Andrzej Mularczyk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Andrzej Mularczyk
Ilustracja
Andrzej Mularczyk (2015)
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1930
Warszawa

Zawód, zajęcie

pisarz, scenarzysta filmowy, autor reportaży, twórca słuchowisk radiowych

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski (1955)

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Andrzej Edward Mularczyk (ur. 13 czerwca 1930 w Warszawie) – polski pisarz, scenarzysta filmowy, autor reportaży, twórca słuchowisk radiowych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Miejscem jego debiutu literackiego było konspiracyjne pismo „Dźwigary”, które zamieściło jego publikację (anonimowo) w 1943. Po wojnie uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie[1]. W 1949 rozpoczął działalność dziennikarską, jednocześnie studiując na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Studia te ukończył w 1955, w tym samym roku wstąpił do Związku Literatów Polskich. W latach 1948–1955 był członkiem ZMP[2].

W 1953 nawiązał współpracę z Polskim Radiem, a w 1955 został tam zatrudniony na stałe[3]. Był reporterem i publicystą tygodnika „Świat”. W 1964 został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W latach 1970–1977 pracował jako kierownik literacki w Zespole Filmowym Iluzjon. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiej Akademii Filmowej.

Wśród około 40 filmów powstałych na podstawie jego scenariuszy znalazły się trylogia Sami swoi, Nie ma mocnych, Kochaj albo rzuć, a także serial telewizyjny Dom. Współtworzył również scenariusz do filmu Katyń Andrzeja Wajdy[4]. Autor publikacji Post mortem: Katyń – opowieść filmowa poświęconej zbrodni katyńskiej. Pod pseudonimem Andrzej Jurek wspólnie z Jerzym Janickim napisał scenariusz filmu Liczę na wasze grzechy.

Brat pisarza Romana Bratnego.

Antologia[edytuj | edytuj kod]

W 2006 nakładem toruńskiego Wydawnictwa Adam Marszałek ukazała się drukiem tekstowa antologia ze scenariuszami słuchowisk Andrzeja Mularczyka, zatytułowana Cicho, szeptem i na ucho[5], będąca pierwszą częścią serii Słuchowiska Polskiego Radia[5]. Na zbiór złożyły się oryginalne teksty piętnastu słuchowisk emitowanych na antenie Polskiego Radia w latach 1981–2005 i wyprodukowanych przez Teatr Polskiego Radia[5]:

  1. Z głębokości wód,
  2. W każdą pierwszą niedzielę,
  3. Goryl, czyli ostatnie zadanie,
  4. Dom na kościach, czyli do zobaczenia nasza nadziejo,
  5. Cyrk odjechał, lwy zostały,
  6. Oszołom,
  7. Solo na trąbkę,
  8. Wolny pies Iwan,
  9. Ta piękna, co zeszła na psy,
  10. Radosna orkiestra wiecznego spoczynku,
  11. Drugi brzeg, czyli pan młody w żałobie,
  12. Bolero,
  13. Cicho, szeptem i na ucho,
  14. Koniec świata jest co dzień,
  15. Happening, czyli nocna komedia z karawanem w tle.

Filmografia (scenariusz)[edytuj | edytuj kod]

Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]

  • Towarzysze z Dąbrowy (współautor: Jerzy Janicki, 1953)
  • Karuzela (1954)
  • Gwiazdy w kałużach (1957)
  • Metryki do wglądu (współautor: Krzysztof Kąkolewski, 1963)
  • Sami swoi (1967)
  • Co się komu śni (1968)
  • Jeszcze słychać śpiew i rżenie koni. Opowieści filmowe (1971)
  • Nie ma mocnych (1974)
  • To co zdarzy się jutro (1975)
  • Musisz to wypić do dna (1976)
  • Niespotykanie spokojny człowiek (1977)
  • Kwiaty z pierza (1978)
  • Świeży zapach dzikiej mięty (1979)
  • Wielki podryw (1979)
  • Czyim ja żyłem życiem (1983)
  • Cudownie ocalony (1989)
  • Drzazga (1989)
  • Siostra. Historia pewnej zbrodni (1990)
  • Śmietnik Pana Boga (1993)
  • Kochaj albo rzuć (1994)
  • Polskie miłości (1998)
  • Dom. Opowieść filmowa (współautor: Jerzy Janicki, 1998)
  • Cicho, szeptem i na ucho (2006)
  • Polskie miłości i pięć nowych opowieści (2006)
  • Post mortem. Katyń. Opowieść filmowa (2007)
  • Każdy żyje jak umie (2011)
  • Ścieżka (2015)
  • Co się komu śni i inne historie (2015)

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Andrzej Mularczyk. W: Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny. Jadwiga Czachowska, Alicja Szałagan (red.). T. 5., L-M. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1997, s. 503. ISBN 83-02-05444-5. [dostęp 2021-02-11].
  2. ↑ Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 646. ISBN 83-223-2073-6.
  3. ↑ a b Warszawa. Diamentowy Mikrofon dla Andrzeja Mularczyka. e-teatr.pl, 12 lutego 2005. [dostęp 2015-04-05].
  4. ↑ Katyń według Wajdy. onet.pl, 21 listopada 2005. [dostęp 2015-04-05].
  5. ↑ a b c Andrzej Mularczyk – Cicho, szeptem i na ucho. polskieradio.pl, 2 lutego 2011. [dostęp 2015-04-05].
  6. ↑ Droga. tvp.pl. [dostęp 2021-06-05].
  7. ↑ Teatr Polskiego Radia. teatry.art.pl, 28 września 2006. [dostęp 2015-04-05].
  8. ↑ Wielki Splendor – nagrody Teatru Polskiego Radia wręczone. prsa.com.pl, 1 grudnia 2008. [dostęp 2015-04-05].
  9. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lutego 2001 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2001 r. nr 12, poz. 191).
  10. ↑ Andrzej Mularczyk, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy). [online] [dostęp 2021-08-19].
  11. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].
  12. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2012 r. poz. 81).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Mularczyk&oldid=68291730”