czego przygotował raport dla władz Zgromadzenia w Rzymie. Za pośrednictwem Anatolija Poliakowa, lekarza z Kijowa przesyłał leki ratujące życie dzieciom w Czarnobylu. Współorganizował zbiórki pieniędzy i sprzętu medycznego dla szpitala dziecięcego w Winnicy oraz pobyty rehabilitacyjne żołnierzy ukraińskich w Odporyszowie[10]. Polsko-ukraińską wymianę młodzieży uczynił stałym elementem działalności Stowarzyszenia. Z początkiem marca 2022 podjął aktywność na rzecz uchodźców wojennych z Ukrainy[11].
Duszpasterska
[edytuj | edytuj kod]W latach 1997–2000 był radcą Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji. Od września 2004, przez blisko 10 lat był superiorem domu im. ks. Kazimierza Siemaszki przy ul. Długiej 42 w Krakowie. Przeprowadził kompleksową rewitalizację i rozbudowę nieruchomości. W lipcu 2019 odwiedził miejsce urodzenia Kazimierza Siemaszki w parafii Betygoła na Litwie, z czego powstał dokument filmowy pt. Społecznik z Betygoły. W okresie 2001–2011 był dwukrotnie powoływany do Rady Duszpasterskiej Archidiecezji Krakowskiej, w trakcie pierwszej kadencji (2001-2006) przewodniczył komisji ds. charytatywnych[12].
2 kwietnia 2005 na antenie Radia Kraków wziął udział w programie Anny Kluz-Łoś poświęconym odchodzeniu papieża Jana Pawła II, który zmarł tego dnia o godz. 21:37 w Watykanie[13]. Rozmowy ukazały się drukiem. Wraz z Danielą Motak 27 maja 2006 relacjonował dla Polskiego Radia spotkanie papieża Benedykta XVI z młodzieżą na krakowskich Błoniach. Na zaproszenie pastora Friedricha Magiriusa, w obecności Zofii Romaszewskiej, reprezentującej Prezydenta Rzeczypospolitej, 2 września 2019 w ewangelickim kościele św. Mikołaja (Nikolaikirche) w Lipsku wygłosił okolicznościowe przemówienie z okazji 80. rocznicy napaści hitlerowskich Niemiec na Polskę[14]. 10 października 2021 z ks. Alfredem Wierzbickim i ks. Andrzejem Lutrem odprowadził prochy poety Adama Zagajewskiego na miejsce wiecznego spoczynku w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Krakowie[15].
Samorządowa
[edytuj | edytuj kod]W 1998 Jan Rokita (wówczas przewodniczący sejmowej komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych) włączył go do zespołu ekspertów, wypracowujących zestaw działań naprawczych w obszarze patologii społecznych wśród młodzieży. W konsekwencji związał się z krakowskim samorządem jako koordynator Miejskiego Programu Przeciwdziałania Przestępczości Młodzieży (1999-2002) w trakcie kadencji prezydenta Andrzeja Gołasia[16], następnie pełnomocnik i doradca społeczny ds. młodzieży (2002-2014) prezydenta Jacka Majchrowskiego[17].
Współtworzył program „Bezpieczny Kraków”[18]. Był m.in. inicjatorem cyklicznej imprezy sportowej dla młodzieży „Juliada”, „Poradnika Młodego Krakusa”, gazety młodzieżowej „Śmigło”, licznych konferencji dla osób, zajmujących się pracą z młodzieżą, wzmocnienia roli pedagogów szkolnych, angażowania socjologów i streetworkerów, doskonalenia technik prewencyjnych policji. Zorganizował 10 edycji Małopolskiego Forum Liderów Młodzieżowych.
25. lutego 2022 otrzymał nagrodę Młodzieżowej Rady Krakowa w kategorii wolontariat i aktywizm społeczny jako "podziękowanie za pracę pedagogiczną, dzięki której wyrosło pokolenie współczesnych młodzieżowych działaczy, współtworzących młodzieżowe rady, organizacje oraz projekty, mające na celu dzielenie się dobrem z innymi"[19].
W latach 2003–2004 był koordynatorem projektu „Demos” realizowanego we współpracy z kilkoma miastami europejskimi pod kierunkiem brytyjskiego socjologa prof. Michaela Carleya. Celem projektu było włączanie mieszkańców w zarządzanie miastem w drodze jednoczesnego wdrażania i monitorowania inicjatyw obywatelskich, tzw. „dobrych praktyk” z zastosowaniem „metody badań w akcji”. Wraz z prof. UJ Andrzejem Bukowskim reprezentował miasto Kraków na konferencji finalnej w Edynburgu w czerwcu 2004. W tym samym roku, jako delegat miasta Krakowa udał się do Norymbergii na spotkanie ekspertów poświęcone zagadnieniom przeciwdziałania rasizmowi[20]. W 2007 był inicjatorem i sygnatariuszem przystąpienia Krakowa do sieci miast Cities for children. W maju 2010 w Muzeum Mercedesa-Benza w Stuttgarcie, w imieniu miasta Krakowa odebrał nagrodę za unikalny koncept społeczny Centrum Rozwoju Com-Com Zone w Nowej Hucie, łączący wychowanie, sport i terapię w jednym nowoczesnym obiekcie[21].
Innowacje społeczne
[edytuj | edytuj kod]27 maja 2002 razem z Joe Carabott (Malta) i Edmundem Gutowskim (USA) założył Fundację DEMOS. Od tego czasu w majątku rodzinnym pradziadka Wojciecha w Odporyszowie rozwija wielofunkcyjny ośrodek dla dzieci[22]. Do kompleksu położonego na działce o pow. 10 ha należą: dom dziecka, placówka wsparcia dziennego dla dzieci z okolicznych miejscowości, ośrodek jeździecki, kryta pływalnia, boisko piłkarskie, sala kinowa, place zabaw i miejsca rekreacji, ponadto tereny zielone, uprawy i padoki. Jest inicjatorem wzniesienia na cmentarzu parafialnym w Odporyszowie epitafium Jana Wnęka oraz rekonstrukcji grobu jego mecenasa ks. Stanisława Morgensterna.
W kwietniu 2004 kard. Franciszek Macharski wydelegował go do Warszawy na spotkanie z francuskim księdzem Guy Gilbertem. Wizja pracy z młodzieżą Gilberta wywarła znaczący wpływ na jego dalszą działalność. W 2007 w Kitzbühel został przyjęty do grona członków Ashoki, uzyskał dwuletnie stypendium[23] i zetknął się ze środowiskiem innowatorów społecznych. W efekcie wieloletniej współpracy z Rafałem Sonikiem, w listopadzie 2010 uruchomił placówkę dla młodzieży zlokalizowaną przy centrum handlowym Gemini Park Tarnów[24]. Według jego autorskiego pomysłu w kolejnych latach powstały placówki w Krakowie[25], Rzeszowie[26], Kielcach[27], Wrocławiu[28]. Zainicjował badania przeprowadzone przez grupę naukowców z Instytutu Socjologii UJ w Krakowie pod kierunkiem prof. UJ Marty Smagacz-Poziemskiej na temat zachowań młodych ludzi w przestrzeni nowoczesnych centrów handlowych, których wyniki zostały opublikowane w 2015 w książce pt. „Czy miasto jest potrzebne? (Nowe) przestrzenie życiowe młodych mieszkańców miasta”[29].
Wkład intelektualny
[edytuj | edytuj kod]Jest autorem licznych artykułów, wywiadów, komentarzy i wystąpień poświęconych zagadnieniom społecznym i teologicznym[30]. Jest pomysłodawcą placówek dla młodzieży w galeriach handlowych i lokowania domów dziecka na wsi. Za Florianem Znanieckim akcentuje znaczenie wychowania rówieśniczego. Jest entuzjastą idei przywództwa według Chrisa Lowneya, którego gościł w maju 2014 w Krakowie. Wysoką jakość oferowanych usług społecznych uznaje za sposób okazywania szacunku beneficjentom. Sprzeciwia się eksponowaniu dysfunkcji podopiecznych w kampaniach reklamowych organizacji oraz „emocjonalnemu szantażowi” wywieranemu na darczyńców[31]. Należy do stanowczych krytyków kultury masowej.
Dzięki działalności księdza Andrzeja Augustyńskiego Kraków może uchodzić za wzór skuteczności w przeciwdziałaniu młodzieżowej przestępczości, patologii i ubóstwu. Jego bogate doświadczenie organizacyjne i zacięcie przedsiębiorcy od lat przynosi obywatelom miasta ogromny zysk społeczny.
prof. Jacek Majchrowski - Prezydent Miasta Krakowa
Jest twórcą wielu kampanii społecznych, m.in.: „Dając pieniądze odbierasz dzieciństwo”[32]. W listopadzie 2004 w Wiedniu odebrał w imieniu miasta Krakowa główną nagrodę „Eurocities” za wideoklip pt. Cracow trusts young people, który stworzył we współpracy z reżyserem Igorem Mołodeckim[33].
Od 2012 współpracuje z Janem Kubickim (Magic Records), organizując koncerty charytatywne i warsztaty z udziałem polskich artystów, np. Sanah. Wspólnie zainicjowali wydanie płyty Siemacha po kolędzie oraz przeznaczenie dochodu z piosenki Mamo tyś płakała (Sanah & Igor Herbut) na pomoc dzieciom z Ukrainy.
Jest członkiem Rady Fundacji Świętego Mikołaja oraz kapituły nagrody im. Jana Rodowicza „Anody”. Zasiadał także w organach statutowych Fundacji Dzieło Nowego Tysiąclecia[34], Fundacji Solidarni – Solidarnym oraz Internationaler Bund Polska.
Od czerwca 2020 jest redaktorem polskiej Wikipedii.
Relacje z biznesem
[edytuj | edytuj kod]Wchodzi w skład Rady Programowej Executive Club w Warszawie, z którym corocznie organizuje Forum Zrównoważonego Rozwoju (Sustainable Economy Summit). Uczestniczył w Forach Ekonomicznych w Karpaczu i Krynicy, gdzie w imieniu Stowarzyszenia odebrał tytuł „Organizacji Roku 2013”. Prowadzi działalność z wykorzystaniem modelu przedsiębiorczości społecznej, rozwijając stabilne partnerstwa z największymi firmami w Polsce (PKO Bank Polski, Oknoplast, Toyota Motor Poland, Tauron, Budimex, Philip Morris).
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Jest jedynym potomkiem Kazimierza Augustyńskiego (1931–2020) i Stanisławy z d. Przybycień (1936-2022), prawnukiem Wojciecha Augustyńskiego, spokrewnionym przez ojca z budowniczymi II Rzeczypospolitej: Zygmuntem Augustyńskim, Janem Augustyńskim, Stanisławem Augustyńskim[22], przez którego jest spowinowacony z Mateuszem Morawieckim. Zajmuje się dokumentacją losów rodziny Augustyńskich[35]. Ze strony matki ma korzenie polsko-austriackie. Jej prababka zginęła 8 grudnia 1881 w pożarze Ringtheater przy Schottenring 7 w Wiedniu. W 2020 w rodzinnym domu w Tarnowie urządził mieszkanie dla usamodzielniających się wychowanków domu dziecka.
W I LO w Tarnowie uczęszczał do klasy z Dorotą Kanią, popularną dziennikarką prawicowych mediów. Jako uczeń liceum był częstym widzem w Tarnowskim Teatrze im. Ludwika Solskiego, recytował poezję. Pasje muzyczne realizował jako gitarzysta i kreator wydarzeń artystycznych. Mówi biegle po angielsku, zna włoski. Jest pasjonatem nowoczesnych technologii i motoryzacji. W styczniu 2014 towarzyszył Rafałowi Sonikowi na trasie rajdu Dakar, jeździł z nim na quadach w Sardynii i na pustyni w Abu Zabi. Interesuje się sztukami wizualnymi i dizajnem. Sympatyzuje z luteranizmem. Jest miłośnikiem zwierząt.
Publikacje
[edytuj | edytuj kod]- „Spacer przez dwa Testamenty” w: „Kalejdoskop krakowski”, s. 17–25, Kraków 2020 ISBN 978-83-958490-6-0.
- „Droga Żelazna”, Fundacja Demos, Odporyszów 2019, ISBN 978-83-928122-6-5.
- „Album na 25-lecie SIEMACHY”, autor tekstów, Kraków 2018
- „Coca kocha Colę”, Fundacja Demos, Kraków 2010, ISBN 978-83-928122-5-8.
- „Między domem a ulicą – wokół problemów wychowania w dobie globalizacji i kultury masowej” – we współpracy z dr hab. Andrzejem Bukowskim UJ, Urząd Miasta Krakowa, Kraków 2005
- „Czyja jest socjoterapia?”, Urząd Miasta Krakowa, Kraków 2004[36]
Multimedia
[edytuj | edytuj kod]- "Symfonia losu" - dokument poświęcony Stanisławie Augustyńskiej (1936-2022), czerwiec 2023[37]
- „Kazik – film o życiu i czasach Kazimierza Augustyńskiego”, wrzesień 2021
- „Społecznik z Betygoły”, dokument filmowy o ks. Kazimierzu Siemaszce, Kraków 2019
- „Czy jestem w ciąży”, klip na Boże Narodzenie, grudzień 2018
- „Malta – Miejsce spotkań”, program telewizyjny, we współpracy z Robertem Makłowiczem, luty 2014
- „O Janie Wnęku, który ptakom pozazdrościł”, film, we współpracy z Igorem Mołodeckim
- „Ulice wielkiego miasta”, film dokumentalny, Kraków 2006
- „Trzy żywioły”, prezentacja multimedialna, Kraków 2004
- „Cracow trust young people”, klip promocyjny, Kraków 2004
- „Stawanie”, prezentacja multimedialna, Kraków 2002
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- 2020: Order Zasługi III stopnia przyznany przez Prezydenta Ukrainy Wołodymyra Załenskiego za znaczący osobisty wkład w rozwój wolontariatu i aktywną działalność charytatywną[38]
- 2019: Odznaka za zasługi dla Sił Zbrojnych Ukrainy[39]
- 2018: Złota Odznaka Honorowa – Krzyż Małopolski
- 2009: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski[40] „za wybitne zasługi w działalności na rzecz osób potrzebujących pomocy, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej”
- 2008: Odznaka „Honoris Gratia” za działalność na rzecz młodzieży w Krakowie
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Dyplom Stowarzyszenia Sieć Solidarności 2023[41]
- Nagroda "Przyjaciel Młodzieży Krakowskiej", Kraków 2022
- Nagroda „Architekt Rozwoju”, UN Global Compact Poland 2017
- Nagroda „Społecznik Roku” „Newsweek Polska” 2015[42]
- Krakowianin Roku 2014[43]
- Nagroda Grand Prix „Amicus Hominum” 2014
- Medal „Pro Publico Bono” Ministra Pracy i Polityki Społecznej 2014[44]
- Medal „Zasłużony dla Województwa Małopolskiego Palatinatus Poloniae Minoris Meriti” 2014
- Medal świętego Jerzego 2012[45]
- Nagroda Totus Tuus 2011[34]
- Nagroda im. Józefa Dietla 2011[46]
- Nagroda Tarnowskiej Fundacji Kultury „Uskrzydlony” 2010[47]
- Nagroda NSZZ Solidarność „Solidarni w sporcie” 2008[48]
- Nagroda „Optimus Hominum” 2005[49]
- I Nagroda Eurocities za wideoklip „Cracow Trusts Young People”, Wiedeń 2004
- Nagroda im. księdza Józefa Tischnera 2003[50]
- Wyróżnienie Polcul Foundation 1997[51]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Demos • Zarzad [online], demos.org.pl [dostęp 2021-10-06] .
- ↑ Dłużnicy księdza profesora [online], Tygodnik Powszechny [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Wszyscy chcą mieć rówieśników [online], tygodnikpowszechny.pl, 27 września 2012 [dostęp 2021-05-23] (pol.).
- ↑ Władysław Augustyński , Droga Żelazna, Andrzej Augustyński (red.), Andrzej Augustyński, wyd. pierwsze, Odporyszów: Fundacja DEMOS, 2019, ISBN 978-83-928122-6-5 .
- ↑ Wolters Kluwer , Nadanie orderów i odznaczeń. [online], OpenLEX [dostęp 2021-05-23] (pol.).
- ↑ Odc. 151 „Miejsce spotkań” [online], maklowicz.pl [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ October | 2011 | | Page 2 [online] [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ Władysław Tyrański , Kto jest kim w Krakowie. Lokalne władze, urzędy, instytucje, środowiska. Edukacja, zatrudnienie, pozycja zawodowa, działalność polityczna i społeczna, sympatie polityczne, rodzina, rozrywki i upodobania (dane z 1999 roku), Kraków: Krakowska Agencja Informacyjna, 2000, s. 10–11, ISBN 83-909309-2-7, OCLC 47866363 [dostęp 2021-08-09] .
- ↑ Request Rejected [online], ekrs.ms.gov.pl [dostęp 2022-11-22] .
- ↑ Sebastian Czapliński (red.), "Zapomnieć o wojnie w Donbasie", „TEMI”, nr indeksu 379557 (Nr 40 (2144)), Tarnów, 6 października 2021, ISSN 0208-7009 .
- ↑ „Możecie tu mieszkać, ile chcecie”. Rodzinny dom dziecka z Ukrainy znalazł w Polsce „ziemię obiecaną” [online], Aleteia Polska, 23 marca 2022 [dostęp 2022-03-23] (pol.).
- ↑ Ksiądz Andrzej Augustyński [online], Dziennik Polski [dostęp 2018-08-10] (pol.).
- ↑ Anna Łoś , Przeżywanie śmierci : Jan Paweł II odchodzi : z rozmów radiowych Anny Łoś, Radio Kraków 1-3.04.2005 roku, Kraków: Małe Wydawnictwo, 2006, ISBN 83-922939-4-0, OCLC 749652137 [dostęp 2022-04-02] .
- ↑ Stephanie von Aretin , Dr. Caren Marusch-Krohn , Leipzig-Krakau. Zwei Städte - Eine Gesschichte, Lipsk, Niemcy: Stadt Leipzig, czerwiec 2020, s. 132-133 .
- ↑ Kraków: pożegnanie Adama Zagajewskiego. Spoczął w Panteonie Narodowym [online], DEON.pl, 10 października 2021 [dostęp 2021-10-11] (pol.).
- ↑ Wiadomość [online], ngo.pl [dostęp 2018-08-04] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-05] .
- ↑ ACK Cyfronet AGH , ks. Augustyński Andrzej – Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Krakowa – BIP MK [online], bip.krakow.pl [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ Urząd Miasta Krakowa , SPRAWOZDANIE Z REALIZACJI PROGRAMU POPRAWY „BEZPIECZNY KRAKÓW” ZA ROK 2005, marzec 2006 .
- ↑ Oto laureaci Nagrody Przyjaciela Młodzieży Krakowskiej - Magiczny Kraków [online], www.krakow.pl [dostęp 2022-03-15] .
- ↑ Biogram ks. Andrzeja Augustyńskiego- Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Krakowa – BIP MK [online], bip.krakow.pl [dostęp 2021-05-03] (pol.).
- ↑ Sieć Miast Europejskich Miasta dla Dzieci – Kraków Otwarty na Świat [online], krakow.pl [dostęp 2021-05-23] .
- ↑ a b Uwagi wstępne, [w:] Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego (Warszawa)., Z gazetą przez życie: Zygmunt Augustyński 1890-1959, Warszawa: Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2019, ISBN 978-83-7901-192-6, OCLC 1111753426 [dostęp 2019-09-28] .
- ↑ Andrzej Augustynski, „Ashoka. Everyone a Changemaker” [dostęp 2018-08-03] (gr.).
- ↑ Tysiące młodych „U Siemachy” / Aktualności tarnowskie / Miasto / TARNÓW – Polski Biegun Ciepła [online], tarnow.pl [dostęp 2018-08-03] [zarchiwizowane z adresu 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Siemacha w Bonarce [online], poland.us [dostęp 2018-08-10] (pol.).
- ↑ Siedziba Stowarzyszenia SIEMACHA w Millenium Hall (Rzeszów) [online] [dostęp 2018-08-10] (pol.).
- ↑ PTWP, Siemacha zagości w kolejnej galerii handlowej – Koronie Kielce [online], propertynews.pl [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ SIEMACHA Spot otwarta w Magnolia Park we Wrocławiu, „wroclaw.pl” [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Marta Smagacz-Poziemska , Czy miasto jest niepotrzebne?: (nowe) przestrzenie życiowe młodych mieszkańców miasta, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2015, ISBN 978-83-7383-763-8, OCLC 976473715 [dostęp 2021-05-23] .
- ↑ Targowisko dobroczynności [online], DEON.pl [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Karolina Ampulska (red.), "Biznes staje się odpowiedzialny, gdy jest robiony przez odpowiedzialnych ludzi", „Executive Magazine 3/2021” (3/2021), Warszawa, marzec 2021 .
- ↑ Dając pieniądze – odbierasz dzieciństwo [online] [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Eurocities – Kraków Otwarty na Świat [online], krakow.pl [dostęp 2021-05-03] (pol.).
- ↑ a b Kapituły Nagrody TOTUS – Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia [online], Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia [dostęp 2018-10-16] .
- ↑ Uwagi wstępne, [w:] Kazimierz Przybysz , Z gazetą przez życie. Zygmunt Augustyński 1890-1959, wyd. Pierwsze, Warszawa: Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, 2019, str. 12, ISBN 978-83-7901-192-6 .
- ↑ Szczegółowy opis | Prosto do informacji – katalog zbiorów polskich bibliotek naukowych [online], katalog.nukat.edu.pl [dostęp 2018-08-10] (ang.).
- ↑ Hello Kraków: 29 czerwca 2023 [online], PLAY KRAKÓW [dostęp 2023-07-03] (pol.).
- ↑ УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА УКРАЇНИ №538/2020 Про відзначення державними нагородами України з нагоди Міжнародного дня волонтера. president.gov.ua, 4 grudnia 2020. [dostęp 2024-03-24]. (ukr.).
- ↑ Naczelnik Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Ukrainy , Legitymacja nr 254, 3 czerwca 2019 .
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 29, poz. 358
- ↑ Stowarzyszenie Sieć Solidarności w Krakowie | Kraków [online], facebook.com [dostęp 2024-04-22] (pol.).
- ↑ Społecznik Roku 2015, „Newsweek.pl”, 26 października 2015 [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ Małgorzata Mrowiec , Oto nasi Krakowianie Roku 2014 [ZDJĘCIA, WIDEO], „Dziennik Polski” [dostęp 2018-08-03] (pol.).
- ↑ Anna Pląder , KIAnna: XVII Małopolskie Forum Organizacji Pozarządowych [online], KIAnna, 19 grudnia 2014 [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ Medale św. Jerzego dla Danuty Wałęsy i ks. Augustyńskiego [online] [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ Ks. Augustyński laureatem Nagrody im. Józefa Dietla [online] [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ „Uskrzydlony”. tarnow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-09)]..
- ↑ „Solidarni w sporcie”.
- ↑ Optimus Hominum – Polski Komitet Pomocy Społecznej [online], Polski Komitet Pomocy Społecznej [dostęp 2018-08-04] (pol.).
- ↑ ks. Andrzej Augustyński – Nagroda Tischnera [online], nagrodatischnera.pl [dostęp 2018-08-03] .
- ↑ Polcul, POLCUL – Lista Laureatów od 1990 [online], polcul.pl [dostęp 2018-08-03] (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- ks. dr Paweł Holc CM, Wizytator Polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji, Dane biograficzne ks. Andrzeja Augustyńskiego, L. Dz. 187/2021, Kraków, 10 września 2021
- Zarząd Stowarzyszenia SIEMACHA, Nota biograficzna Andrzeja Augustyńskiego, Kraków, 5 października 2021
- prof. Jacek Majchrowski, Prezydent Miasta Krakowa, Informacja nt. działalności publicznej ks. Andrzeja Augustyńskiego, Kraków, wrzesień 2021
- Władysław Tyrański, „Kto jest kim w Krakowie” (s. 10–11), wyd. Krakowska Agencja Informacyjna, Kraków 2000 ISBN 83-909309-2-7.
- Andrzej Augustyński, „Coca kocha Colę”, wyd. Fundacja DEMOS, Kraków 2010, ISBN 978-83-928122-5-8.
- Władysław Augustyński, „Droga żelazna”, wyd. Fundacja DEMOS, Odporyszów 2019, ISBN 978-83-928122-6-5.
- Kazimierz Przybysz, „Z gazetą przez życie”, wyd. Muzeum Historii Polskiego Ruchu Ludowego, Warszawa 2019, ISBN 978-83-7901-192-6.
- Absolwenci I Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Brodzińskiego w Tarnowie
- Duchowni archidiecezji krakowskiej
- Duchowni związani z Krakowem
- Laureaci Medalu Świętego Jerzego
- Laureaci Nagrody im. księdza Józefa Tischnera
- Ludzie urodzeni w Tarnowie
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni odznaką „Honoris Gratia”
- Odznaczeni Odznaką Honorową Województwa Małopolskiego – Krzyżem Małopolski
- Polscy członkowie społeczności wikipedystów
- Polscy działacze społeczni
- Polscy prezbiterzy lazaryści
- Urodzeni w 1963
- Ludzie związani z Trzcielem
- Laureaci Nagrody Totus Tuus