Andrzej Neimitz

Andrzej Neimitz
Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1947 ; Warszawa
	Profesor nauk technicznych
	Specjalność: mechanika ciała stałego, mechanika pękania
Alma Mater	Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie
Doktorat	1976 ; Politechnika Świętokrzyska
Habilitacja	1986 ; Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN
Profesura	4 stycznia 1995
	Doktor honoris causa; Politechnika Świętokrzyska – 23 października 2017
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Świętokrzyska
Stanowisko	profesor zwyczajny
	Rektor
Okres spraw.	1990–1996
Poprzednik	Zbigniew Kowal
Następca	Henryk Frąckiewicz
	Dziekan
Wydział	Mechaniczny PŚk
Okres spraw.	1987–1990
	Odznaczenia

Andrzej Neimitz (ur. 27 listopada 1947 w Warszawie^[1]) – polski inżynier, specjalista w zakresie mechaniki pękania, profesor nauk technicznych, profesor zwyczajny Politechniki Świętokrzyskiej, rektor tej uczelni w latach 1990–1996.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Kielcach (1965). W 1971 ukończył studia na Wydziale Metalurgicznym Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1976 na Politechnice Świętokrzyskiej, natomiast stopień doktora habilitowanego w 1986 w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN^[1]. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych otrzymał 4 stycznia 1995^[2].

W latach 1971–1972 pracował jako konstruktor w Kieleckich Zakładach Wyrobów Metalowych Polmo-SHL. Od 1972 związany z Politechniką Świętokrzyską, na której doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego (1997)^[3]. W latach 1987–1990 był dziekanem Wydziału Mechanicznego, natomiast w latach 1990–1996 pełnił funkcję rektora PŚk^[1]. Na Politechnice Świętokrzyskiej kierował ponadto Katedrą Podstaw Konstrukcji Maszyn^[2].

Specjalizuje się w mechanice ciała stałego oraz mechanice pękania. Wypromował sześciu doktorów nauk technicznych^[2]. Opublikował 180 prac naukowych, w tym pięć książek. W latach 1987–2014 był członkiem Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk, w latach 1990–2016 przewodniczył Polskiej Grupie Mechaniki Pękania, a w latach 1990–1993 oddziałowi kieleckiemu Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej^[4].

23 października 2017 otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Świętokrzyskiej^[4].

W 2002, za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[5]. Otrzymał też Złoty Krzyż Zasługi (1989), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2003), Medal im. prof. Stanisława Kocańdy (2010) i Medal Politechniki Świętokrzyskiej (2010)^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c Złota księga nauki polskiej 2006. Naukowcy zjednoczonej Europy. Gliwice: Mastermedia, 2006, s. 555–556.
↑ ^a ^b ^c Prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-11-04] .^{[martwy link]}
↑ Prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz. tu.kielce.pl. [dostęp 2018-11-04].
↑ ^a ^b ^c 17. Doktor Honoris Causa – prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz. tu.kielce.pl. [dostęp 2018-11-04].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lipca 2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2002 r. nr 50, poz. 722).

[zknp-1] Złota księga nauki polskiej 2006. Naukowcy zjednoczonej Europy. Gliwice: Mastermedia, 2006, s. 555–556.

[ln-2] Prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2018-11-04] .^{[martwy link]}

[3] Prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz. tu.kielce.pl. [dostęp 2018-11-04].

[dhc-4] 17. Doktor Honoris Causa – prof. dr hab. inż. Andrzej Neimitz. tu.kielce.pl. [dostęp 2018-11-04].

[5] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 12 lipca 2002 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2002 r. nr 50, poz. 722).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]