Antonín Rejcha

Antonín Rejcha
Anton Reicha
Imię i nazwisko	Antonín Josef Rejcha
Data i miejsce urodzenia	26 lutego (?) 1770 ; Praga
Pochodzenie	czeskie
Data i miejsce śmierci	28 maja 1836 ; Paryż
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, teoretyk muzyki
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Antonín Josef Rejcha, także Antoine-Joseph lub Anton Reicha (ur. 26 lutego? 1770 w Pradze, zm. 28 maja 1836 w Paryżu^[1]) – czeski kompozytor i teoretyk muzyki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Bratanek Josefa^[1]. Mając zaledwie 10 miesięcy, został osierocony przez ojca^[2]. Zaniedbywany przez matkę, nie został posłany do szkoły. Był chórzystą przy praskim kościele św. Franciszka^[1]. W 1781 roku uciekł do mieszkającego w Wallerstein w Szwabii stryja, który go adoptował^[1]. Otrzymał od stryja lekcje gry na skrzypcach, fortepianie i flecie, a w 1785 roku przeprowadził się wraz z nim do Bonn^[2]. Tam został członkiem orkiestry nadwornej elektora Maksymiliana, a także poznał Beethovena i Neefego^[1]^[2]. Samodzielnie uczył się kompozycji^[1]^[2].

W 1790 roku wstąpił na uniwersytet w Bonn, gdzie studiował matematykę i logikę^[1]. W 1794 roku wyjechał do Hamburga, gdzie udzielał lekcji fortepianu, harmonii i kompozycji, a także skupił się na komponowaniu^[1]^[2]. W 1799 roku wyjechał do Paryża z zamiarem wystawienia swoich oper, czego jednak nie udało mu się zrealizować z powodu zamknięcia teatrów, odniósł natomiast sukces jako symfonik^[1]^[2]^[3]. W 1801 roku osiadł w Wiedniu, gdzie utrzymywał znajomość z Salierim, Albrechtsbergerem i Haydnem^[1]. W 1808 roku wyjechał na stałe do Francji. Od 1818 roku uczył fugi i kontrapunktu w Konserwatorium Paryskim^[1]^[2]^[3]. W 1829 roku przyznano mu francuskie obywatelstwo^[1]^[2]. Do jego uczniów należeli Hector Berlioz, César Franck, Charles Gounod i Ferenc Liszt^[4]. W 1831 roku został odznaczony Legią Honorową, w 1835 roku zaś został, jako następca François-Adriena Boieldieu, członkiem Akademii Francuskiej^[1]^[2].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Przeszedł do historii przede wszystkim jako nauczyciel i teoretyk^[4]. Napisał 16 prac teoretycznych, w tym m.in. Traité de melodié (1814), Cours de composition musicale, ou Traité complet et raisonné d’harmonie pratique (1816–1818), Traité de haute composition musicale (1824–1826) i Art du compositeur dramatique, ou Cours complet de composition vocale (1833)^[4], a także autobiografię pt. Notes sur Antoine Reicha^[2]. Jego poglądy na temat kontrapunktu, orkiestracji i formy sonatowej wywołały ówcześnie kontrowersje w Konserwatorium, wywarły jednak wpływ na następne pokolenie muzyków, m.in. Adolfa Bernharda Marxa, Hectora Berlioza i Giacomo Meyerbeera^[3]^[4].

Jako kompozytor był reprezentantem wczesnej fazy romantyzmu^[4]. Współcześnie znany jest głównie jako twórca form kameralnych^[2]. Jego obszerna twórczość częściowo zaginęła i nie została w całości opublikowana^[4]. Pozostawił po sobie m.in. opery, utwory chóralne o charakterze religijnym i świeckim, utwory na głos solowy, symfonie, uwertury, koncerty, kompozycje kameralne na instrumenty dęte i smyczki^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 361–362. ISBN 978-83-224-0837-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2953–2954. ISBN 0-02-865530-3.
↑ ^a ^b ^c ^d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 735. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 503–504. ISBN 978-0-8108-7230-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Antonín Rejcha – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project

[encmuz-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 361–362. ISBN 978-83-224-0837-7.

[baker-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2953–2954. ISBN 0-02-865530-3.

[harvard-3] The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 735. ISBN 0-674-37299-9.

[cooper-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 503–504. ISBN 978-0-8108-7230-1.

[1]

[2]

[3]

[4]