Antoni Gorzeński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Antoni Gorzeński herbu Nałęcz (ok. 1710-1774) – chorąży kaliski i poznański, konsyliarz generalny wielkopolski konfederacji barskiej, konsyliarz województwa poznańskiego i województwa kaliskiego w konfederacji radomskiej w 1767 roku[1].

Syn Aleksandra Gorzeńskiego i jego żony Anny z Koźmińskich. Był dwukrotnie żonaty, z zawartego w 1739 r. małżeństwa z Ludwiką z Błeszyńskich doczekał się czwórki dzieci – trzech córek i syna Augustyna, druga żona, Łucja z Chwałkowskich, zmarła w 1750 r. po narodzinach syna Józefa.

Od 1740 r. był łowczym, od 1759 r. stolnikiem i od 1762 r. chorążym kaliskim. W 1769 r. mianowany chorążym poznańskim. Z ramienia sejmików średzkich w 1737 r. wyznaczony został do komisji skarbowej, w 1755 r. był komisarzem skarbowym województw poznańskiego i kaliskiego, a w 1761 r. wybrany został marszałkiem średzkiego sejmiku gospodarskiego.

W 1767 r. wybrano go konsyliarzem konfederacji województw wielkopolskich, w tymże roku podpisał również akt konfederacji radomskiej. Po przystąpieniu do konfederacji barskiej w 1769 r. wybrany został członkiem wielkopolskiej Izby Konsyliarskiej i pierwszym konsyliarzem z prawem zastępowania marszałka, wykazując na zajmowanym stanowisku wiele energii i inicjatywy, a na początku 1770 r. wysłany został jako jeden z ablegatów do konfederackiej Generalności. We wrześniu 1771 r. z jej ramienia przybył do Wielkopolski z zadaniem ożywienia tamtejszej konfederacji. Czynnie włączył się wówczas m.in. w spór między Ignacym Malczewskim a Józefem Zarembą, zakończony złożeniem tego pierwszego z urzędu marszałkowskiego.

W 1772 r. protestował przeciwko okupacji pruskiej, inicjując m.in. antypruski zjazd szlachty powiatu gnieźnieńskiego.

W 1739 r. przejął od ojca dobra dobrzyckie, spłacając rodzeństwo. Niemal dwadzieścia lat później zmuszony był do zastawienia Dobrzycy Wojciechowi z Werbna Rydzyńskiemu na trzy lata za 220 tys. złp. – nie był jednak w stanie spłacić zaciągniętych zobowiązań, które uregulował dopiero jego syn Augustyn, któremu Antoni sprzedał dobra w 1772 r.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Aleksander Kraushar, Książę Repnin i Polska, t. I, Warszawa 1900, s. 389.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]