Andrzej Nawrocki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Nawrocki
Ilustracja
dr inż. Andrzej Nawrocki
Data i miejsce urodzenia

21 września 1931
Łódź

Data i miejsce śmierci

25 września 2008
Łódź

docent nauk włokienniczych
Alma Mater

Politechnika Łódzka

Doktorat

1970

Uczelnia

Instytut Włókiennictwa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Andrzej Mateusz Nawrocki (ur. 21 września 1931 w Łodzi, zm. 25 września 2008 tamże) – polski włókiennik.

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Niemal przez cały okres okupacji uczestniczył w tajnym nauczaniu na poziomie szkoły powszechnej i gimnazjum. Po wojnie ukończył XVI Państwowe Gimnazjum Męskie (dawne A. Zimowskiego). W 1950 zdał maturę w VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Asnyka w Łodzi. W 1956 uzyskał tytuł magistra inżyniera na Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej w specjalności dziewiarza. W 1963 został adiunktem naukowo-badawczym w Instytucie Włókiennictwa w Łodzi. W 1970 uzyskał stopień naukowy doktora nauk technicznych po obronie pracy pt. Wpływ niektórych parametrów struktury przędzy i dzianiny na przepuszczalność pary wodnej przez dzianinę, a w 1973 został docentem.

Działalność zawodowa i naukowo-badawcza[edytuj | edytuj kod]

Kierownik Sekcji Surowcowej w Centralnym Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego i Pończoszniczego w Łodzi (1956–1962) – będąc współtwórcą koncepcji wytwarzania materiałów dla potrzeb medycyny, prowadził prace naukowo-badawcze nad ustaleniem technologii produkcji tych wyrobów.

Zastępca kierownika Zakładu Dziewiarstwa w Instytucie Włókiennictwa w Łodzi (1962–1972) – prowadził prace dotyczące nowych kierunków zastosowania dzianin oraz prace badawcze nad wytwarzaniem materiałów obiciowych, podszewek i taśm elastycznych techniką dziewiarską, a także badania naukowe w zakresie fizjologii wyrobów dzianych. Swoje doświadczenia nabyte w praktyce zawodowej oraz pogłębione w wyniku stałego kontaktu z literaturą techniczną, przekazywał w formie publikacji w czasopismach „Odzież”, „Technik Włókienniczy”, w „Pracach Instytutu Włókiennictwa”, w „Zeszytach Informacyjnych IW”, w Biuletynie Informacyjnym Centralnego Laboratorium Przemysłu Dziewiarskiego i Pończoszniczego oraz w skryptach wydawanych przez NOT. Jest współautorem książki pt. Przerób włókien chemicznych wydanej w 1967 oraz Poradnika Inżyniera-Włókiennictwo wydanego w 1978. W latach 1967–1969 prowadził wykłady w ramach kursów organizowanych przez UNIDO pod auspicjami ONZ dla stypendystów z krajów rozwijających się oraz wykłady organizowane przez NOT.

Zastępca Dyrektora ds. Naukowo-Badawczych w Centralnym Laboratorium Dziewiarstwa (potem "TRICOMED" [1]), przekształconym następnie w Instytut Technik i Technologii Dziewiarskich „TRICOTEXTIL” (1972–1998) – nadal uczestniczył w pracach badawczych dla potrzeb medycyny, będąc w większości przypadków ich koordynatorem. Ponadto brał udział w pracach związanych z wprowadzaniem nowych surowców i technologii w przemyśle dziewiarskim. Przez szereg lat inicjował nowy kierunek badań zmierzających do wytwarzania techniką dziewiarską, bądź z jej udziałem, wyrobów niekonwencjonalnych, np. ubiorów ochronnych dla motocyklistów, wyrobów dla potrzeb sadownictwa, żeglarstwa itp.

Już na emeryturze kontynuował pracę naukową i badawczą jako samodzielny pracownik naukowy na stanowisku docenta w ww. Instytucie (1998–2007), walcząc jednocześnie z nasilającą się chorobą.

Dorobek[edytuj | edytuj kod]

Autor bądź współautor 29 prac naukowo-badawczych z zakresu dziewiarstwa i medycyny; współautor 3 publikacji książkowych oraz 25 publikacji w czasopismach technicznych. Recenzent 3 prac doktorskich, promotor 15 prac dyplomowych inżynierskich i magisterskich. Współautor 11 patentów i wzorów użytkowych.

Działalność naukowo-badawcza i społeczna[edytuj | edytuj kod]

Będąc stałym członkiem Międzynarodowej Federacji Specjalistów Dziewiarzy, uczestniczył pięciokrotnie w organizowanych przez Federację Kongresach w NRD, Szwajcarii, Bułgarii, na Węgrzech i w Polsce. Był członkiem pięciu Rad Naukowych: w Instytucie Włókiennictwa, w COBR Przemysłu Dziewiarskiego, w COBR Przemysłu Jedwabniczo – Dekoracyjnego, w COBR Przemysłu Odzieżowego oraz w COBR Przemysłu Poligraficznego w Warszawie; członkiem Komisji ds. Specjalizacji Zawodowej Inżynierów w Resorcie Przemysłu Chemicznego i Lekkiego, członkiem Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej działającej przy Ministrze Przemysłu Lekkiego (1975 – 78). Działał jako członek Głównej Komisji Kwalifikacyjnej Rzeczoznawców SWP. Był przewodniczącym Zespołu Technologicznego Dziewiarzy SWP w Łodzi, a następnie wiceprzewodniczący Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Włókienników Polskich. Współpracował z Politechniką Łódzką.

Pełnił funkcję redaktora działowego Komitetu Redakcyjnego Wydawnictwa ROINTE, był członkiem Rad Programowych „Przeglądu Włókienniczego” i „Technika Włókienniczego” oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego „Polimerów w medycynie”.

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda Państwowa (zespołowa) II stopnia w dziedzinie nauki „za udział w opracowaniu technologii i w biologicznej ocenie przydatności materiałów alloplastycznych potrzebnych w chirurgii” (1964)
  • Nagroda Państwowa (zespołowa) II stopnia w dziedzinie nauki „za udział w opracowaniu, wytwarzaniu i zastosowaniu materiałów biomedycznych wykonanych techniką dziewiarską” (1986)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki za udział w realizacji pracy: Przepona dziana z włókien syntetycznych dla odsączania wody z podsadzki hydraulicznej w kopalniach (1970)
  • Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1989) nadany za działalność naukową, przede wszystkim w odniesieniu do biomateriałów wytwarzanych techniką dziewiarską
  • Srebrna (1974) i Złota (1985) Odznaka „Zasłużony Pracownik Przemysłu Lekkiego”, Srebrna Odznaka Honorowa NOT (1979), Srebrna (1974) i Złota (1987) Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Włókienników Polskich, Honorowa Odznaka i Nagroda Miasta Łodzi za osiągnięcia w zastosowaniu tworzyw sztucznych w medycynie.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty (51 lat wspólnego pożycia), dwóch synów, troje wnucząt.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kto jest kim w polskiej medycynie – Informator biograficzny, Wydawnictwo "Interpress", Warszawa 1987, s. 464
  • Informator NAUKI POLSKIEJ, tom 4 – LUDZIE NAUKI – 1995/96, Ośrodek Przetwarzania Informacji, Warszawa 1996, s. 457
  • Dr inż. Andrzej Mateusz Nawrocki, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2009-03-12].[martwy link]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]