Antanina Abramawa
| Imię i nazwisko |
Antanina Iwanauna Abramawa |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Alma Mater |
Moskiewski Instytut Sztuki Użytkowej |
| Dziedzina sztuki |
obróbka szkła |
| Epoka |
współczesność |
| Gatunek | |
| Muzeum artysty | |
| Ważne dzieła | |
|
Wazony „Żardinierka”, „Północ”, „Suita białoruska”, „Topaz”, „Lilak”, „Twierdza Brzeska”, „Zwycięstwo”; kompozycje: „Bukiet”, „Jubileuszowe fajerwerki”, „Kwiaty”, zestawy „Jasna pamięć”, „Jubileuszowy”, „Groszek”, „Kaczuszki”, „Taśma matowa”, komplety kieliszków, przybory do dżemu i deseru | |
Antanina Iwanauna Abramawa (biał. Антаніна Іванаўна Абрамава, ros. Антонина Ивановна Абрамова, Antonina Iwanowna Abramowa; ur. 1 marca 1926 w Kanskim) – białoruska artystka zajmująca się sztuką użytkową, głównie artykułów gospodarstwa domowego w technice szkła kryształowego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się 1 marca[1] (według innych źródeł – 21 marca[2][3]) 1926 roku we wsi Kanskoje (według innych źródeł – Kapskoje[2] lub Kanskaja), w rejonie dalnierieczenskim okręgu chabarowskiego Kraju Dalekowschodniego Rosyjskiej FSRR, ZSRR[1]. Według jednego ze źródeł ukończyła Moskiewski Instytut Sztuki Użytkowej[2], inne źródła nie podają jednak tej informacji[1][3]. W 1953 roku ukończyła Leningradzkiej Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej im. W.I. Muchinej. Jej nauczycielami w specjalności byli A.A. Diejnieka i W.A. Faworski[1][2][3], pracą dyplomową – witraż w budynku stacji kolejowej w Wołgogradzie[2].
Pracę twórczą rozpoczęła w Fabryce im. J. Swierdłowa w obwodzie włodzimierskim Rosyjskiej FSRR, gdzie została skierowana po ukończeniu szkoły. Tam zdobywała doświadczenie w rzemiośle szklanym od starych mistrzów[3]. Od 1953 roku pracowała w Borysowskiej Fabryce Szkła Kryształowego im. Dzierżyńskiego[3]. Od 1959 roku[1] (według innego źródła – w latach 1960–1969[3]) pełniła tam funkcję głównej artystki[2][3]. Podjęła się wówczas naprawy procesu produkcji borysowskiego szkła, udoskonalając go pod względem artystycznym i organizacyjnym. Wykorzystała do tego celu innowacje technologiczne; w fabryce w Borysowie zaczęto wówczas gotować kolorowy kryształ i kryształ z nakładką, po raz pierwszy przetestowano barwniki ziem rzadkich: cer z tytanem, neodymem, prazeodymem itp[3].
W swojej twórczości korzysta przeważnie z zimnych technik dekorowania szkła – faset diamentowej i optycznej, piaskowania, wytrawiania[1]. Jako artystka związana z produkcją tworzy próbki artykułów gospodarstwa domowego, wykonuje także dekoracje[2]. Jako pierwsza zastosowała metodę tłoczenia w masowych wyrobach ze szkła. Dużo eksperymentuje nad rozwojem nowych ręcznie ciętych dekorów[3]. Za szczególnie interesujące zostały uznane jej prace w kolorowym krysztale i szkle[2]. Do jej głównych dzieł należą: wazony „Żardinierka”, „Północ”, „Suita białoruska”, „Topaz”, „Lilak”, „Twierdza Brzeska”, „Zwycięstwo”; kompozycje: „Bukiet”, „Jubileuszowe fajerwerki”, „Kwiaty”, zestawy „Jasna pamięć”, „Jubileuszowy”[3], „Groszek”, „Kaczuszki”, „Taśma matowa”, komplety kieliszków, przybory do dżemu i deseru[2]. Jej prace znajdują się w zbiorach Białoruskiego Związku Artystów i Narodowego Muzeum Sztuki Białorusi[3].
Od 1955 roku[3] Abramawa brała udział w wystawach w Białoruskiej SRR, na terenie ZSRR, za granicą i na wystawach międzynarodowych[2]. Jej wkład w rozwój Borysowskiej Fabryki Szkła Kryształowego sprawił, że firma zyskała uznanie w kraju i na świecie. Od 1961 roku jej przedstawiciele biorą udział w wystawach w Wietnamie, na Węgrzech, w Polsce, Ghanie, Australii, Bułgarii, Japonii. W 1969 roku zakład zaprezentował swoje produkty na nowo otwartej Wystawie Osiągnięć Gospodarki Narodowej Białorusi i od tego czasu jest jej stałym uczestnikiem[3].
Antanina Abramawa mieszka w Borysowie. Od 1964 jest członkinią Białoruskiego Związku Artystów[3].
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- Gramota Pochwalna Rady Najwyższej Białoruskiej SRR[2];
- dwa srebrne medale Wystawy Osiągnięć Gospodarki Narodowej ZSRR[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Яніцкая 1996 ↓, s. 36
- ↑ a b c d e f g h i j k l Белорусский художник Абрамова Антонина Ивановна. socrealizm.com.ua. [dostęp 2021-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-03-05)]. (ros.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Абрамова Антонина Ивановна. Borysowska Centralna Biblioteka Rejonowa im. Kołodiejewa. [dostęp 2021-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-06)]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- М.М. Яніцкая: Абрамава Антаніна Іванаўна. W: Рэдкал.: Г.П. Пашкоў і інш.: Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. T. 1: А – Аршын. Mińsk: Biełaruskaja Encykłapiedyja imia Pietrusia Brouki, 1996, s. 36. ISBN 985-11-0036-6. (biał.).