Andrzej Starkowiecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Starkowiecki
Herb
Herb „Łodzia”
Miejsce urodzenia

Starkówiec (?)

Data śmierci

1664

Ojciec

Maciej Starkowiecki

Matka

Jadwiga z Bełdowskich (?)

Rodzeństwo

Anna, Barbara, Dorota, Katarzyna, Piotr

Andrzej Starkowiecki herbu Łodzia (zm. w 1664 roku) – kasztelan kamieński i łęczycki, starosta koniński.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Starkowiecki wywodził się z wielkopolskiej rodziny herbu Łodzia. Data jego narodzin nie jest znana, być może urodził się we wsi Starkówiec w województwie kaliskim[1].

Pierwszym widocznym w źródłach etapem karier Andrzeja był urząd sekretarza królewskiego na dworze Wazów, w latach 1646–1654. Kolejne sprawowane urzędy to: łowczy kaliski (od 1646 roku), kasztelania kamieńska (po 20 grudnia 1646 roku), starostwo konińskie (w latach 1660–1661) i kasztelania łęczycka (od 26 czerwca 1661 roku). Dodatkowo w zastępstwie za Bogusława Leszczyńskiego w 1659 roku zasiadał w sądach jurydyki kaliskiej[2].

W 1650 roku Starkowiecki uczestniczył w poselstwie do Ferdynanda III Habsburga. W 1656 roku brał udział w wojnie ze Szwecją, walcząc, prawdopodobnie pod dowództwem Jana Piotra Opalińskiego, w bitwach pod Lesznem, Kościanem i Kaliszem, być może uczestniczył w negocjacjach pokojowych. Na sejmie 1661 roku był członkiem komisji do spraw ustalenia granicy Rzeczypospolitej z Pomorzem, Brandenburgią i Śląskiem[2].

Andrzej Starkowiecki miał pisać wiersze, zarówno w łacinie jak i języku polskim, żadne jednak nie zachowały się. Inne niezachowane jego dzieło nosiło tytuł Sereniss. Vladislai IV Pol. et Suee. Regis Epistolae resque gloriosae gestae ab annis 1643–1644[2].

Zmarł w 1664 roku, przed 28 sierpnia[2].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Ojcem Andrzeja był Maciej Starkowiecki (1585–1647), pochowany w kobylińskim kościele. Matką była prawdopodobnie Jadwiga z Bełdowskich. Andrzej miał następujące rodzeństwo:

Andrzej ożenił się z Katarzyną ze Smoszewskich (zm. ok. 1678), córką kasztelana sanockiego Stanislawa Smoszewskiego. Mieli sześcioro dzieci, z których pięć zmarło w dzieciństwie. Rodziców przeżył Stanisław (1654–1733), jezuita[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Gąsiorowski 2003–2004 ↓, s. 318–319.
  2. a b c d e Gąsiorowski 2003–2004 ↓, s. 319.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Gąsiorowski: Starkowiecki Piotr. W: Polski Słownik Biograficzny. Andrzej Romanowski (red. nacz.). T. XLII. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Naukowego Societas Vistulana, 2003–2004, s. 318–319. ISBN 83-86301-01-5. (pol.).