Angelino Alfano

Angelino Alfano
Data i miejsce urodzenia	31 października 1970 ; Agrigento
	Przewodniczący OBWE
Okres	od 1 stycznia 2018; do 1 czerwca 2018
Poprzednik	Karin Kneissl
Następca	Enzo Moavero Milanesi
	Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres	od 12 grudnia 2016; do 1 czerwca 2018
Przynależność polityczna	Alternativa Popolare
Poprzednik	Paolo Gentiloni
Następca	Enzo Moavero Milanesi
	Minister spraw wewnętrznych Włoch
Okres	od 28 kwietnia 2013; do 12 grudnia 2016
Przynależność polityczna	Nowa Centroprawica
Poprzednik	Anna Maria Cancellieri
Następca	Marco Minniti
	Minister sprawiedliwości Włoch
Okres	od 8 maja 2008; do 27 lipca 2011
Przynależność polityczna	Lud Wolności
Poprzednik	Luigi Scotti
Następca	Nitto Francesco Palma
	Multimedia w Wikimedia Commons

Angelino Alfano (ur. 31 października 1970 w Agrigento) – włoski polityk i prawnik, parlamentarzysta, od 2008 do 2011 minister sprawiedliwości, w latach 2013–2014 wicepremier, od 2013 do 2016 minister spraw wewnętrznych, od 2016 do 2018 minister spraw zagranicznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent prawa na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie, uzyskał następnie doktorat.

Politycznie zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji, a po jej rozwiązaniu w latach 90. przystąpił do Forza Italia. Uzyskał mandat radnego regionu Sycylia, został też osobistym sekretarzem Silvia Berlusconiego.

Od 2001 zasiada parlamencie jako poseł do Izby Deputowanych XIV, XV, XVI i XVII kadencji. Po zwycięstwie centroprawicowego Ludu Wolności i jego koalicjantów w przedterminowych wyborach w 2008 powołano go w skład Rady Ministrów na urząd ministra sprawiedliwości.

W 2011 premier Silvio Berlusconi zapowiedział, że Angelino Alfano powinien zostać jego następcą. Objął wówczas stanowisko krajowego sekretarza politycznego Ludu Wolności, by przygotować tę organizację do kolejnych wyborów parlamentarnych^[1]. W konsekwencji 27 lipca 2011 odszedł z rządu.

28 kwietnia 2013 objął stanowisko wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych w koalicyjnym rządzie Enrica Letty^[2].

Angelino Alfano sprzeciwił się żądaniom wyjścia z koalicji, które deklarował Silvio Berlusconi. Nie przystąpił też do nowo powołanej przez byłego premiera (w miejsce Ludu Wolności) partii Forza Italia. Dzień przed rozwiązaniem PdL, 15 listopada 2013, wraz ze swoimi zwolennikami (w tym wszystkimi ministrami ze swojego ugrupowania) powołał nową formację polityczną pod nazwą Nowa Centroprawica^[3].

W powołanym 22 lutego 2014 rządzie Mattea Renziego pozostał ministrem spraw wewnętrznych^[4], ale nie zachował stanowiska wicepremiera. 12 grudnia 2016 w nowo utworzonym gabinecie Paola Gentiloniego przeszedł na stanowisko ministra spraw zagranicznych^[5].

18 marca 2017 NCD została rozwiązana. Tego samego dnia jej działacze powołali nowe ugrupowanie pod nazwą Alternativa Popolare, a Angelino Alfano został przewodniczącym tej formacji^[6]. W grudniu 2017 ogłosił, że nie wystartuje w kolejnych wyborach parlamentarnych^[7]. Od 1 stycznia do 1 czerwca 2018 pełnił funkcję przewodniczącego OBWE^[8]. 1 czerwca 2018 polityk zakończył pełnienie funkcji rządowej.

W 2019 został prezesem Gruppo San Donato, grupy włoskich szpitali prywatnych^[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Italy's Berlusconi sees Angelino Alfano as successor. bbc.co.uk, 8 lipca 2011. [dostęp 2013-04-28]. (ang.).
↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).
↑ Silvio Berlusconi's heir Angelino Alfano forms new party in Italy. independent.co.uk, 15 listopada 2013. [dostęp 2013-11-23]. (ang.).
↑ Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).
↑ Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).
↑ Ncd si scioglie, Alfano battezza „Alternativa Popolare”. la Repubblica.it, 18 marca 2017. [dostęp 2017-03-29]. (wł.).
↑ Italy's former PM Renzi loses more allies as election nears. reuters.com, 6 grudnia 2016. [dostęp 2017-03-29]. (ang.).
↑ Angelino Alfano. osce.org. [dostęp 2022-12-06]. (ang.).
↑ Alessandra Corica: Dalla politica alla sanità, nuova vita per Angelino Alfano: l'ex ministro diventa presidente del Gruppo San Donato. repubblica.it, 9 lipca 2019. [dostęp 2021-07-28]. (wł.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Angelino Alfano. camera.it. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
Nota biograficzna na stronie rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[1] Italy's Berlusconi sees Angelino Alfano as successor. bbc.co.uk, 8 lipca 2011. [dostęp 2013-04-28]. (ang.).

[ilsole-2] Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. il Sole 24 Ore.com, 27 kwietnia 2013. [dostęp 2013-04-28]. (wł.).

[3] Silvio Berlusconi's heir Angelino Alfano forms new party in Italy. independent.co.uk, 15 listopada 2013. [dostęp 2013-11-23]. (ang.).

[4] Nasce il governo Renzi, ecco i ministri. Alfano al Viminale, Padoan all'Economia. Mogherini agli Esteri, Pinotti alla Difesa. la Repubblica.it, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-22]. (wł.).

[5] Governo Gentiloni: lista ministri. Alfano Esteri, Minniti Interni, Lotti Sport, Fedeli Istruzione. Boschi sottosegretario. ilfattoquotidiano.it, 12 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-12]. (wł.).

[6] Ncd si scioglie, Alfano battezza „Alternativa Popolare”. la Repubblica.it, 18 marca 2017. [dostęp 2017-03-29]. (wł.).

[7] Italy's former PM Renzi loses more allies as election nears. reuters.com, 6 grudnia 2016. [dostęp 2017-03-29]. (ang.).

[8] Angelino Alfano. osce.org. [dostęp 2022-12-06]. (ang.).

[9] Alessandra Corica: Dalla politica alla sanità, nuova vita per Angelino Alfano: l'ex ministro diventa presidente del Gruppo San Donato. repubblica.it, 9 lipca 2019. [dostęp 2021-07-28]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

Angelino Alfano

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Menu nawigacyjne