Andrzej Tymowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Tymowski
Nowakowski
Ilustracja
Andrzej Tymowski w latach młodzieńczych
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1922
Łódź

Data i miejsce śmierci

15 października 2002
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

prawnik, socjolog

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

profesor doktor habilitowany

Uczelnia

Uniwersytet Warszawski
Uniwersytet Jagielloński
Uniwersytet Paryski

Wydział

wydział prawa

Rodzice

Jan Tymowski, Celina z domu Bojanowska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941)
Tablica upamiętniająca socjologa Andrzeja Tymowskiego na ul. Górnośląskiej 39 w Warszawie, na budynku Śródmiejskiego Ośrodka Opiekuńczego im. Andrzeja Tymowskiego

Andrzej Tymowski herbu Sas ps. Nowakowski (ur. 22 grudnia 1922 w Łodzi, zm. 15 października 2002 w Warszawie) – polski socjolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW, Dyrektor Programów Międzynarodowych, kapral podchorąży Armii Krajowej, intendent III plutonu 3. kompanii batalionu „Parasol”, powstaniec warszawski.

II wojna światowa[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana Tymowskiego i Celiny Bojanowskiej. Podczas okupacji hitlerowskiej początkowo działał w kompanii „Wawer” batalionu „Kiliński”. Następnie wprowadzony przez Jerzego Jarkiewicza (ps. „Leszek”) w szeregi batalionu „Parasol”. W stopniu kaprala podchorążego pełnił tam m.in. funkcję intendenta III plutonu 3. kompanii. Brał również udział w akcjach bojowych (m.in. odbicie z rąk niemieckich Benedykta Sylwestrowicza ps. „As”; znajdował się w grupie osłony). W 1944 uczestniczył w powstaniu warszawskim. Ciężko ranny na Woli, przeszedł amputację nogi.

Edukacja i tytuły naukowe[edytuj | edytuj kod]

Student prawa na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. W 1945 r. zdobył tytuł magistra prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 40. studiował nauki ekonomiczne na Sorbonie we Francji. W 1951 r. uzyskał stopień doktora praw. Od 1964 r. pracował w Instytucie Pracy. W latach 70. odbywał staż na European Centre for Social Wolafre Training w Wiedniu. W 1976 r. był ekspertem przy ONZ w grupie debatującej w sprawie minimum poziomu życia. Dwa lata później otrzymał od Rady Państwa tytuł profesora nadzwyczajnego nauk ekonomicznych.

Funkcje[edytuj | edytuj kod]

Od 1978 r. był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnił tam również funkcję prorektora. W latach 80. był radnym Stołecznej Rady Narodowej. W sierpniu 1980 r. znajdował się w grupie ekspertów przybyłych z Warszawy, którzy wsparli Międzyzakładowy Komitet Strajkowy na Pomorzu. W latach 1981-1982 pełnił rolę wiceprzewodniczącego Rady Programowo-Konsultacyjnej przy Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych NSZZ Solidarność. Od 1984 r. był dyrektorem Instytutu Profilaktyki i Resocjalizacji. Od 1986 do 1989 r. zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. W latach 90. był przewodniczącym Rady Polityki Społecznej przy Prezydencie Rzeczypospolitej Polskiej[1]. Był również wykładowcą WSSE[2].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 229-3-23/24)[3].

Grób Wiesława Chrzanowskiego i Andrzeja Tymowskiego na Starych Powązkach

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

W 2008 r. jego imieniem nazwano Śródmiejski Ośrodek Opiekuńczy w Warszawie[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Biogramy – polityka socjalna. Andrzej Tymowski. PWN biznes. [dostęp 2011-03-31].
  2. WSSE – kadra. Wyższa Szkoła Społeczno-Ekonomiczna. [dostęp 2011-03-31].
  3. Cmentarz Stare Powązki: WIESŁAW CHRZANOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-24].
  4. Medal im. W. Szuberta. Komitet Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN. [dostęp 2011-03-31].
  5. Nadanie imienia Śródmiejskiemu Ośrodkowi Opiekuńczemu w Warszawie. Strona Śródmieścia, dzielnicy m. st. Warszawy. [dostęp 2011-03-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Piotr Stachiewicz: "Parasol". Dzieje Oddziału do Zadań Specjalnych Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej Armii Krajowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-0273-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]