Anna Retmaniak
Data urodzenia |
1 stycznia 1928 |
---|---|
Data śmierci |
7 lipca 2019 |
Zawód, zajęcie | |
Pracodawca |
Anna Warzecha-Retmaniak[1] (ur. 1 stycznia 1928, zm. 7 lipca 2019[2]) – polska reportażystka i dziennikarka radiowa, autorka audycji kulturalnych. Honorowa członkini ZASP[3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim, zdobyła tytuł magistra po obronie pracy dyplomowej pt. „Źródła informacji prasowej w latach 1853–1863”[4].
Karierę zawodową rozpoczęła w trakcie studiów, dołączając do zespołu przygotowującego audycję Muzyka i aktualności w Programie I Polskiego Radia[5]. Następnie pracowała w radiowej redakcji Warszawskiej Fali[6], w której zajmowała się głównie tematyką społeczną i wydarzeniami z życia stolicy[7]. Później współtworzyła magazyn Z kraju i ze świata, w którym również podejmowała problematykę społeczną[7]. W 1960 dołączyła do Naczelnej Redakcji Literackiej Polskiego Radia[7], w której przygotowywała audycje Z teatralnego afisza i Pięć minut o teatrze[8]. Na początku lat 60. rozpoczęła prowadzenie autorskiej audycji Konfrontacje — czyli dyskusje o literaturze i sztuce[9]. Od 1968 przez kolejne ponad 40 lat prowadziła autorską audycję Portret słowem malowany, w której przedstawiała wybitne postaci polskiego teatru i filmu[9]. Stworzyła także audycje: Gdy zgasną światła rampy[9], Zderzenia, Moje noce[10], Scena i ekran i Spoza widowni[11].
W 1972 została laureatką nagrody Złoty Mikrofon[7] za „wytrwałą działalność w zakresie informacji kulturalnej oraz za cykle audycji »Konfrontacje« i »Portret słowem malowany«”. W 1984 otrzymała Złoty Krzyż Zasługi, w 1988 – Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za twórczość oraz działalność radiową i telewizyjną, a w 2005 – Nagrodą im. Witolda Hulewicza dla najlepszego dziennikarza radiowego[7]. W 2011 została uhonorowana Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[1]. W 2013 została laureatką Honorowego Wielkiego Splendora za „a całokształt dorobku w dziedzinie twórczości radiowej”[12].
Wielokrotnie zasiadała w jury Ogólnopolskiego Festiwalu Komedia Talia w Tarnowie[13]. Napisała dwie książki autobiograficzne: „Zapomniany smak tryskawek” (1994) i „Portret słowem malowany” (2013)[7]. 9 grudnia 2013 w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Władysława Szpilmana w Warszawie odbył się benefis 60-lecia kariery zawodowej Anny Retmaniak[7].
Została pochowana 15 lipca 2019 na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[2].
Z mężem, Tadeuszem, miała syna, Tomasza[14].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Prezydent odznaczył pracowników Polskiego Radia. prezydent.pl, 2011-11-04. [dostęp 2024-08-03]. (pol.).
- ↑ a b Anna Retmaniak – Związek Artystów Scen Polskich ZASP. zasp.pl. [dostęp 2024-08-03]. (pol.).
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 90.
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 19, 50.
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 22–23.
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 42.
- ↑ a b c d e f g asz, tj: [wideo Benefis Anny Retmaniak — mistrzyni radiowych portretów (wideo)]. jedynka.polskieradio.pl, 2013-12-11. [dostęp 2024-08-03]. (pol.).
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 59.
- ↑ a b c IAR, dad: Nie żyje Anna Retmaniak, legenda Polskiego Radia. polskieradio.pl, 2019-07-07. [dostęp 2024-08-03]. (pol.).
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 72.
- ↑ "Żeby to uporządkować". Radiowy portret Anny Retmaniak. polskieradio24.pl, 2019-07-14. [dostęp 2024-08-03]. (pol.).
- ↑ Znamy laureatów "Splendorów" - nagród Teatru Polskiego Radia, [w:] prsa.com.pl (Polskie Radio – strona korporacyjna) [online], Polskie Radio SA, 2 grudnia 2013 [dostęp 2024-08-03] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-02] .
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 97.
- ↑ Retmaniak 2013 ↓, s. 28, 51, 206.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Anna Retmaniak: Portret słowem malowany. Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2013. ISBN 978-83-7839-559-1.