Angina
| Tonsillitis acuta vel purulenta | |
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
| DiseasesDB | |
| MedlinePlus | |
| MeSH | |
Angina (łac. angina, zapalenie gardła) – w najczęstszym rozumieniu ostre zapalenie migdałków podniebiennych i błony śluzowej gardła, wywołane przez bakterie paciorkowce β-hemolizujące z grupy A[1]. Jest chorobą zakaźną przenoszoną drogą kropelkową.
Objawy[edytuj | edytuj kod]
Jest to ogólna toksemia, stąd objawy nie ograniczają się tylko do lokalnych zmian na migdałkach (i to klinicznie odróżnia anginę od zapalenia migdałków czy gardła innego pochodzenia). Głównymi objawami są:
- gorączka, zwykle bardzo wysoka
- wymioty (tylko u małych dzieci – do 7. roku życia)
- poczucie rozbicia
- bóle kostno-stawowe
- zmiany miejscowe na migdałkach: początkowo ból (często bardzo silny, utrudniający połykanie, a nawet mowę), zaczerwienienie, rozpulchnienie (w skrajnych przypadkach prowadzące do mechanicznej niedrożności gardła), a do około 48 godzin od wystąpienia objawów bólowych pojawiają się masywne, śluzowo-ropne naloty.
Możliwe powikłania i leczenie[edytuj | edytuj kod]
Ze względu na podobieństwo antygenów bakteryjnych do niektórych antygenów występujących w organizmie ludzkim, istnieje zagrożenie, że wytworzone przeciwciała przeciwko bakteriom zaczną reagować z własnymi tkankami. Istnieje ryzyko takich chorób autoimmunologicznych jak gorączka reumatyczna i zapalenie kłębuszków nerkowych, a także powikłaniami miejscowymi jak ropień okołomigdałkowy czy u dzieci ropień zagardłowy.
W leczeniu potrzebne jest niezwłoczne zastosowanie antybiotyków skutecznych przeciw paciorkowcom z grupy A, z grupy penicylin[2]. Związane jest to z brakiem oporności tych bakterii na tę grupę antybiotyków[potrzebny przypis]. W wypadku uczulenia na penicylinę zaleca się cefalosporyny o wąskim spektrum działania, ewentualnie w razie nadwrażliwości typu natychmiastowego makrolidy i klindamycynę. W nawrotach zaleca się podawanie cefadroksylu lub klindamycyny[2].
Powikłaniem nawracających zakażeń bakteryjnych bywa przerost migdałków. Wskazane jest przebywanie na świeżym powietrzu około godzinę dziennie, najlepiej w godzinach wieczornych. Objawami może być również uciążliwy katar oraz bóle głowy.
Do innych powikłań należą również:
- zapalenie zatok przynosowych,
- zapalenie ucha środkowego,
- zapalenie wyrostka sutkowatego,
- zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych,
- zapalenie płuc,
- infekcyjne zapalenie wsierdzia.
Klasyfikacja ICD10[edytuj | edytuj kod]
| kod ICD10 | nazwa choroby |
|---|---|
| ICD-10: J03 | Ostre zapalenie migdałków |
| ICD-10: J03.0 | Zapalenie migdałków paciorkowcowe |
| ICD-10: J03.8 | Zapalenie migdałków spowodowane innymi określonymi drobnoustrojami |
| ICD-10: J03.9 | Nieokreślone ostre zapalenie migdałków |
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Falck G., Kjellander J., Schwan A. Recurrence rate of streptococcal pharyngitis related to hygienic measures.. „Scandinavian journal of primary health care”. 1 (16), s. 8–12, marzec 1998. PMID: 9612872.
- ↑ a b Bożena Skotnicka, Zapalenie gardła i angina [online], 12 grudnia 2012 [dostęp 2017-10-07] (pol.).
