Antoni Kamiński (pułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Kamiński
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1885
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

1942
Kosów Poleski

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty
4 Pułk Piechoty
Armia „Wschód”
4 Armia
15 Pułk Piechoty
DOK VI

Stanowiska

dowódca kompanii
kwatermistrz armii
dowódca pułku piechoty
szef sztabu okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Antoni Kamiński[1] (ur. 18 stycznia 1885 w Brzeżanach, zm. 1942 w Kosowie Poleskim) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 stycznia 1885 w Brzeżanach. Był synem Michała i Pauliny z Perczyńskich. W 1904 został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Tarnopolu. Podjął pracę nauczyciela. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i „Zarzewia”. Od 1912 działał jako delegat Polskiego Skarbu Wojskowego. Był inspektorem z ramienia Towarzystwa Szkoły Ludowej. Współpracował z „Gazetą Polską” w Czerniowcach.

Po wybuchu I wojny światowej był organizatorem trzech kompanii ochotniczych, które przystąpiły do Legionów Polskich. Służył w Legionach od 16 września 1914, biorąc udział w kampanii karpackiej. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 4 grudnia 1914. Służył w szeregach 2 pułku piechoty w składzie II Brygady, następnie 4 pułku piechoty w składzie III Brygady, w którym był dowódcą 9 kompanii w III batalionie. Awansowany do stopnia porucznika piechoty 1 września 1915, następnie kapitana od 1 listopada 1916. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, przydzielony do Dowództwa Uzupełnień w Bolechowie. Po bitwie pod Rarańczą z połowy lutego 1918 był internowany przez Austriaków w obozie w Huszt, potem w Dułowie(inne języki) (węg. Dulfalva), na Zakarpaciu. Następnie został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski.

U kresu wojny wziął udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, będąc komendantem Odcinka III („Szkoła Konarskiego”) i komendantem placu[2][3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 1919 do 1920 pełnił funkcję dowódcy etapów Armii „Wschód” na froncie ukraińskim podczas wojny polsko-bolszewickiej. W połowie 1920 roku pełnił obowiązki na stanowisku kwatermistrza 4 Armii[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 146. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 15 pułk piechoty[5]. Do jesieni 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy 15 pułku piechoty[6]. Z dniem 15 września 1923 roku został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[7]. 2 listopada 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 15 pp[8]. 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 14 września 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego z równoczesnym pozostawieniem we Lwowie[10]. W 1928 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy OK VI[11]. Z dniem 30 czerwca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

Został osadnikiem wojskowym w Kosowie Poleskim (osadnikiem był tam także jego brat Karol, chorąży WP)[13][14]. W 1932 został wylosowany sędzią sądu przysięgłych we Lwowie[15].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej w 1942 został aresztowany przez Niemców i razem z żoną poniósł śmierć w egzekucji w Kosowie Poleskim.

W małżeństwie z poślubioną w 1912 roku we Lwowie Zofią Heleną Krogulską (1889–1942), nauczycielką i działaczką niepodległościową, miał pięcioro dzieci: Kazimierza (1912–1939), Marię Irenę (1914–1992) zamężną Vitali, Jerzego (1916–1992), Magdalenę (1920–1944) i Stanisława Antoniego (1920–1944).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Antoni III Kamiński” w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
  2. ↑ Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918 r. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-10-31].
  3. ↑ Obrona Lwowa w listopadzie 1918 roku. lwow.com.pl. [dostęp 2015-10-31].
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1241.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 398.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 557.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 54, 158, 340.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 14 września 1926 roku, s. 303.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 139.
  13. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 76. [dostęp 2015-03-20].
  14. ↑ Anna Szczepanik z d.Kulesza – Osada Kosow Poleski. kresy-siberia.org. [dostęp 2016-03-20].
  15. ↑ Kalendarz rozpraw przed sądem przysięgłych we wrześniu. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 193 z 25 sierpnia 1932. 
  16. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Kamiński_(pułkownik)&oldid=70315058”