Antoni Słonimski

Antoni Słonimski
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1895 Warszawa
Data i miejsce śmierci	4 lipca 1976 Warszawa
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	literatura piękna
Ważne dzieła
Alfabet wspomnień
Odznaczenia

Antoni Słonimski, pseudonim „Pro-rok” i in. (ur. 15 listopada 1895 w Warszawie, zm. 4 lipca 1976 tamże) – polski poeta żydowskiego pochodzenia, dramatopisarz, prozaik, felietonista, członek założyciel kabaretu „Pod Picadorem” (1918) i grupy literackiej „Skamander” (1918), w latach 1924–1939 współpracownik tygodnika „Wiadomości Literackie”, w latach 1926–1934 współpracownik tygodnika „Cyrulik Warszawski”, od 1928 członek Związku Zawodowego Literatów Polskich; w czasie II wojny światowej przebywał na emigracji; w latach 1948–1951 dyrektor Instytutu Kultury Polskiej w Londynie, w latach 1956–1959 prezes Związku Literatów Polskich, autor i sygnatariusz Listu 34 (1964), sygnatariusz Listu 59 (1975); malarz, grafik i rysownik, w latach 1913–1919 współpracownik tygodnika „Sowizdrzał”; krytyk literacki i teatralny.

Życiorys

Antoni Słonimski urodził się 15 listopada 1895 roku w Warszawie w rodzinie pochodzenia żydowskiego - był synem Stanisława Słonimskiego i Marii Eugenii Goldman, wnukiem Chaima Zeliga Słonimskiego i prawnukiem Abrahama Jakuba Sterna. W 1917 roku ukończył Szkołę Sztuk Pięknych w Warszawie^{[potrzebny przypis]}. Organizował wystawy swych prac plastycznych oraz współpracował z czasopismami artystycznymi, m.in. z miesięcznikiem Pro Arte.

W 1918 roku współtworzył kawiarnię literacką Pod Picadorem, a w roku 1919 grupę poetycką Skamander. Współpracował z nią, z przerwami, do wybuchu wojny. W latach międzywojennych współpracował także z Kurierem Polskim (1920–1923) i Wiadomościami Literackimi (1924–1939).

Jego teksty wykorzystywały m.in. kabarety Czarny Kot, Qui Pro Quo, Cyrulik Warszawski, Tip Top oraz rosyjski awangardowy Niebieski Ptak. Był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich i polskiej sekcji PEN Clubu.

W działalności publicystycznej sprzeciwiał się zarówno postawom Narodowej Demokracji, jak i komunizmowi. Opowiadał się za racjonalizmem i demokracją. Od wczesnej młodości związany z PPS, popierał działalność Józefa Piłsudskiego aż do czasów utworzenia obozu w Berezie Kartuskiej.

W swoim dorobku ma także dwie powieści science-fiction: Torpeda czasu z 1924 roku i Dwa końce świata (1937). Widać w nich inspirację twórczością H.G. Wellsa, bardzo cenionego przez Słonimskiego. W książkach tych pisarz pokazywał groźne skutki militaryzmu i rozwoju totalitaryzmu.

13 kwietnia 1924 roku pojedynkował się na pistolety z Mieczysławem Szczuką, który chciał się zemścić za bezlitosną krytykę manifestu autorstwa jego przyjaciela, Henryka Berlewiego. Pojedynek odbył się w kawiarni, Słonimski wyszedł bez szwanku, Szczuka został ranny w nogę.

Podczas wojny na emigracji, początkowo w Paryżu (1939–1940), a po kapitulacji Francji – w Londynie. Współpracował z rozmaitymi periodykami emigracyjnymi, m.in. z Polską Walczącą i Wiadomościami Polskimi, Politycznymi i Literackimi. W roku 1942, na skutek różnicy poglądów, odszedł z Wiadomości i wraz z Karolem Estreicherem założył miesięcznik Nowa Polska (ukazujący się do roku 1946).

W swych artykułach opowiadał się za ideą Polski wielokulturowej i tolerancyjnej, opartej na zasadach wolności i równości.

Po zakończeniu II wojny światowej kierował do 1948 roku sekcją literatury UNESCO, następnie był do roku 1951 dyrektorem podlegającego władzom komunistycznym Instytutu Kultury Polskiej w Londynie. W 1948 roku wziął udział we wrocławskim Światowym Kongresie Intelektualistów w Obronie Pokoju podpisując jego rezolucję przyjętą po opuszczeniu kongresu przez część zachodnich intelektualistów. W 1951 roku powrócił na stałe do kraju.

Pisywał artykuły, wiersze i felietony do wielu gazet ogólnopolskich, m.in. do Nowej Kultury (1950–1962), Szpilek (1953–1973) i Przeglądu Kulturalnego. W 1954 poddał ostrej krytyce ówczesne podręczniki do historii literatury, przez co jego dzieła zostały wycofane z obiegu. W 1955 roku był jednym z założycieli Klubu Krzywego Koła.

Na fali odwilży w 1956 roku został wybrany na prezesa Związku Literatów Polskich. Funkcję tę pełnił do roku 1959.

Grób Antoniego i Janiny Słonimskich na cmentarzu leśnym w Laskach

Odsunięty przez Władysława Gomułkę od sprawowania funkcji publicznych, Słonimski poświęcił się działalności na rzecz rozmaitych inicjatyw opozycyjnych. W marcu 1964 roku wraz z Janem Józefem Lipskim zainicjował tzw. List 34 przeciwko polityce kulturalnej partii. Krytykował władze w związku z antysemicką nagonką po marcu 1968 roku. W 1975 roku był jednym z sygnatariuszy Memoriału 59 oraz Listu 14 w proteście przeciw planowanym zmianom w konstytucji PRL.

Z powodu działalności opozycyjnej jego dzieła ponownie wpisano na listę cenzorską. Od 1970 publikował w Tygodniku Powszechnym.

Antoni Słonimski zmarł 4 lipca 1976 roku w Warszawie w wyniku powikłań po wypadku samochodowym. Został pochowany z żoną Janiną Konarską-Słonimską na cmentarzu leśnym w Laskach. Testamentem zapisał prawa autorskie swych utworów Zakładowi dla Niewidomych w Laskach.

Cenzura komunistyczna

Nazwisko Antoniego Słonimskiego znalazło się na specjalnej liście, na której umieszczono autorów pod szczególnym nadzorem peerelowskiej cenzury. Tomasz Strzyżewski w swojej książce o cenzurze w PRL publikuje poufną instrukcję cenzorską z 21 lutego 1976 roku Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk, na której umieszczono jego nazwisko oraz następujące wytyczne: "Wszystkie własne publikacje autorów z poniższej listy zgłaszane przez prasę i wydawnictwa książkowe oraz wszystkie przypadki wymieniania ich nazwisk należy sygnalizować kierownictwu Urzędu, w porozumieniu z którym może jedynie nastąpić zwolnienie tych materiałów. Zapis nie dotyczy radia i TV, których kierownictwo we własnym zakresie zapewnia przestrzeganie tych zasad. Treść niniejszego zapisu przeznaczona jest wyłącznie do wiadomości cenzorów".

Upamiętnienie

Na Mokotowie w Warszawie w ciągu ulicy Narbutta znajduje się skwer im. Antoniego Słonimskiego. We Wrocławiu w dzielnicy Psie Pole w 2013 powstała ulica jego imienia, a w 2012 w Gdańsku w dzielnicy Wrzeszcz Górny

Ważniejsze dzieła

Program Lekarza bezdomnego wystawionego w 1930 na scenie warszawskiego Teatru Małego

• 1918: Sonety
• 1919: Czarna wiosna
• 1920: Parada
• 1923: Godzina poezji
• 1924: Droga na wschód
• 1926: Z dalekiej podróży
• 1933: Rodzina
• 1935: Okno bez krat
• 1940: Alarm
• 1945: Wiek klęski
• 1959: Nowe wiersze
• 1963: Wiersze 1958–1963
• 1973: 138 wierszy

Publicystyka, proza

• Wspomnienia warszawskie, Czytelnik 1957
• W oparach absurdu (z Julianem Tuwimem), Wydawnictwo „Iskry” 1958, wyd. 4 2008, ​ISBN 978-83-244-0067-6​
• Artykuły pierwszej potrzeby. Notatki i uwagi 1951–1958, Państwowy Instytut Wydawniczy 1959
• Załatwione odmownie. Felietony 1960–1961, Państwowy Instytut Wydawniczy 1963
• Załatwione odmownie seria druga. Felietony 1962–1964, Państwowy Instytut Wydawniczy 1964
• Jawa i mrzonka. Spowiedź emigranta. Jak to było naprawdę, Państwowy Instytut Wydawniczy 1964
• Alfabet wspomnień, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1975
• Obecność, Czytelnik, Warszawa 1973
• Ciekawość. Felietony 1973–1976, Czytelnik 1981, wyd. 2 1988, ​ISBN 83-07-01917-6​
• Gwałt na Melpomenie. Felietony teatralne 1924–1939, Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1982
• Moja podróż do Rosji, Literackie Towarzystwo Wydawnicze, 1997, ​ISBN 83-901583-2-9​
• Kroniki tygodniowe t. 1 1927–1931, Literackie Towarzystwo Wydawnicze, 2001, ​ISBN 83-88736-31-0​
• Kroniki tygodniowe t. 2 1932–1935, Literackie Towarzystwo Wydawnicze, 2001, ​ISBN 83-88736-08-6​
• Kroniki tygodniowe t. 3 1936–1939, Literackie Towarzystwo Wydawnicze, 2004, ​ISBN 83-88736-47-7​
• Romans z X muzą. Teksty filmowe z lat 1917–1976, Biblioteka „Więzi”, 2007, ​ISBN 978-83-60356-22-7​

Utwory sceniczne

• Wieża Babel, dramat wierszem 1927
• Murzyn warszawski, komedia 1928
• Lekarz bezdomny, komedia 1930
• Rodzina, komedia 1933

Odznaczenia i nagrody

• Nagroda Państwowa I. stopnia (1955)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski w 10 rocznicę Polski Ludowej (1954)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki (1952)
• Nagroda m.st. Warszawy (1956)

Zobacz też

• Piotr Słonimski – lekarz – brat Antoniego, ojciec Piotra
• Piotr Słonimski – genetyk – bratanek Antoniego
• Adam Michnik (był jego sekretarzem)
• „Alarm”. Antoni Słonimski 1895-1976 – film poświęcony poecie

Bibliografia

• Adolf Rudnicki: Rogaty warszawiak. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1981. ISBN 83-08-00675-2.
• Tomasz Strzyżewski: Wielka księga cenzury PRL w dokumentach. Warszawa: Prohibita, 2015, s. 95. ISBN 978-83-61344-70-4.

• Joanna Kuciel-Frydryszak: Słonimski: heretyk na ambonie. Warszawa: Wydawnictwo WAB, 2012. ISBN 978-83-7747-653-6.

Linki zewnętrzne

• Antoni Słonimski w bazie e-teatr.pl
• Antoni Słonimski na Culture.pl
• Pan Antoni – Adam Michnik o Słonimskim
• Szczupły Przechodzień Andrzej Kijowski o Słonimskim