Andrzej Dańko
| Data i miejsce urodzenia |
14 września 1945 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
mechanik |
Andrzej Antoni Dańko (ur. 14 września 1945 w Krakowie) – polski mechanik, działacz opozycji demokratycznej w PRL, działacz związkowy, samorządowy, polityczny i społeczny, członek komisji praworządności i porządku publicznego z ramienia Zarządu Regionu małopolskiej Solidarności w Radzie Miasta Krakowa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1945 roku w Krakowie jako syn Jerzego i Aleksandry[1].
W latach 1956–1957 działał w Związku Harcerstwa Polskiego[2]. W 1959 pracował jako zaopatrzeniowiec w Szpitalu Miejskim w Katowicach[2]. Następnie w latach 1960–1964 pracował jako mechanik w prywatnym zakładzie w Krakowie, w latach 1964–1966 w Fabryce Supertomasyny Bonarka tamże, w latach 1966–1970 w prywatnym zakładzie, w latach 1971–1975 w Skawińskich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych w Skawinie[2]. W 1966 roku był organizatorem w Bonarce wyjazdu na uroczystości milenijne na Jasną Górę[2]. W marcu 1968 roku uczestniczył w wiecach studenckich w Krakowie[2].
W 1974 roku uzyskał dyplom mistrzowski wydany przez Krakowską Izbę Rzemieślniczą[2]. W latach 1975–1977 był monterem w Mostostalu Będzin, w Hucie Katowice[2]. W latach 1977–1979 był starszym rzemieślnikiem, następnie młodszym maszynistą w Polskich Kolejach Państwowych Kraków[2]. W latach 1979–1995 pracował jako mechanik w Krakowskich Zakładach Armatury[2].
Po 1976 uczestniczył w kolportażu wydawnictw niezależnych Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela oraz Komitetu Obrony Robotników, m.in. dwutygodnika Robotnik[2].
Od września 1980 roku był członkiem NSZZ „Solidarność”[2]. Od października tegoż roku był członkiem Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w Krakowskich Zakładach Armatury, a następnie członkiem Prezydium Komitetu Założycielskiego[2]. W styczniu 1981 roku był współzałożycielem Biuletynu Informacyjnego „Solidarności” w Armaturze[2]. Pracował w Sekcji Interwencji Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Małopolska, następnie w Zarządzie Regionu Małopolska[2].
13 grudnia 1981 był jednym z przywódców strajku w Krakowskich Zakładach Armatury[2][3]. W latach 1982–1988 był członkiem Prezydium Tymczasowego Komitetu Założycielskiego w Zakładach Armatury, współorganizatorem Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej Podgórze–Łęg–Skawina–Wieliczka[2]. Był założycielem i w latach 1983–1987 autorem i koordynatorem pisma Międzyzakładowej Komisji Koordynacyjnej Solidarność Podgórza, Łęgu, Skawiny i Wieliczki[2].
W latach 1985–1988 był członkiem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego Kraków, RKS Małopolska[2]. Był organizatorem kolportażu w strukturach ponadzakładowych, akcji plakatowych, ulotkowych, malowania na murach, pomocy dla represjonowanych, wyjazdów wakacyjnych dzieci działaczy „Solidarności”[2]. Był także animatorem kultury niezależnej w krypcie kościoła oo. Pijarów w Krakowie[2]. Od września 1988 był członkiem jawnego Regionalnego Komitetu Strajkowego[2]. W latach 1988–1995 był członkiem Tymczasowego Komitetu Założycielskiego, a następnie Komitetu Założycielskiego „Solidarności” w Krakowskich Zakładach Armatury[2].
Od 29 grudnia 1981 aż do sierpnia 1989 był rozpracowywany przez Wydział III-A Komitetu Wojewódzkiego Milicji Obywatelskiej/Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Krakowie w ramach KE[2]. W ramach tego rozpracowania otrzymał zastrzeżenie wyjazdów wniesione przez Wydział V Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Krakowie od 10 września 1985. Zastrzeżenie anulowano 12 października 1987[1].
W latach 1989–1995 był delegatem na kolejne WZD Regionu Małopolska, był członkiem Prezydium Zarządu Regionu Małopolska, szefem Sekcji Interwencji[2]. W 1989 roku był członkiem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”[2]. Brał udział w kampanii wyborczej, organizował spotkania, plakatowanie[2]. W pierwszej połowie lat 90. uczestniczył w głodówce w czasie strajku „Solidarności” Służby Zdrowia i tzw. budżetówki. Był członkiem Rady Politycznej Porozumienia Centrum[2].
Przez trzy kadencje był członkiem Komisji Praworządności i Porządku Publicznego Rady Miasta Krakowa z ramienia Zarządu Regionu Małopolska „Solidarności”[2].
Od 1995 roku był na rencie, następnie na emeryturze[2]. W 2001 roku został członkiem oraz przewodniczącym Komisji Rewizyjnej Fundacji Solidarni Solidarnym. Zaangażował się również w działalność Stowarzyszenia dla Małopolski[2], w ramach którego organizował w 2002 roku kampanię profesora Jerzego Vetulaniego na prezydenta Krakowa[4]. Organizował wystawy dokumentujące działalność opozycji demokratycznej w Polsce zatytułowane Drogi do Niepodległości[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Medal Małopolskiej „Solidarności” przyznany przez Małopolską Solidarność (1 lipca 2016)[5]
- Medal „Dziękujemy za Wolność” przyznany przez Stowarzyszenie Sieć Solidarności (2019)[6][7]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Andrzej Antoni Dańko – Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych". Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-06-26].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae Anna Kawalec: Andrzej Antoni Dańko. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2020-06-26].
- ↑ Śledztwo w sprawie PRL-u. Nagranie 33/2015 – Andrzej Dańko. YouTube, 4 kwietnia 2016. [dostęp 2020-06-26].
- ↑ Marcin Rotkiewicz: Mózg i błazen. Rozmowa z Jerzym Vetulanim. Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2015, s. 81. ISBN 978-83-8049-092-5.
- ↑ W Skawinie mieli nadzieję. solidarnosc.krakow.pl, 4 lipca 2016. [dostęp 2022-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Edward E. Nowak: Święto wolności i Solidarności 2019 r. w Krakowie. 39. rocznica podpisania Porozumień Sierpniowych oraz powstania Solidarności oraz 30. rocznica Wyborów ’89. Stowarzyszenie Sieć Solidarności, 1 września 2019. [dostęp 2022-03-01]. [zarchiwizowane z tego adresu].
- ↑ Medale „Dziękujemy za wolność”. Lista osób, którym przyznano medale. Stan na dzień 31.12.2019 r.. Stowarzyszenie Sieć Solidarności, 28 stycznia 2020. [dostęp 2020-06-26].