Angelino Alfano
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 31 października 1970 Agrigento |
|
| Minister spraw zagranicznych Włoch | ||
| Okres | od 12 grudnia 2016 | |
| Poprzednik | Paolo Gentiloni | |
| Minister spraw wewnętrznych Włoch | ||
| Okres | od 28 kwietnia 2013 do 12 grudnia 2016 |
|
| Przynależność polityczna | Nowa Centroprawica | |
| Poprzednik | Anna Maria Cancellieri | |
| Następca | Marco Minniti | |
| Minister sprawiedliwości Włoch | ||
| Okres | od 8 maja 2008 do 27 lipca 2011 |
|
| Przynależność polityczna | Lud Wolności | |
| Poprzednik | Luigi Scotti | |
| Następca | Nitto Francesco Palma | |
Angelino Alfano (ur. 31 października 1970 w Agrigento) – włoski polityk i prawnik, parlamentarzysta, od 2008 do 2011 minister sprawiedliwości, w latach 2013–2014 wicepremier, od 2013 do 2016 minister spraw wewnętrznych, od 2016 minister spraw zagranicznych.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent prawa na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie, uzyskując następnie doktorat.
Politycznie zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji, a po jej rozwiązaniu w latach 90. przystąpił do Forza Italia. Uzyskał mandat radnego regionu Sycylia, został też osobistym sekretarzem Silvia Berlusconiego.
Od 2001 zasiada parlamencie jako poseł do Izby Deputowanych XIV, XV, XVI i XVII kadencji. Po zwycięstwie centroprawicowego Ludu Wolności i jego koalicjantów w przedterminowych wyborach w 2008 powołano go w skład Rady Ministrów na urząd ministra sprawiedliwości.
W 2011 premier Silvio Berlusconi zapowiedział, że Angelino Alfano powinien zostać jego następcą. Objął wówczas stanowisko krajowego sekretarza politycznego Ludu Wolności, by przygotować tę organizację do kolejnych wyborów parlamentarnych[1]. W konsekwencji 27 lipca 2011 odszedł z rządu.
28 kwietnia 2013 objął stanowisko wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych w koalicyjnym rządzie Enrica Letty[2].
Angelino Alfano sprzeciwił się żądaniom wyjścia z koalicji, które deklarował Silvio Berlusconi. Nie przystąpił też do nowo powołanej przez byłego premiera (w miejsce Ludu Wolności) partii Forza Italia. Dzień przed rozwiązaniem PdL, 15 listopada 2013, wraz ze swoimi zwolennikami (w tym wszystkimi ministrami ze swojego ugrupowania) powołał nową formację polityczną pod nazwą Nowa Centroprawica[3].
W powołanym 22 lutego 2014 rządzie Mattea Renziego pozostał ministrem spraw wewnętrznych[4], ale nie zachował stanowiska wicepremiera. 12 grudnia 2016 w nowo utworzonym gabinecie Paola Gentiloniego przeszedł na stanowisko ministra spraw zagranicznych[5].
18 marca 2017 NCD została rozwiązana. Tego samego dnia jej działacze powołali nowe ugrupowanie pod nazwą Alternativa Popolare, a Angelino Alfano został przewodniczącym tej formacji[6]. W grudniu 2017 ogłosił, że nie wystartuje w kolejnych wyborach parlamentarnych[7], w tym samym miesiącu AP została rozwiązana.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Italy's Berlusconi sees Angelino Alfano as successor (ang.). bbc.co.uk, 8 lipca 2011. [dostęp 2013-04-28].
- ↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri (wł.). il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28].
- ↑ Silvio Berlusconi's heir Angelino Alfano forms new party in Italy (ang.). independent.co.uk, 15 listopada 2013. [dostęp 2013-11-23].
- ↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa (wł.). la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22].
- ↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario (wł.). ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12].
- ↑ Ncd si scioglie, Alfano battezza „Alternativa Popolare” (wł.). la Repubblica.it, 18 marca 2017. [dostęp 2017-03-29].
- ↑ Italy's former PM Renzi loses more allies as election nears (ang.). reuters.com, 6 grudnia 2016. [dostęp 2017-03-29].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Angelino Alfano na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji (wł.). [dostęp 2013-04-28].
- Nota biograficzna na stronie rządu Republiki Włoskiej (wł.). [dostęp 2013-04-28].
