Andrzej Boroń

Andrzej Boroń
	; por. Andrzej Boroń
	porucznik
Data i miejsce urodzenia	6 sierpnia 1926 ; Kołomyja
Data i miejsce śmierci	21 września 1949 ; Wrocław
	Odznaczenia

Andrzej Boroń (ur. 6 sierpnia 1926 r. w Kołomyi, zm. 21 września 1949 r. we Wrocławiu) – działacz antykomunistyczny, polski osadnik wojskowy na Ziemiach Odzyskanych, właściciel gospodarstwa ogrodniczego „Tanza” na podwrocławskim Muchoborze Wielkim.

Był bratem Jerzego Boronia, najmłodszym z czworga dzieci Stanisława Boronia, wieloletniego dyrektora Państwowego Gimnazjum Męskiego nr 5 im. Kazimierza Jagiellończyka w Kołomyi (zamordowanego w 1943 r. w obozie koncentracyjnym na Majdanku)^[1] i Jadwigi z Czaykowskich (polskiej Ormianki blisko spokrewnionej z Michałem Czajkowskim).

Absolwent Centralnej Szkoły Podchorążych w Riazaniu. Zdemobilizowany w 1946 r. porucznik Ludowego Wojska Polskiego. W 1947 r. Andrzej Boroń wziął udział w akcji odbicia więźniów, przeprowadzonej w okolicach Psiego Pola. Ponadto przeprowadził kilka akcji, mających na celu zdobycie funduszy na działalność konspiracyjną. Ujęty we Wrocławiu, w piwnicy budynku przy ul.M.Skłodowskiej-Curie, wraz z Kazimierzem Oskierką, 30 lipca 1949 r. Skazany na karę śmierci, utratę praw publicznych i obywatelskich praw honorowych na zawsze oraz przepadek całego mienia, wyłącznie za rzekome przestępstwa kryminalne, jako jeden „z najniebezpieczniejszych przestępców” powojennego Wrocławia, przez Wojskowy Sąd Rejonowy we Wrocławiu (w trybie postępowania przyśpieszonego ^[2]), pod przewodnictwem mjra Edwarda Jęczmyka (30 orzeczonych wyroków śmierci).

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Bolesław Bierut, decyzją z dnia 29 sierpnia 1949 r., nie skorzystał z prawa łaski.

Andrzej Boroń został rozstrzelany przez pluton egzekucyjny 21 września 1949 r. o godz. 19:00, w piwnicy wrocławskiego więzienia przy ul. Kleczkowskiej, a następnie pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu w miejscu określanym obecnie, jako kwatera bezimiennych ofiar^[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

1946 – Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Nowe nabytki w zasobie archiwalnym Państwowego Muzeum na Majdanku. 2010-08-20. [dostęp 2011-01-25].
↑ Straceni na Dolnym Śląsku w latach 1945-1956. 2002-04-12. [dostęp 2011-01-25].
↑ Wystawa „Pola Pamięci. Osobowice 1945–1956” – Wrocław, 8–30 listopada 2010. 2010-11-08. [dostęp 2011-02-25].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Krzysztof Szwagrzyk: Golgota wrocławska 1945-1956 (strony: 325-332 i 676). Wyd. 2. Wrocław: 1996.
Krzysztof Szwagrzyk: Zbrodnie w majestacie prawa 1944-1955. Wyd. 1. Warszawa: ABC Future Spółka z o.o., 2000, s. 390. ISBN 83-86788-46-1.
Bogdan Daleszak: Strzały w Małpim Gaju (Pitaval dolnośląski). Wyd. 1. Katowice: Wydawnictwo „Śląsk”, 1973, s. 288.
Notka biograficzna poświęcona Jadwidze z Czaykowskich Boroniowej.

[Nowe-1] Nowe nabytki w zasobie archiwalnym Państwowego Muzeum na Majdanku. 2010-08-20. [dostęp 2011-01-25].

[Straceni-2] Straceni na Dolnym Śląsku w latach 1945-1956. 2002-04-12. [dostęp 2011-01-25].

[Wystawa-3] Wystawa „Pola Pamięci. Osobowice 1945–1956” – Wrocław, 8–30 listopada 2010. 2010-11-08. [dostęp 2011-02-25].

[1]

[2]

[3]