Annabrzeskie Wąwozy
51°40′30″N 15°50′00″E/51,675000 15,833333| rezerwat leśny | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Mezoregion | |
| Data utworzenia |
1977 |
| Akt prawny | |
| Powierzchnia |
56,11 ha |
| Ochrona | |
Położenie na mapie gminy Bytom Odrzański  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubuskiego  | |
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego  | |
| 51°40′30″N 15°50′00″E/51,675000 15,833333
| |
Rezerwat przyrody „Annabrzeskie Wąwozy”[1] – rezerwat przyrody w południowo-zachodniej Polsce, na terenie nadleśnictwa Szprotawa, województwo lubuskie, powiat nowosolski, gmina Bytom Odrzański.
Rezerwat położony jest w północno-zachodniej części Wzgórz Dalkowskich, na pograniczu województwa dolnośląskiego i województwa lubuskiego, około 1,0 km na południe od miejscowości Bonów.
Rezerwat został utworzony w 1977 r. Jest to rezerwat leśny o powierzchni 56,11 ha. Celem ochrony jest: zachowanie naturalnego zróżnicowania ekosystemów leśnych z zachowaniem cennych gatunków flory i fauny. Rezerwat służy dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych.
Rezerwat obejmuje bardzo ciekawą pod względem florystycznym i krajobrazowym, sfałdowaną część zalesionej wierzchowiny Wzgórz Dalkowskich poprzecinaną wąwozami. Obszar rezerwatu charakteryzuje się silnie rozwiniętą rzeźbą terenu. Najwyższe wzniesienie osiąga wysokość 220 m n.p.m. Różnice względne między szczytami wzniesień a dnem wąwozów dochodzą do 50 m. Występuje na nim las z żyzną i kwaśną buczyną niżową i rosnącymi sporadycznie dębami i świerkami. Starodrzew występujący miejscowo datuje się na 250–400 lat – buk i do 300 lat – dąb. Pozostała część lasów ma około 40–60 lat. W rezerwacie stwierdzono 192 gatunki roślin naczyniowych[2] oraz faunę typową dla starodrzewów bukowych. Zidentyfikowano również płaty roślinności ciepłolubnej z dziurawcem nadobnym (Hypericum pulchrum). Ochroną częściową objęte są gatunki występujące w runie leśnym: gnieźnik leśny, widłak jałowcowaty oraz podrzeń żebrowiec. W rezerwacie stwierdzono następujące zespoły leśne: Carici elongatae-Alnetum, Circaeo-Alnetum, Ficario-Ulmetum, Galio-Carpinetum, Luzulo pilosae-Fagetum, Melico-Fagetum, Pino-Quercetum.
Inne[edytuj | edytuj kod]
- Rezerwat nazwę swą bierze od pobliskiej miejscowości – Góry Św. Anny dawniej Annaberg.
- W najwyższym punkcie rezerwatu z uwagi na duże walory krajobrazowe wybudowano drewnianą wieżę widokową.
- Przez rezerwat prowadzi ścieżka przyrodnicza.
- Teren na którym położony jest rezerwat, kształtował lodowiec. Podłoże rezerwatu stanowią naniesione osady polodowcowe w postaci piasków gliniastych z domieszką żwiru i kamieni na glinie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 21 lipca 1977 r. w sprawie uznania za rezerwaty przyrody. (M.P. z 1977 r. nr 19, poz. 107)
- ↑ Maciantowicz M. 2005. Rezerwaty przyrody. [W:] Jermaczek A., Maciantowicz M. (red.). 2005. Przyroda Ziemi Lubuskiej. Wyd. Klubu Przyrodników, Świebodzin: 267–279.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bok Antoni, Związek Gmin „Zagłębia Miedziowego”: Przewodnik Przyrodniczo-Turystyczny, Polkowice 2006, s. 57–58, ISBN 83-88474-73-1.
- Związek Gmin „Zagłębia Miedziowego”, Mapa turystyczna, Zielona Góra 2004, ISBN 83-87873-47-0.