Anik A1
| |
| Inne nazwy |
Telesat 1 |
|---|---|
| Indeks COSPAR |
1972-090A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Perygeum |
35 476 km |
| Apogeum |
35 768 km |
| Okres obiegu |
1455,5 min |
| Nachylenie |
0,4° |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
10 listopada 1972 01:14:03 UTC |
| Wymiary | |
| Wymiary |
1,83 × 3,35 m[1] |
| Masa całkowita |
540 kg |
Anik A1 (Telesat 1) – kanadyjski sztuczny satelita przeznaczony do obsługi krajowej sieci łączności satelitarnej. W języku eskimoski Anik oznacza brat[2].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Producentem satelity była amerykańska firma Hughes Aircraft przy kooperacji kanadyjskich firm Spar Aerospace i Northern Electric Company of Canada. Pod względem konstrukcyjnym zbliżony do satelitów Intelsat IV. Masa startowa satelity wyniosła 567 kg, na orbicie geostacjonarnej 270 kg (po zużyciu całego paliwa w silniku służącym do zmiany orbity). Zasilanie z 23 000 ogniw słonecznych dających początkową moc 300 W (po 7 latach 230 W)[2].
Misja[edytuj | edytuj kod]
Satelita wyniesiony został na orbitę geostacjonarną z Przylądka Kennedy'ego 10 listopada 1972 roku za pomocą amerykańskiej rakiety Delta 1914[3] (wydzierżawionej od NASA), wyposażonej w dziewięć dodatkowych silników startowych na paliwo stałe. Satelita wyposażony był w 12 transponderów zapewniających pojemność 9600 kanałów telefonicznych lub 10 kanałów telewizji kolorowej. Moc wyjściowa nadajników wynosiła 6 W. W stacjach naziemnych przyjęto częstotliwość: dla nadawania 6 GHz, dla odbioru 4 GHz. Średnica anteny stacji naziemnych wynosiła 9 m[4]. 11 stycznia 1973 roku przeprowadzono pierwszą rozmowę telefoniczną z wioski eskimoskiej koło Resolute Bay do Allan Park pod Toronto (odległość w linii prostej 3500km). Kiedy system rozpoczął pracę, na terenie Kanady znajdowały się tylko cztery stacje naziemne[2].
Anik A1 do tej pory pozostaje na orbicie zbliżonej do geostacjonarnej[5].
18 kwietnia 1973 roku wprowadzono na orbitę geostacjonarną drugiego satelitę Anik, a trzeci w roku 1975 osiągną orbitę. Satelity Anik umożliwiły nie tylko dalekosiężną łączność telefoniczną i dalekopisową, lecz także przekazywanie programów telewizyjnych nawet do niewielkich osiedli[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Anik A1. [w:] NSSDC Master Catalog [on-line]. NASA. [dostęp 2013-09-04]. (ang.).
- ↑ a b c d Paweł Elsztein: Przekazano za pośrednictwem satelity. Warszawa: Wydawnictwo Radia i Telewizji, 1979, s. 103.
- ↑ Rakieta błędnie oznaczona, użyto bowiem wariantu 1904 z silnikiem AJ-10 w stopniu drugim.
- ↑ Edmund Staniewski, Ryszard Pawlikowski: 15 lat podboju kosmosu 1957-1972. Warszawa: Wydawnictwo M.O.N., 1974, s. 69.
- ↑ Anik A1. N2YO.com - Real Time Satellite Tracking. [dostęp 2013-09-04]. (ang.).