Andrzej Jarosiewicz (duchowny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Jarosiewicz
Prałat
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

16 grudnia 1966
Rawicz

Kustosz bazyliki mniejszej pw. Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja w Bolesławcu
Okres sprawowania

2004 - 2023

Proboszcz Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Węglińcu
Okres sprawowania

od 2023

Wyznanie

Katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Inkardynacja

Diecezja legnicka

Prezbiterat

18 maja 1991

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Andrzej Jarosiewicz (ur. 16 grudnia 1966 w Rawiczu)[1] – polski duchowny katolicki, Kanonik Gremialny Kapituły Katedralnej Legnickiej (sekretarz), prałat, wykładowca Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, referent ds. ekumenicznych diecezji legnickiej. Doktor habilitowany nauk teologicznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 16 grudnia 1966 w Rawiczu[1] jako syn Franciszka Adolfa i Heleny z domu Podlaskiej. Uczęszczał do Szkoły Podstawowej im. Bolesława Chrobrego w Wąsoczu. Ukończył Liceum Ogólnokształcące w Rawiczu. Zaraz po otrzymaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu[2]. Sakrament święceń otrzymał 18 maja 1991 r. w Katedrze Wrocławskiej[1]. Jako neoprezbiter został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii Szczawno Zdrój[2]. Przez 13 lat był sekretarzem pierwszego biskupa legnickiego Tadeusza Rybaka. Od 28 czerwca 2004 do 10 grudnia 2023 był proboszczem oraz kustoszem bazyliki Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja w Bolesławcu[3]. Od 11 grudnia 2023 jest proboszczem parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Węglińcu[4].

W 2000 r. obronił pracę doktorską pt. Pneumatologia w ujęciu Paula Evdokimova na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. W ramach Instytutu Teologii Systematycznej na I Katedrze Teologii Dogmatycznej pełni funkcję adiunkta. Prowadzi działalność dydaktyczną w Wyższym Seminarium Duchownym w Legnicy[5]. Redaktor pozycji albumowych: Krzeszów europejska perła baroku, Bolesławieckie Sanktuarium Maryjne, Bolesławiecka Bazylika Maryjna. W tygodnikach katolickich (Niedziela, Gość Niedzielny) opublikował ponad 150 artykułów i notek, za co odznaczony został nagrodą Mater Verbi[6].

W 2017 r. został uhonorowany przez ministra kultury Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[7].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Żywa wiara i ład moralny największym bogactwem człowieka, rodziny i narodu, peregrynacja relikwii św. Wojciecha i św. Stanisława - Patronów Polski w diecezji legnickiej 27 marca - 29 maja 2004, pomoce duszpsterskie (red.), Legnica 2004.
  • Ingres Ks. Biskupa Stefana Cichego Biskupa Legnickiego. Katedra legnicka 30 IV 2005, godz. 11.30, (red.), Legnica 2005.
  • Synod Pięćdziesiątnicą Kościoła. Praca zbiorowa, (red.), Wrocław 2009.
  • Pan mój i Bóg mój! uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli" (J 20,28-29). Teologia Eucharystii w dobie I Kongresu Eucharystycznego Diecezji Legnickiej (oprac.), Dzierżoniów 2014.
  • Eucharystia w dogmatycznych dziełach św. Ambrożego i św. Augustyna. Szkice patrystyczne, Lublin 2014.
  • Bolesławiecki dom łaski Maryi, Bolesławiec 2016.
  • Służyć w miłości. Biskup Stefan Regmunt w 25 rocznicę święceń biskupich. Posługa w diecezji legnickiej, Zielona Góra 2019.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Schematyzm diecezji legnickiej, Legnica 1997, s. 58.
  2. a b ks. Władysław Bochnak oprac., Początki diecezji legnickiej, Legnica 2004, s. 477.
  3. ks. Grzegosz Wieszewski, Duch wiary i nadziei, [w:] Gość legnicki, 2005, nr 9, s. VIII.
  4. Duszpasterze [online], Parafia pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Węglińcu [dostęp 2024-04-17] (pol.).
  5. Noty o autorach, [w:] Wrocławski Przegląd Teologiczny, nr 18/1 (2010), s. 317.
  6. Rocznik Bolesławiecki 2012, tom V, Bolesławiec 2013, s. 183.
  7. Ks. Andrzej Jarosiewicz uhonorowany przez ministra kultury. www.istotne.pl. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematyzm diecezji legnickiej, Legnica 1997.
  • ks. Władysław Bochnak oprac., Początki diecezji legnickiej, Legnica 2004.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]