Antonio Janigro
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Antonio Janigro (ur. 21 stycznia 1918 w Mediolanie, zm. 1 maja 1989 tamże[1][2]) – włoski wiolonczelista i dyrygent.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Uczył się gry na wiolonczeli u Gilberto Crepaxa w konserwatorium w Mediolanie, następnie studiował u Dirana Alexaniana i u Pau Casalsa w École normale de musique de Paris[1][2]. Debiutował w 1934 roku w Pawii[1]. W latach 1939–1953 był wykładowcą konserwatorium w Zagrzebiu[1]. Od 1954 do 1964 roku prowadził jako dyrygent orkiestrę symfoniczną radia zagrzebskiego[1][2]. W 1954 roku założył orkiestrę kameralną I Solisti di Zagreb, z którą do 1967 roku występował jako dyrygent i solista[1][2]. Od 1965 do 1967 roku dyrygował orkiestrą Angelicum w Mediolanie[1][2]. W latach 1968–1971 dyrygował orkiestrą radiową w Saarbrücken[1][2]. Od 1965 do 1974 roku prowadził klasę wiolonczeli w konserwatorium w Düsseldorfie[1].
Jako dyrygent i wiolonczelista wykonywał szeroki repertuar, od muzyki dawnej po współczesną[1]. W latach 50. jako jeden z pierwszych zaczął wykonywać muzykę barokową, dokonał nagrań płytowych utworów twórców tego okresu[2]. Podczas pobytu w Jugosławii dokonał w tym kraju premierowych wykonań dzieł takich kompozytorów jak Paul Hindemith, Samuel Barber, György Ligeti, Krzysztof Penderecki czy Albert Roussel[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1715. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ a b c d e f g h Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 422–423. ISBN 83-224-0453-0.